ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ…

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ.

Μια παρέα νεαρών παιδιών συζήταγε για τα απαγορευμένα ή ύποπτα βιβλία.  Αυτά που κρύβουν κάτι «σκοτεινό» στις σελίδες τους που έχει ξεφύγει από το πολύ κόσμο και το βρίσκουν μόνο μερικοί ψυλλιασμένοι.

Σαν παράδειγμα φέρανε το «φύλακα στη σίκαλη». Καθώς η συζήτηση προχωρούσε κατάλαβα πως κανένα από τα παιδιά δεν είχε διαβάσει το φύλακα, αλλά όλα είχαν διαβάσει με κάθε λεπτομέρεια αυτά που είχαν γράψει οι «ψυλλιασμένοι»

Κοίταξα το βιβλίο που βρισκόταν κοιμισμένο χρόνια σ΄ενα ράφι στη βιβλιοθήκη και σκέφτηκα πως αν ο Χόλντεν Κόλφιλντ, άκουγε τη συζήτηση, θάλεγε
«Μάγκα μου αυτή η λέξη –ψυλλιασμένοι- με πεθαίνει....»

Κι εγώ θα του απαντούσα, «όσο και να αντιστάθηκες στους κάλπικους » τελικά σε έκαναν αστικό μύθο. Δεν ξέρω αν σου ανεβαίνει λίγο το κέφι, αλλά κάθε φορά που στις  χολυγουντιανές ταινίες οι σουπερ-ντεντέκτιβ , οι ψαγμένοι προφάιλερ, ή ότι άλλο τέλος πάντων, θέλουν να φτιάξουν μια λίστα με τα ύποπτα βιβλία που κάποιος παιγμένος διαβάζει , κολλάνε και σένα σαν το κερασάκι. Φαντάσου πως ένα παιδί από τη παρέα φοβόταν να διαβάσει το βιβλίο μήπως του περάσει κάποιο επικίνδυνο μήνυμα υποσυνείδητο. Λες και τόση ερημιά δεν είναι μήνυμα από μόνη της...  Ηθελα επίσης να σου πω πως με μερικές παραλλαγές, οι άνθρωποι με τα γκρι κουστούμια και τα γιλεκάκια με τα καρό μοτίβα, είναι εδώ, μην ανησυχείς καθόλου.

Σκέφτηκα να ρωτήσω τα παιδιά γιατί δεν διαβάζουν το κανονικό βιβλίο να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα, αλλά μετά θυμήθηκα πως ,πλέον, διάβασμα είναι η περίληψη που κάποιος έφτιαξε σε κάποια ψαγμένη σελίδα.  Η απόσπασματική γνώση με την επέλαση του διαδικτύου έγινε θεσμός.  Εκείνες οι διακόσιες, τριακόσιες, πεντακόσιες σελίδες ενός βιβλίου, ξαφνικά μετατρέπονται σ΄ενα προσωπικό συμπέρασμα κάποιου.

Φοβάμαι πολύ, πως δεν θα χρειαστούν ειδικές αστυνομίες να καίνε τα βιβλία όπως είχε οραματιστεί ο Μπραντμπερυ στο Φαρενάιτ 451... τα βιβλία μάλλον θα αυτοκτονήσουν αρνούμενα να καταντήσουν μαζικοποιημένες περιλήψεις…

Ο φύλακας ήθελε να σταθεί στην άκρη στο γκρεμό και να προλαβαίνει όλα τα παιδιά του κόσμου που θα κινδυνεύουν να πέσουν – σπρωγμένα από το χέρι κάποιου κάλπη....-  δεν ξέρω αν είχε δει στα τρελλά όνειρά του πως στο μέλλον δεν θα υπάρχει καν γκρεμός, όλα θα είναι σε ένα επίπεδο , κι άνθρωποι σαν κι αυτόν που θα προεξέχουν από τη μονοδιάστατη πραγματικότητα θα κατατάσσονται σε λίστες «ατόμων προς διευρεύνιση...»

Διάβασα πάλι μετά από χρόνια το φύλακα στη σίκαλη. Το ενοχλητικό συναίσθημα του να ακούς τόσες αλήθειες μαζεμένες , χωρίς αναισθητικό, ευτυχώς έμεινε αναλλοίωτο. Και λέω ευτυχώς γιατί  μάλλον δεν άλλαξα πολύ από τότε που το έσκασα από το συμβατικό σχολείο. Κι ακόμα τρέχω...
Ομως χιλιάδες παιδιά δεν τα κατάφεραν, δεν το έσκασαν.... 

Σκέφτηκα μια λίστα. Μια λίστα με βιβλία που βρέθηκαν στο δρόμο μου τη κατάλληλη στιγμή. Αλλά δεν μπορώ να τη φτιάξω μια τέτοια λίστα. Γιατί βούταγα ότι έβλεπα μπροστά μου. Χωρίς σκέψη. Χωρίς καν να έχω ακούσει κάτι για το βιβλίο που διάβαζα. Θυμάμαι στην εφηβεία πέρναγα ώρες σε κάτι παλιά βιβλιοπωλεία (λες κι εκεί ήμουν εξασφαλισμένη πως εκεί δεν θα μπαίνουν άσχετοι πελάτες) και διάλεγα βιβλία βάζοντας τυχαία το χέρι σε ένα ράφι, και πιάνοντας εκείνο που θα μου έκανε κλικ ο τίτλος . Δεν είχε σημασία αν ήταν περίεργος ή εντελώς απλοΪκός αρκεί να έκανε κλικ.
Σήμερα παρελάζουν νέα παιδιά από το σπίτι (λόγω των παιδιών μου) κοιτάζουν τις βιβλιοθήκες και λένε «α τι ωραία...» και το επόμενο λεπτό όλα αυτά τα βιβλία γίνονται ανύπαρκτα. Μια συνήθεια προσωπική που δεν μεταδίδεται αν δεν έχεις το ζιζάνιο μέσα σου.

Πως να εξηγήσω τώρα πως το κλικ σε ένα ράφι παλιού βιβλιοπωλείου απέχει μια άβυσσο από ένα κλικ στο δίκτυο.  Το πρώτο φωνάζει είμαι εδώ για να με ανακαλύψεις ολόκληρο. Το δεύτερο λέει απλά, μην κουράζεσαι, κουράστηκαν άλλοι πριν από σένα, εσύ απλά διάβασε τη περίληψη.
Κάλπικο μάγκα μου, κάλπικο, όπως θάλεγε κι ο Χόλντεν.

Υπάρχει ένας κίνδυνος μεγαλύτερος από το να διαβάσεις ένα βιβλίο ιδιαίτερο. Το να μην το διαβάσεις.

                                       

vasiliskos2

Διαβάστε περισσότερα »

ΑΦΥΛΑΧΤΟΙ ΔΡΟΜΟΙ.

  Μια φορά κι ένα καιρό, βράδυ ήταν, μια παρέα ξέκοψε από το δρόμο που πήγαιναν οι υπόλοιποι όχι ηθελημένα. Συνεπαρμένοι από μια έντονη συζήτηση μέσα στο αυτοκίνητο απλά δεν είδαν τη ταμπέλα που είχαν βάλει στόχο να στρίψουν. Οταν σταμάτησαν να μιλάνε κατάλαβαν πως δεν είχαν ιδέα που βρισκόντουσαν. Λϊγη ώρα πριν ταξίδευαν σ΄ενα μεγάλο φωτισμένο αυτοκινητόδρομο με προορισμό μια μεγάλη πόλη.

Χωρίς να έχει πάρει χαμπάρι κανείς βρέθηκαν σε ένα παλιό δρόμο που τον σκέπαζαν τα δέντρα και στην άκρη του δρόμου φαινόντουσαν κάτι μικρά φωτάκια. Εφτασαν σε ένα μικρό χωριουδάκι βγαλμένο από κάποια άλλη στιγμή του χρόνου, όπου επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Σταμάτησαν το αυτοκίνητο και κατέβηκαν γιατί σε τόση ησυχία η μηχανή ενός αυτοκινήτου έμοιαζε παραβίαση ασύλου.

Ταμπέλα πουθενά. Κοιτώντας γύρω είδαν ένα μοναδικό σπίτι να έχει φως και χτύπησαν τη πόρτα . Ανοιξε ένας άνθρωπος που έμοιαζε με γέρο ναυτικό και χωρίς να τους ρωτήσει καν τι ήθελαν τους είπε,  "περάστε, σας περίμενα" Το φοβερό ήταν πως σε κανέναν από τα παιδιά δεν έκανε εντύπωση αυτό που είπε ο γέροντας. Λες κι ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου.  Το σπίτι του γερο-ναυτικού όμως δεν είχε ούτε μια πυξίδα. Ούτε μια ζωγραφιά θάλασσας. Απλά το βλέμμα του είχε το βάθος των μεγάλων ταξιδιών κι όλος ο χώρος μύριζε θάλασσα.

Ολα τα πράγματα μέσα σ΄αυτό το σπίτι είχαν μια συνηθισμένη μορφή, γνώριμα  αλλά ο τρόπος που τα είχε τοποθετήσει, ο τρόπος που τα μεταχειριζόταν άλλαζε τη χρησιμότητά τους.  Εβλεπες  μια παλιά ξύλινη πιατοθήκη γεμάτη βιβλία και μια βιβλιοθήκη γεμάτη παλιά πιάτα και μ' ένα περίεργο τρόπο ένοιωθες πως έτσι ήταν η σωστή τους θέση...

Οταν η παρέα έφυγε από εκείνο το σπίτι είχε καταφέρει να μάθει τη χρησιμότητά της.  Η παρέα μετά από λίγο καιρό διαλύθηκε για λόγους πεζούς όπως διαλύονται οι παρέες. Ομως στη συνέχεια της ζωής τους κανείς δεν ξέχασε το πορτραίτο που σκιαγράφησε ο γέροντας για τον καθένα τους. Τους είχε δωρίσει μια φανταστική πυξίδα , μια πορεία σ΄ενα δάσος που μύριζε θάλασσα, ένα δώρο για τη συντροφιά εκείνης της βραδιάς.

Μέσα στη πολυπλοκότητα και το απρόβλεπτο της ζωής η βραδιά εκείνη δεν ξεχάστηκε ποτέ. Γιατί τελικά για να καταλάβει κανείς μερικά πράγματα δεν χρειάζεται να έχει πάρα πολλά. Αρκεί τα λίγα που έχει να τα τοποθετήσει στη σωστή θέση για να βγαίνει νόημα. Εκείνο το βράδυ η νεαρή παρέα έμαθε πως να βάζει φρένο στην αγωνία της ερμηνείας του κάθε τι.  Το μεγαλύτερο εμπόδιο για να δει κάποιος το εμφανές , αυτό το ασταμάτητο γιατί . Ενα βουνό, είναι απλά ένα βουνό που σε καλεί να το γνωρίσεις.  Σκαρφάλωσε χωρίς πολλά μπαγκάζια για να ανεβαίνεις εύκολα, στη κορυφή και μπορεί να δεις όλο το πανόραμα που απλώνεται γύρω η απλά θα πάρεις πολύτιμο καθαρό αέρα.

Το σίγουρο βέβαια είναι πως για να έχεις την τύχη να δεις το σπίτι του ναυτικού, πρέπει να βγεις από τη προκαθορισμένη πορεία σου. Δίπλα στους φωτισμένους αυτοκινητόδρομους και τα διόδια, απλώνονται οι αφύλαχτοι δρόμοι. Ενα παραστράτημα από τη στάνταρ διαδρομή δεν είναι δα κι έγκλημα....

Σπουδαίο πράγμα οι αφύλαχτοι δρόμοι. Οσους και να φράζουν, κάποιοι είναι ελεύθεροι ακόμα.

Πηγή

Αλίευση  απο τον Αβέρωφ

Διαβάστε περισσότερα »

Το κορίτσι-τεντυμπόϋ στο ταμείο

Σημ. Περίοπα : Το κείμενο περιέχει “κάποιες” λέξεις που δεν τόλμησα να αλλοιώσω..Συγχωρήστε το θράσος μου, αλλά θα ήταν ασέβεια στον συντάκτη του αν το έκανα..Η ευθύνη της απόφασης ,δική μου..

Γεννήθηκε και τη έδωσαν το όνομα Μαρία. Μια γυναίκα τόσο συνηθισμένη με ένα τόσο συνηθισμένο όνομα. Απολύθηκε. Πριν από λίγες ώρες. Και τώρα; Τώρα κάθεται εκεί, πάνω από την κατσαρόλα, μαγειρεύει μπάμιες, σκουπίζει μύξες και δάκρυα. Περιμένει τον Σωτήρη να γυρίσει από τη δουλειά, να του βάλει να φάει. Εντάξει, αυτό το κάνει κάθε μέρα. Χρόνια τώρα. Αλλά το άλλο; Πως θα καταφέρει να του ξεστομίσει πως τη διώξανε. Κι εντάξει να τη διώξουν, αλλά αν μάθει το πως και το γιατί; Κι όμως πριν από λίγο, όταν άκουσε το μαλάκα το Σταματιάδη να ουρλιάζει, ανακοινώνοντας την απόλυσή της ένιωσε μεγάλη περηφάνια. Ο Σταματιάδης είναι ο προϊστάμενος της στο σούπερ μάρκετ. Ρουφιάνος.

Σεπτέμβρης ήταν, όταν φέρανε στο κατάστημα τα σχολικά είδη. Είχε πάρει ένα από κείνα τα μπλε τα τετράδια και τον ζωγράφιζε. Από μικρή της άρεσε το σχέδιο. Αν και δεν κατάφερε ποτέ να παρακολουθήσει μαθήματα, σκίτσαρε αρκετά καλά. Μόνο που δεν μπορούσε να αποδώσει πιστά τα πρόσωπα. Ποτέ δεν της άρεσαν τα πρόσωπα. Έτσι στη θέση της ηλίθιας μάπας του Σταματιάδη έβαζε μια κουκούλα. Κάτι που ταίριαζε γάντι στην ιδιότητά του. Αυτή του ρουφιάνου.

Στη δουλειά ξεκίνησε όταν αποκτήσαν το δεύτερο παιδί τους, τον Παναγιώτη της. Δυσκολευόντουσαν αρκετά. Τα έξοδα έτρεχαν. Είχαν κόψει και στο Σωτήρη δυο μισθούς. Στην αρχή γκρίνια και καυγάδες. Μετά τα έβαλαν κάτω και τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε. Έπρεπε να ξεκινήσει πάλι να βοηθάει. Δούλευε και παλιότερα σε μια βιοτεχνία, αλλά σταμάτησε για να ασχοληθεί με την φροντίδα των παιδιών. Πήρε μια εφημερίδα κι άρχισε να αναζητά.

Διαβάστε περισσότερα »

“Το χρονικό του Ολοκαυτώματος του Χορτιάτη.”

  2 Σεπτεμβρίου 1944. Η ώρα της γερμανικής κατάρρευσης είναι πλέον κοντά. Η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ) διαλύεται και το ΕΑΜ συμμετέχει στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1944 ξημερώνει για τον Χορτιάτη ένα συνηθισμένο Σάββατο. Οι κάτοικοί του ξυπνούν ξεκινώντας τις δουλειές της καθημερινότητάς τους. Πολλοί φεύγουν έξω από το χωριό για τις συνηθισμένες αγροτικές εργασίες.

Τίποτα δεν προμήνυε την καταστροφή που έμελλε να ακολουθήσει αν και οι γερμανικές δυνάμεις είχαν τελευταία σκληρύνει τη στάση τους μπροστά και στη διαφαινόμενη κατάρρευση τους

Όπως κάθε Σάββατο ένα φορτηγάκι της υπηρεσίας ύδρευσης Θεσσαλονίκης με δυο υπαλλήλους, συνοδευόμενο ως συνήθως, από ένα στρατιωτικό όχημα της γερμανικής φρουράς στο οποίο επέβαιναν ο οδηγός, ένας αξιωματικός και ένας υπαξιωματικός ξεκινάει από την πόλη με προορισμό τις πηγές της Αγίας Παρασκευής στον Χορτιάτη για την απολύμανση με χλώριο του νερού από το οποίο υδροδοτούταν μεγάλο μέρος της Θεσσαλονίκης.

Την ίδια ώρα μια ομάδα ανταρτών από το λόχο του καπετάν Φλουριά (Αντ. Καζάκου) υπό τον Βάιο Ρικούδη έχει κατέβει από το βουνό, το οποίο αποτελεί καταφύγιο τους και βρίσκεται κρυμμένη στην περιοχή Κάμαρα στο ρωμαϊκό υδραγωγείο

Γύρω στις 8:3ο το πρωί το προπορευόμενο όχημα της εταιρείας ύδρευσης, κινούμενο στο δημόσιο δρόμο του Χορτιάτη, πλησιάζει στο σημείο όπου παραφυλάει η αντάρτικη ομάδα. Το όχημα δεν σταματά στο σήμα των ανταρτών οι οποίοι ανοίγουν πυρ εναντίον του. Από τους πυροβολισμούς σκοτώνεται ο υπάλληλος του δήμου Σιδερίδης και τραυματίζεται ο συνάδελφός του.

Σε κοντινή απόσταση ακολουθεί το γερμανικό στρατιωτικό όχημα που δέχεται και αυτό πυρά. Σκοτώνεται ένας λοχίας, που δέχεται σφαίρα στο κεφάλι, και τραυματίζεται ένας υπολοχαγός. Ο οδηγός του οχήματος, αν και αιφνιδιασμένος, καταφέρνει να ξεφύγει και κατευθύνεται στο Ασβεστοχώρι, όπου στρατοπέδευαν γερμανικές δυνάμεις, απ’ όπου και ενημερώνονται για το συμβάν τα ηγετικά κλιμάκια στο Αρσακλί (Πανόραμα) και τη Θεσσαλονίκη. Η αντάρτικη ομάδα μετά το επεισόδιο αποσύρεται στο βουνό και την Περιοχή Λιβάδι, όπου βρίσκεται ο υπόλοιπος λόχος.

Στο μεταξύ, στο χωριό, στο οποίο έχει φθάσει ο αχός των πυροβολισμών επικρατεί ανησυχία και αναταραχή υπό το φόβο αντιποίνων. Ο κόσμος βρίσκεται σε σύγχυση μην ξέροντας τι πρόκειται να επακολουθήσει και τι πρέπει να κάνει. Οι περισσότεροι τελικά αποφασίζουν να φύγουν προς το βουνό, ώστε να κρυφτούν, αλλά αρκετές δεκάδες άτομα, κυρίως γυναικόπαιδα και μεγαλύτεροι σε ηλικία, παραμένουν.

Μα και ο πρόεδρος Χρήστος Μπατάτσιος, που εκτιμά ότι μετά τις εξηγήσεις που θα έδινε δεν θα υπήρχαν επιπτώσεις για το χωριό, στηριζόμενος στην πεποίθηση του πως θα βοηθούσε η καλή σχέση που είχε οικοδομήσει με τον Γερμανό διοικητή, τον οποίο συστηματικά προμήθευε με καυσόξυλα, ζωντανά κλπ.

Το απομεσήμερο το χωριό σκεπάζει μια βαριά συννεφιά. Από το Ασβεστοχώρι ανηφορίζει προς τον Χορτιάτη μια γερμανική φάλαγγα αποτελούμενη από 32 οχήματα, τα οποία μεταφέρουν στρατιώτες της εκεί φρουράς και ταγμάτων από τη Θεσσαλονίκη, αλλά και ταγματασφαλίτες. Σκοπός τους τα αντίποινα για την αντάρτικη πράξη και το θάνατο του Γερμανού λοχία.

Επικεφαλής έχει τεθεί ο γνωστός για τη βιαιότητά του και τις μαζικές εκτελέσεις που έχει προκαλέσει σε πολλές περιοχές της χώρας λοχίας Σούμπερτ. Στο χωριό ορισμένοι από τους εναπομείναντες κατοίκους, ακούγοντας τη βοή της φάλαγγας, φεύγουν και αυτοί να κρυφτούν στο δάσος που είναι πιο ασφαλές, ενώ οι υπόλοιποι κλείνονται στα σπίτια τους και περιμένουν με σφιγμένη την καρδιά -μια συνέχεια που μάλλον δεν μπορούσαν να φανταστούν.

Μόλις η φάλαγγα φθάνει στην πλατειά του χωριού οι Γερμανοί στρατιώτες και οι ταγματασφαλίτες χωρίζονται σε δυο ομάδες και ξεχύνονται στους δρόμους πυροβολώντας. Εισβάλλουν στα σπίτια λεηλατούν ό,τι πολύτιμο ή χρήσιμο βρίσκουν, το οποίο φορτώνουν στα οχήματά τους.

Συγκεντρώνουν τους κατοίκους στην πλατεία και το εξοχικό κέντρο «Κήπος» του Χρ. Μπατάτσιου, άλλους σέρνοντας και χτυπώντας τους, και παραδίδουν στη φωτιά τα περισσότερα σπίτια. Την ίδια ώρα ταγματασφαλίτες που έχουν ακροβολιστεί πέριξ του χωριού, φωνάζοντας πως είναι Έλληνες ή παριστάνοντας τους αντάρτες καλούν τους κρυμμένους να βγουν από τις κρυψώνες τους δίνοντάς τους ψεύτικες διαβεβαιώσεις για την ασφάλειά τους. Άλλοι απλά πυροβολούν όσους προσπαθούν να φύγουν από το χωριό.

Εν τω μεταξύ, οι κάτοικοι (στη συντριπτική τους πλειοψηφία ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά) έχουν μαζευτεί υπό τις γερμανικές απειλές στα δύο σημεία συγκέντρωσης. Οι Γερμανοί δεν δείχνουν καμία διάθεση ση να ακούσουν τις εξηγήσεις και φαίνονται αποφασισμένοι για την αποτρόπαια συνέχεια.

Ο ιερέας του χωριού Δημήτρης Τομαράς, περιστοιχισμένος από δεκάδες άτομα, σπεύδει να μεσολαβήσει, όμως επί ματαίω. Λίγο αργότερα ο μακεδονομάχος παπάς αναγκάζεται να παρακολουθήσει το βασανισμό και την ατίμωση των δύο θυγατέρων του και εν συνεχεία βασανίζεται και αυτός και δολοφονείται.

Ανάλογη τύχη έχει και η προσπάθεια του προέδρου, ο οποίος πλησιάζει τον επικεφαλής και την ώρα που τείνει το χέρι για να τον χαιρετήσει, αυτός τον τραυματίζει με μαχαίρι, με αποτέλεσμα να λιποθυμήσει από την αιμορραγία. Ο πρόεδρος θα καεί στη συνέχεια με την οικογένειά του στο φούρνο του Γκουραμάνη.

Το χωριό καίγεται και σι Γερμανοί και σι ταγματασφαλίτες ξεσπούν σε παράφορες βιαιότητες. Πυροβολούν εν ψυχρώ ανήμπορους ηλικιωμένους, αρπάζουν νήπια από τις αγκαλιές των μητέρων τους και τα σκοτώνουν με αποτρόπαιη βαρβαρότητα -χτυπώντας τα στους τοίχους ή πατώντας με τις αρβύλες τα κεφάλια τους- κακοποιούν γυναίκες, κόβουν δάχτυλα με τα μαχαίρια τους για να αρπάξουν δαχτυλίδια. Δείχνουν μάλιστα να το διασκεδάζουν… Πίνουν και γελούν σαν σε πανηγύρι.

Οι σκηνές που εκτυλίσσονται δεν μπορούν να περιγραφούν. Σύμφωνα με μαρτυρίες μια γυναίκα δεμένη σε ένα δέντρο αναγκάζεται να παρακολουθήσει το διαδοχικό βιασμό και εν συνεχεία τη δολοφονία (με το μαρτυρικό παλούκωμα) της νεαρής κόρης της και εν συνεχεία δολοφονείται και αυτή. Σε μια άκρη του χωριού εκτελούν μια μητέρα με το μωρό της στην αγκαλιά το οποίο και μετά το θάνατο της θα εξακολουθήσει να θηλάζει τη νεκρή του μητέρα. Οι δολοφόνοι στέκονται από πάνω και γελούν. Ο τόπος γεμίζει με πτώματα, κραυγές και αναφιλητά.

Ο κύκλος του θανάτου όμως μόλις έχει ανοίξει, με τον Σούμπερτ και την ομάδα του να ετοιμάζουν την τελική φάση του προμελετημένου εγκλήματος. Τοποθετούν τους κατοίκους του χωριού σε σειρές των δύο και τριών ατόμων και -αν και η αρχική σκέψη ήθελε ως προορισμό και τόπο της μαζικής εκτέλεσης το νεκροταφείο- δημιουργούν πομπές από την πλατεία προς το σπίτι του Νταμπούδη και από το κέντρο του προέδρου στο φούρνο του Γκουραμάνη. Με βαριά βήματα οι πορείες φτάνουν έξω από τα κτίρια που σε λίγο θα μετατραπούν σε νέα κρεματόρια. Οι κατακτητές και οι Έλληνες συνεργάτες τους στοιβάζουν τον κόσμο μέσα στα δύο κτίρια.

Στο φούρνο του Γκουραμάνη νεκρική σιγή, μιλάνε σι ματιές, υγρές, βαριές. Όμως και μια σπίθα ελπίδας. ‘Ενα παράθυρο στο πίσω μέρος του φούρνου η ύπαρξη του οποίου διαφεύγει αρχικά της προσοχής των Γερμανών, αποτελεί πραγματικό παράθυρο προς τη ζωή για λιγοστά εγκλωβισμένα μικρά παιδιά, που από κει καταφέρνουν να πηδήξουν έξω και να βρουν διέξοδο σωτηρίας. Σύντομα σι κατακτητές θα το αντιληφθούν και θα στήσουν απέναντι στρατιώτες, που σκοτώνουν όσους επιχειρούν να  διαφύγουν.

Στην είσοδο του στήνουν ένα πολυβόλο κι ξεκινούν να γαζώνουν το χώρο. Στη συνέχεια, ρίχνουν στους συγκεντρωμένους άχυρα και εμπρηστική σκόνη, που με τις πρώτες ριπές μετατρέπουν το φούρνο σε κόλαση πυρός. Άλλοι πέφτουν νεκροί από τα πυρά, άλλοι καίγονται ζωντανοί, κάποιοι, ακόμη και γυναίκες με τα μωρά τους στην αγκαλιά, επιχειρούν να βγουν από την πόρτα.

Και εκεί όμως περιμένουν στρατιώτες που είτε σφάζουν, είτε πυροβολούν όσους βγαίνουν, δημιουργώντας σωρούς πτωμάτων. Μιαν ανάσα και έξοδος, ηρωική, δίχως λογική -πού να χωρέσει άλλωστε! Μέσα στην αναστάτωση κάποια παιδιά καταφέρνουν να βγουν έξω σώα. Σώζονται βγαίνοντας απ τα φλεγόμενα κτίρια κρυμμένα Πίσω από μεγαλύτερους και αναγκαζόμενα να παραστήσουν επί ώρες τα νεκρά ανάμεσα σε στοίβες πτωμάτων.

Το ίδιο σκηνικό έχει στηθεί και στο σπίτι του Νταμπούδη. Οι γρατσουνιές στους τοίχους καταμαρτυρούν την προσπάθεια των απελπισμένων εγκλείστων να σωθούν από τις φλόγες και τη βουλή της Ατρόπου Μοίρας.

Οι Γερμανοί και οι ταγματασφαλίτες, που θα τους ξεπεράσουν σε βιαιότητα και απανθρωπιά, δεν θα αποχωρήσουν παρά αργά το απόγευμα και αφού βεβαιωθούν ότι κανείς δεν έχει γλιτώσει της εκδικητικής τους μανίας, ότι δεν έχει απομείνει τίποτα να καεί και να λεηλατηθεί. Δεν θα χορτάσουν όμως να σκοτώνουν.

Κατηφορίζοντας από το κατεστραμμένο χωριό θα συναντήσουν στο δρόμο τον 20χρονο Βάιο Νταμπούδη, ο οποίος επέστρεφε από τη Θεσσαλονίκη προς το σανατόριο Ασβεστοχωρίου για να επισκεφθεί τον εκεί νοσηλευόμενο ασθενή πατέρα του. Τον συλλαμβάνουν και τον εκτελούν και αυτόν, αναίτια και εν ψυχρώ. Μόνο επειδή ήταν από τον Χορτιάτη.

Αφήνουν πίσω τους καταστροφή. Το χωριό καμένο και ολότελα κατεστραμμένο (περισσότερα από 300 σπίτια και κτίρια έχουν μετατραπεί σε στάχτες), πτώματα σκορπισμένα παντού, η μυρωδιά της καμένης σάρκας διάχυτη.

Ο απολογισμός τραγικός: 149 νεκροί, από τους ο ποίους οι 51 ανήλικοι και από αυτούς οι 36 κάτω των 10 ετών -ακόμη και αβάπτιστα βρέφη. Άλλοι εν ψυχρώ εκτελεσμένοι, άλλοι καμένοι ζώντες. Μια ακόμη μαύρη σελίδα στην ιστορία έχει γραφτεί, το Ολοκαύτωμα του μαρτυρικού Χορτιάτη έχει συντελεστεί.

Από το φούρνο του Γκουραμάνη, το σπίτι του Νταμπούδη και άλλα σημεία του χωριού θα γλιτώσουν ελάχιστοι.

Η Μαρία Αγγελινούδη, ο Πέτρος Τσαγγαλής, η Ίρις Ζέκκα, ο Τάσος, η Ελένη και η Ειρήνη Ρωμούδη, η Βασιλική και η Ελένη Γκουραμάνη, η Αναστασία και ο Κώστας Αγγελινούδης, ο Παύλος Ζέκκας, ο Γιώργος Γκουραμάνης, ο Παναγιώτης και Θανάσης Γαλητσιάνος, ο Παναγιώτης Σαρβάνης, η Ελένη Χαρατσή, η Χρυσή Αγοραστού κ.ά.

Πηγή: Χορτιάτης570   Αναρτήθηκε από τον/την Μέλια στο  Αβέρωφ !!

Διαβάστε περισσότερα »

Ο Ευρωπαικός Μηχανισμός Στήριξης

– Πως η Goldman Sachs Παγίδευσε Την Ευρώπη..

Το πραξικόπημα της Goldman Sachs που απέτυχε στην Αμερική έχει σχεδόν πετύχει στην Ευρώπη – μια μόνιμη, αμετάκλητη, αμετάβλητη διάσωση των τραπεζών ανειλημμένη από τους φορολογούμενους.

Τον Σεπτέμβριο του 2008 ο Henry Paulson, πρώην διευθύνων σύμβουλος της Goldman Sachs, κατάφερε να αποσπάσει το ποσό των 700 δις δολλαρίων για τη διάσωση των τραπεζών από το Κογκρέσο. Για να το καταφέρει, έπεσε στα γόνατα και απείλησε ότι θα καταρρεύσει ολόκληρο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και ότι θα επιβληθεί στρατιωτκός νόμος. Η διάσωση ήταν να γίνει μια φορά. Η έκκληση του Paulson για ένα μόνιμο ταμείο διάσωσης – το Troubled Asset Relief Program ή TARP – καταψηφίστηκε από το Κογκρέσο και τελικά απορρίφθηκε.

Μέχρι το Δεκέμβριο του 2011, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Μάριο Ντράγκι και πρώην αντιπρόεδρος της Goldman Sachs στην Ευρώπη, ενέκρινε ένα πακέτο διάσωσης 500 δισεκατομμυρίων ευρώ για τις Ευρωπαϊκές τράπεζες χωρίς να ζητήσει την άδεια κανενός. Και τον Ιανουάριο του 2012, ένα μόνιμο χρηματοδοτικό πρόγραμμα διάσωσης, με το όνομα Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜΣ), πέρασε μέσα σε μια νύχτα με σχεδόν ούτε μια αναφορά στον τύπο. Ο ΕΜΣ επιβάλλει ένα ανοιχτό χρέος στις κυβερνήσεις των Ευρωπαικών κρατών μελών, βάζοντας τους φορολογούμενους στο γάντζο για οποιαδήποτε απαίτηση των ευρωκρατών επιτηρητών του.

Απ’ ότι φαίνεται, το πραξικόπημα των τραπεζιτών θριάμβευσε στην Ευρώπη χωρίς καμία μάχη. Ο ΕΜΣ επευφημίζεται από τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης, τους πιστωτές τους, όπως και την “αγορά”, γιατί αυτό σημαίνει ότι οι επενδυτές θα συνεχίσουν να αγοράζουν κρατικά ομόλογα. Όλα θυσιάζονται για τις απαιτήσεις των πιστωτών, γιατί που αλλού μπορεί το χρήμα να κάνει συνεχή αναχρηματοδότηση των εξοντωτικών χρεών των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης;
Υπάρχει και μια άλλη εναλλακτική για τη δουλεία του χρέους προς τις τράπεζες. Πρώτα όμως, μια πιο προσεκτική ματιά στην αισχρή και σιωπηλή εξαγορά της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας από την Goldman Sachs και τον Ευρωπαικό Μηχανισμό Στήριξης.

Η σκοτεινή πλευρά του Ευρωπαικού Μηχανισμού Στήριξης

Ο ΕΜΣ είναι ένας μόνιμος μηχανισμός διάσωσης, σχεδιασμένος να αντικαταστήσει το προσωρινό Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθεροποίησης, αμέσως μόλις επικυρωθεί από τα κράτη μέλη που αντιπροσωπεύουν το 90% των κεφαλαιουχικών δεσμεύσεων, κάτι που αναμένεται να συμβεί τον Ιούλιο του 2012. Ένα βίντεο του Δεκεμβρίου 2011 στο youtube, με τίτλο: “The shocking truth of the pending EU collapse!”, το οποίο αρχικά δημοσιεύτηκε στα γερμανικά, ρίχνει μια αποκαλυπτική ματιά στον ΕΜΣ και αξίζει να αναφερθεί εδώ με κάποια λεπτομέρεια. Αναφέρει:

“Η ΕΕ σχεδιάζει μια νέα συνθήκη που ονομάζεται Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, ή ΕΜΣ: μια συνθήκη χρέους. . . . Το εγκεκριμένο μετοχικό κεφάλαιο ανέρχεται σε ? 700 δισεκατομμύρια. Ερώτηση: γιατί 700 δισεκατομμύρια; [Πιθανή απάντηση: απλώς μιμήθηκε τα 700 δισεκατομμύρια δολλάρια που ενέκρινε το Κογκρέσο των ΗΠΑ μέσα στο 2008]. . . .

    [Άρθρο 9]: “. . . Τα μέλη του ΕΜΣ υποχρεούνται αμετάκλητα και άνευ όρων να καταβάλλουν οποιαδήποτε κλήση κεφαλαίου τους ζητηθεί. . . εντός επτά ημερών από την παραλαβή της εν λόγω απαίτησης.” . . . Εάν ο ΕΜΣ χρειάζεται χρήματα, έχουμε επτά ημέρες για να τον πληρώσουμε. . . . Αλλά τι σημαίνει “αμετάκλητα και άνευ όρων”; Τι θα συμβεί αν έχουμε ένα νέο κοινοβούλιο το οποίο δεν επιθυμεί να μεταφέρει χρήματα στον ΕΜΣ; . . . .

    [Άρθρο 10]: “Το Διοικητικό Συμβούλιο μπορεί να αποφασίσει να αλλάξει το εγκεκριμένο κεφάλαιο και να τροποποιήσει το άρθρο 8. . . αναλόγως.” Ερώτηση:. . . 700 δισεκατομμύρια είναι μόνο η αρχή; Ο ΕΜΣ μπορεί να γεμίζει το ταμείο όσο θέλει και όποτε το θέλει; Και εμείς τότε, βάσει του άρθρου 9, θα ειμαστε αμετάκλητα και άνευ όρων υποχρεωμένοι να πληρώσουμε;

    [Άρθρο 27, 2-3]: ” Ο ΕΜΣ… θα έχει πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα… να ασκήσει νομικές διαδικασίες”. “Ο ΕΜΣ, η περιουσία, η χρηματοδότηση, και τα περιουσιακά του στοιχεία. . . χαίρουν ασυλίας από κάθε μορφή δικαστικής διαδικασίας. . .” Ερώτηση: Άρα ο ΕΜΣ μπορεί να μας μηνύσει, αλλά εμείς δεν μπορούμε να τον αμφισβητήσουμε στο δικαστήριο;

    [Άρθρο 27, 4]: “Η ιδιοκτησία, η χρηματοδότηση και τα περιουσιακά στοιχεία του ΕΜΣ θα. . . χαίρουν ασυλίας από έρευνα, επίταξη, κατάσχεση, απαλλοτρίωση, ή οποιαδήποτε άλλη μορφή κράτησης, λήψης ή αποκλεισμού από εκτελεστική, δικαστική, διοικητική ή νομοθετική δράση.” Ερώτηση: :. . . ούτε οι κυβερνήσεις μας, ούτε οι νομοθέτες μας, ούτε οι δημοκρατικοί μας νόμοι έχουν κάποια επίδραση στον ΕΜΣ; Αυτή είναι μια πολύ ισχυρή συνθήκη!

    [Άρθρο 30]: “Οι Διοικητές, Αναπληρωτές Διοικητές, Διευθυντές, αναπληρωτές Διευθυντές, ο Διευθύνων Σύμβουλος και τα μέλη του προσωπικού, θα έχουν ασυλία από νομικές διαδικασίες σχετικά με τις ενέργειές τους. . . και το απαραβίαστο όσον αφορά τα επίσημα έγγραφα και τα αρχεία τους “. Ερώτηση: Δηλαδή, ο οποιοσδήποτε που συμμετέχει στον ΕΜΣ βγαίνει.. λάδι; Δεν μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνοι για τίποτα; . . . Η Συνθήκη καθιερώνει έναν νέο διακυβερνητικό οργανισμό στον οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να μεταφέρουμε απεριόριστα περιουσιακά στοιχεία εντός επτά ημερών, εφόσον το ζητήσει, έναν οργανισμό που μπορεί να μας μηνύσει, αλλά έχει ασυλία από όλες τις μορφές δίωξης και του οποίου οι διευθυντές απολαμβάνουν την ίδια ασυλία. Δεν υπάρχουν ανεξάρτητοι κριτές και η ισχύουσα νομοθεσία δεν μπορεί να εφαρμοστεί; Οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να αναλάβουν δράση εναντίον του; Οι εθνικοί προϋπολογισμοί της Ευρώπης στα χέρια ενός μη εκλεγμένου διακυβερνητικού οργανισμού; Είναι αυτό το μέλλον της Ευρώπης; Είναι αυτή η νέα ΕΕ – μια Ευρώπη χωρίς κυρίαρχες δημοκρατίες;“

Το χταπόδι Goldman παγιδεύει την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα

Τον περασμένο Νοέμβριο, χωρίς τυμπανοκρουσίες και με ελάχιστες αναφορές στον τύπο, το πρώην στέλεχος της Goldman, ο Mario Draghi, αντικατέστησε τον Jean-Claude Trichet ως επικεφαλή της ΕΚΤ. Ο Draghi δεν έχασε χρόνο και έκανε στις τράπεζες αυτά που η ΕΚΤ αρνείται να κάνει στις κυβερνήσεις μέλη – να τους παρέχει άφθονο χρήμα σε πολύ χαμηλά επιτόκια.

Ο Γάλλος μπλόγκερ Simon Thorpe αναφέρει:

“Στις 21 Δεκεμβρίου, η ΕΚΤ “δάνεισε” ? 489 δισεκατομμύρια στις ευρωπαϊκές τράπεζες με ένα εξαιρετικά γενναιόδωρο επιτόκιο, μόλις 1% για 3 χρόνια. Λέω “δάνεισε”, αλλά στην πραγματικότητα απλά δούλεψαν τα πιεστήρια. Η ΕΚΤ δεν έχει τα χρήματα για να δανείσει. Είναι Ποσοτική Χαλάρωση (Quantitative Easing) και πάλι.

    Τα χρήματα καταβροχθίστηκαν σχεδόν ακαριαία από 523 τράπεζες. Σκέτη τρέλλα. Η ΕΚΤ ελπίζει ότι οι τράπεζες θα κάνουν κάτι χρήσιμο – όπως να δανείσουν τα χρήματα στους Έλληνες, οι οποίοι πληρώνουν σήμερα 18% στις αγορές ομολόγων για να πάρουν χρήματα. Αλλά δεν υπάρχει καμία δέσμευση. Εάν οι τράπεζες αποφασίσουν να καταβάλλουν μπόνους με τα χρήματα, καλώς. Ή θα μπορούσαν απλά να μεταφέρουν όλα τα χρήματα σε φορολογικούς παραδείσους.”

Με 18% επιτόκιο, το χρέος διπλασιάζεται σε τέσσερα χρόνια. Είναι αυτό το δυσβάστακτο βάρος των τόκων και όχι το ίδιο το χρέος, το οποίο παραλύει την Ελλάδα και άλλες χώρες οφειλέτες. Ο Thorpe προτείνει την προφανή λύση:

“Γιατί να μην δανείσει τα χρήματα στην Ελληνική κυβέρνηση άμεσα; Ή στην Πορτογαλική κυβέρνηση, η οποία αυτή τη στιγμή δανείζεται με 11,9%; Ή στην Ουγγρική κυβέρνηση η οποία πληρώνει 8,53%; Ή στην Ιρλανδική κυβέρνηση, η οποία πληρώνει 8,51%; Ή στην Ιταλική κυβέρνηση, η οποία είναι υποχρεωμένη να πληρώνει με 7,06%;”

Ο αντίλογος στην εν λόγω εναλλακτική λύση είναι ότι το άρθρο 123 της Συνθήκης της Λισαβόνας απαγορεύει στην ΕΚΤ να δανείζει στις κυβερνήσεις. Αλλά ο Thorpe αιτιολογεί:

“Η κατανόησή μου είναι ότι το άρθρο 123 είναι εκεί για να αποτρέψει τις εκλεγμένες κυβερνήσεις από το να καταχράζονται τις κεντρικές τράπεζες υποχρεώνοντάς τις να εκτυπώνουν χρήματα για να χρηματοδοτούν υπερβολικές δαπάνες. Αυτός, μας λένε, είναι ο λόγος που η ΕΚΤ πρέπει να είναι ανεξάρτητη από τις κυβερνήσεις. Εντάξει. Αλλά αυτό που έχουμε σήμερα είναι ένα εκατομμύριο φορές χειρότερο. Η ΕΚΤ είναι πλέον ολοκληρωτικά στα χέρια του τραπεζικού τομέα. Λένε, “Θέλουμε μισό δισεκατομμύριο σε καλή τιμή.” Εντάξει, κανένα πρόβλημα. Ο Mario είναι εδώ να το τακτοποιήσει. Και δεν χρειάζεται να συμβουλευτεί κανέναν. Μέχρι να γίνει η ανακοίνωση από την ΕΚΤ, τα χρήματα έχουν ήδη εξαφανιστεί.”

Τουλάχιστον αν η ΕΚΤ λειτουργούσε υπό την επίβλεψη των εκλεγμένων κυβερνήσεων, θα είχαμε κάποια επιρροή όταν εκλέγουμε αυτές τις κυβερνήσεις. Αλλά το τσούρμο που έχει τώρα τα βρώμικα χέρια του στα όργανα της εξουσίας, είναι εντελώς εκτός ελέγχου.

Η Goldman Sachs και οι οικονομικοί τεχνοκράτες έχουν αναλάβει το Ευρωπαϊκό πλοίο. Η δημοκρατία έχει πετάξει έξω από το παράθυρο, όλα εις στο όνομα της διατήρησης της ανεξαρτησίας της κεντρικής τράπεζας από τις “καταχρήσεις” των κυβερνήσεων. Ωστόσο, οι κυβερνήσεις είναι οι άνθρωποι – ή έτσι θα έπρεπε να είναι. Μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση εκπροσωπεί τους πολίτες. Οι Ευρωπαίοι πιάστηκαν κορόιδα και εγκατέλειψαν την αγαπημένη τους δημοκρατία για μια άτιμη λέσχη οικονομικών πειρατών και ο υπόλοιπος κόσμος δεν είναι πολύ πίσω.

Αντί να επικυρώσουν την δρακόντεια συνθήκη του ΕΜΣ, οι Ευρωπαίοι θα ήταν καλλίτερο να αντιστρέψουν το άρθρο 123 της Συνθήκης της Λισαβόνας. Τότε, η ΕΚΤ θα μπορεί να χορηγήσει πίστωση απευθείας στις κυβερνήσεις των κρατών μελών της. Εναλλακτικά, οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης θα μπορούσαν να αποκαταστήσουν την οικονομική τους κυριαρχία με την αναβίωση των κρατικών κεντρικών τραπεζών τους, χρησιμοποιώντας τις για την χορήγηση πίστωσης στο κράτος προς όφελος του κράτους, ουσιαστικά  άτοκα. Αυτό δεν είναι μια καινούρια ιδέα, αλλά έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν με πολύ καλά αποτέλεσματα, π.χ. στην Αυστραλία μέσω της Commonwealth Bank of Australia και στον Καναδά, μέσω της Bank of Canada.

Σήμερα η χορήγηση χρημάτων και πίστωσης έχει γίνει το ιδιωτικό δικαίωμα κάποιων βαμπίρ εισοδηματιών, οι οποίοι το χρησιμοποιούν για να ρουφήξουν τη ζωή των οικονομιών. Το δικαίωμα αυτό θα πρέπει να επιστραφεί στις κυρίαρχες κυβερνήσεις.

Η πίστωση θα πρέπει να είναι μια υπηρεσία κοινής ωφέλειας, να διανέμεται και να ελέγχεται προς όφελος των ανθρώπων.

.
Από την Δρ. Ellen Hodgson Brown. Δικηγόρο, Πρόεδρο του Δημόσιου Τραπεζικού Ινστιτούτου, Συγγραφέα.

.

ΠΗΓΗ: THE WEB OF DEBT BLOG

Αλίευση της  Φαίης στον  Αβέρωφ !!

Διαβάστε περισσότερα »

Ο τολμών νικά!

Άρθρο της Νεράϊδας  αναρτήθηκε από τον Πετροβούβαλο στο  Αβέρωφ

.

«Οι άνθρωποι που πάνε μπροστά σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι αυτοί που σηκώνονται, αναζητούν τις συνθήκες που θέλουν, κι αν δεν τις βρουν, τις διαμορφώνουν μόνοι τους»
Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω

.

Υπάρχουν φορές που η ζωή σε ξεπερνά..που τα γεγονότα μοιάζουν με τα πιο άπιαστα όνειρά σου κι εσύ στέκεις απλός θεατής για να δεις την επόμενη πράξη στο έργο της ζωής σου. Είναι αυτές οι φορές που απλά κοιτάς ψηλά και ευγνωμονείς το Θεό για το προσωπικό σου θαύμα και για τη δύναμη που σου έδωσε να το βιώσεις. Το ακατόρθωτο γίνεται εφικτό και το τέλμα γίνεται απλά η αρχή για το καινούριο. Είναι αυτό το σημείο που απαλλαγμένος από τα κατάλοιπα και από τις αγκιστρώσεις του παρελθόντος χαμογελάς αισιόδοξα στο νέο ξεκίνημα και με εφόδιο την ελπίδα και την πίστη προχωράς δυναμικά εμπρός. Είναι αυτό το σημείο που για να πάρεις δύναμη πρέπει απλά να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά και να στηριχτείς γερά στα πόδια σου. Είναι αυτό το σημείο που ο φύλακας άγγελός σου, σου κλείνει συνωμοτικά το μάτι και νιώθει περήφανος για σένα.

Πόσοι από μας όμως μπορούν να το καταφέρουν; Πόσοι μπορούν να μετρήσουν τα οφέλη και αλώβητοι να αλλάξουν την πορεία της ζωής τους; Πόσοι μπορούν να απαλλαγούν από το φόβο του αγνώστου και από την ασφάλεια της συνήθειας –όσο επίπονη κι αν είναι;

Οι ευκαιρίες πολλές και καθημερινές. Απέναντι στο λάθος πάντα υπάρχει το σωστό. Στο κακό, το καλό. Στο αδύνατο, το δυνατό. Η σοφία μας έγκειται στη διαύγεια που έχουμε να αντιληφθούμε τη διαφορά και να επιλέξουμε το μονοπάτι εκείνο που θα οδηγήσει τα βήματά μας στο δρόμο της αλλαγής. Καθημερινά θαύματα μας δείχνουν ότι μπορούμε να σταθούμε με σεβασμό απέναντι στο πεπρωμένο και να χαράξουμε δυναμικά την πορεία μας χωρίς αλαζονεία και υπεροψία. Απαιτείται σύνεση αλλά και θέληση προκειμένου να μην παραιτηθούμε της προσπάθειας και να βιώσουμε την ικανοποίηση του αποτελέσματος. Καθημερινά μπορούμε να γίνουμε μικροί θεοί και να κινήσουμε το χέρι της Αθηνάς, ώστε να έχουμε το αποτέλεσμα που επιθυμούμε. Η απαθής παρατήρηση της ζωής μας και ο ωχαδερφισμός το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να μετατρέψουν το όραμα σε άπιαστο όνειρο και να ρίξουν την όποια προσπάθεια στο κενό. Το να δημιουργήσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα μας βοηθήσουν, είναι στο χέρι μας και μόνο. Η τέχνη του εφικτού απέχει από το «είναι μάταιο, αφέσου». Χρειάζεται τόλμη και πίστη προκειμένου να πλησιάσουμε το στόχο και να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας.

Τα πάντα έχουν το ρίσκο τους και το κόστος κινδύνου είναι διαρκώς ανασταλτικός παράγοντας σε όποιον δεν τολμά. Όμως ο χρόνος δε μας δίνει την πολυτέλεια της διαιώνισης νοσηρών καταστάσεων. Η ζωή μας δεν είναι μια πρόβα στο έργο που θα ακολουθήσει: είναι το ίδιο το έργο με μία και μοναδική παράσταση! Εμείς γράφουμε την πλοκή, εμείς οριοθετούμε το διάλειμμα, εμείς ορίζουμε το φινάλε! Από εμάς εξαρτάται αν θα εισπράξουμε το χειροκρότημα ή την αποδοκιμασία. Ωστόσο αυτό δεν έχει σημασία: η ανταπόκριση του κοινού δεν είναι ο λόγος διαμόρφωσης της πλοκής. Αυτό που μετρά είναι η προσωπική μας ικανοποίηση: ο πρωταγωνιστής δεν παίζει για το χειροκρότημα!

Ας τολμήσουμε την αλλαγή για να έχουμε το happy end που μας αξίζει…

.

Εικόνα: “Ο φόβος δεν είναι επιλογή”, του Joel Amat από το digital-art-gallery.com

Διαβάστε περισσότερα »

Δώσαμε ρεεε…

Είναι καλοκαίρι  τα τζιτζίκια χτυπούν τις γνωστές ρουτινιάρικες υπερωρίες, η ζέστη μας σπάει τα νεύρα, οι λογαριασμοί και τα χαράτσια πάνε και έρχονται,  και  οι εντάσεις δεν έχουν τελειωμό.

Οδηγείς στην κουφόβραση με ανοιχτά παράθυρα για οικονομία και εκεί που παρκάρεις για να πιεις μια γουλιά νερό και να ξαποστάσεις, ανακαλύπτεις πόσο γκαντέμης είσαι…. γιατί έμεινες από τσιγάρα.

Την ατυχία μου μέσα…

Πετάγεσαι στο περίπτερο, στο απέναντι πεζοδρόμιο για προμήθειες και παρασύρεσαι από τα πρωτοσέλιδα των αναθεματισμένων εφημερίδων και ξεχνιέσαι.

Λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο, γιατί ένας ορεξάτος τροχονόμος σε περιμένει με το γνωστό υπηρεσιακό υφάκι του στυλ “ρε ξέρεις ποιος είμαι εγώ;” και σου κόβει κλήση χωρίς έλεος για παράνομο παρκάρισμα.

Την ατυχία μου μέσα…

-Μα δυο λεπτά πήγα να πάρω ένα μπουκάλι νερό!

…προσπαθείς να δικαιολογηθείς μήπως και σε λυπηθεί ο νόμος…..χα! ας γελάσω…

-Λυπάμαι κύριε έχετε παρκάρει τέσσερα μέτρα από τη στάση.

… έρχεται η απάντηση ορθή κοφτή.

-Τι έκανα λέει; Πρώτη φορά το ακούω αυτό!

-Λυπάμαι κύριε το γράφει ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας.

… αμείλικτο το όργανο.

-Μα….

-Καλή μέρα κύριε, ξέρετε τι θα κάνετε με την κλήση…

-Μέ…ρα… ξέρω ξέρω πως δεν ξέρω…

Σφίγγεις τα δόντια μπαίνεις στο αμάξι με την κλήση στα χέρια, καταπίνεις ότι βρισιά έχεις μάθει στη ζωή σου και σε πνίγει το δίκιο, γιατί δυο δρόμους παρακάτω, έξω από ένα σούπερ ντούπερ κομμωτήριο, το αυτοκίνητο μιας γνωστής συζύγου βουλευτού έχει διπλοπαρκάρει για να πάει για βαφή μαλλιών και πιστολάκι.

Ανοίγεις το ντουλαπάκι και πετάς μέσα την κλήση να κάνει παρέα με τις άλλες και βγάζεις το άχτι σου μαρσάροντας το αμάξι σου, επιδεικνύοντας την  δεξιοτεχνία σου στο βολάν στον πρώτο απρόσεκτο πεζό που τολμάει να βρεθεί στο δρόμο σου.

Καπνίζεις σαν φουγάρο και χτυπάει το κινητό … από το σπίτι μια απαρηγόρητη φωνή…

-Γιώργοοοοο ήρθε η ΔΕΗ!!

-ΚΙ ΕΓΩ ΤΙ ΦΤΑΙΩ;;;

…σου ξεφεύγει και  συνειδητοποιείς ότι εσύ θα πρέπει να κόψεις τον λαιμό σου, για να πληρώσεις τα σπασμένα, του κάθε… (παλιομπίμπιπ). Και της κλείνεις το τηλέφωνο στη μούρη… λες κι αυτή έστειλε το λογαριασμό της ΔΕΗ στο σπίτι σου!

Οδηγείς και κάνεις προσθέσεις – αφαιρέσεις, να δεις από που θα κόψεις για να καταφέρεις να τα φέρεις βόλτα. Δυστυχώς τα κουκιά είναι μετρημένα και δεν φτάνουνε ούτε για σάλιο!

Τελευταίο φανάρι, στροφή δεξιά, παρκάρεις τσίμα τσίμα σε ένα κάδο σκουπιδιών, κλειδώνεις και επιτέλους… σπίτι μου σπιτάκι μου.

Ανοίγεις την πόρτα… και τι θέαμα… η γυναίκα σου ξαπλωμένη στον καναπέ, βλέπει κουτσομπολίστικα στην πλανεύτρα τηλεόραση. Η σιδερώστρα φάτσα μόστρα, ρούχα διπλωμένα παντού, λεκάνες μανταλάκια… και σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.

-Τι έγινε ρε Σοφία… τι ακαταστασία είναι αυτή; Γυρίζω κουρασμένος σπίτι μου να ρημαδοφάω ένα πιάτο φαί και εσύ αραχτή και light;

-Βρε Γιώργο… προσπαθεί εκείνη να δικαιολογηθεί.

-Τουλάχιστον πρόλαβες να μαγειρέψεις ή να πάω να τηγανίσω κανένα αυγό;

-Το τραπέζι είναι στρωμένο, μέχρι να πλύνεις τα χέρια σου εγώ θα σερβίρω.

Είναι βουρκωμένη… την βλέπεις… και δεν σου καίγεται καρφί.

(Τι έγινε ρε Γιώργο… κάνε κάτι…. την στεναχώρησες ρεεε…)

Κάθεσαι στο τραπέζι να φας και είσαι ήδη προκατειλειμένος. Η φέτα είναι αλμυρή, το ψωμί είναι χθεσινό και πάει λέγοντας.

Η Σοφία δεν λέει λέξη, τσιμπολογάει στο πιάτο της και υπομένει την καφρίλα σου ηρωικά.

Και ανοίγει η πόρτα και βγαίνει το καμάρι σου και…..

-Πατέρα χτύπησε ο σκληρός και…

-Ποιός χτύπησε;;

Και μέχρι να σου εξηγήσει ο γιος το πρόβλημα και το κόστος της ζημιάς, το φαγητό δεν τρώγεται γιατί το «βλέπεις νά ‘ρχεται». Ακούς το ποσό και για να μην γίνει φονικό, σηκώνεσαι και με τη μπουκιά στο στόμα, ανοίγεις την πόρτα και φεύγεις δίχως δεύτερη σκέψη.

Κάθεσαι στο κεφαλόσκαλο για να σκεφτείς και συνειδητοποιείς ότι είσαι ανήμπορος να παλέψεις.

Τα μέτωπα είναι πολλά και εσύ αποφασισμένος να τα βροντήξεις και να φύγεις για το πουθενά.

Μπαίνεις αποφασμένος στο αμάξι και οδηγείς συνετά αυτή τη φορά, γιατί σκέφτεσαι.

Σε πιάνει το φανάρι εσύ στον κόσμο σου. Πίκρα μαυρίλα.

Γυρίζεις μηχανικά το κεφάλι σου δεξιά και μια χαρούμενη φατσούλα, κολημένη στο παράθυρο του διπλανού αυτοκινήτου, σου στέλνει φιλάκια και σου βγάζει τη γλώσσα…

… και σε πιάνουν τα γέλια και ανταποδίδεις ανάλογα και τότε το παιδάκι σου δείχνει κάτι ψηλά στον ουρανό: Ένα μεγάλο μπαλόνι σε έναν καταγάλανο ουρανό… που έχεις ξεχάσει ότι υπάρχει.

Ανάβει το φανάρι, ρίχνεις μια τελευταία ματιά στη φατσούλα, χαμογελάς και βάζεις μπρος.

Όλα άλλαξαν δια μαγείας, η διάθεσή σου το κυριότερο. Αρπάζεις το κινητό και παίρνεις τηλέφωνο τη Σοφία. Την ώρα που σχηματίζεις τον αριθμό, η εικόνα των βουρκωμένων ματιών της, περνάει από μπροστά σου…

… και σε πιάνει νοσταλγία… γιατί αυτά τα βουρκωμένα καταπράσινα μάτια, πριν κάμποσα χρόνια τα έβλεπες και έλυωνες… και τώρα;;;

«Αποξένωση» μουρμουρίζεις… «ναι αλλά δεν φταίω μόνο εγώ»… πας να την βγάλεις καθαρή.

Και αποφασίζεις πως… «Και το Σοφάκι φταίει».

Αφέθηκε, κυκλοφορεί με μια φαρδιά άχαρη ρόμπα «που την βολεύει», όπως ισχυρίζεται, περπατάει στο σπίτι σέρνοντας εκείνες τις ρημαδιασμένες πουά παντούφλες και τα νεύρα σου γίνονται τσατάλια… τα μαλλιά τρικολόρε…

«Εντάξει… εντάξει… καταλάβαμε μεγάλε… θα μπορούσες να πεις κυκλοφορεί απεριποίητη και καθάρισες. Φτάνει το θάψιμο! Εσύ τα χάλια σου τα είδες στον καθρέφτη; Ή σου έκοψε ο έρμος την καλημέρα;»

Συνειδητοποιείς την μαύρη αλήθεια… πως η ρουτίνα, τα οικονομικά ζόρια και τα χρόνια που κυλούν και φεύγουν τα ρημάδια, σε ρουφούν στη δίνη της αποξένωσης και σε καταπίνουν.

Το γλυκόλογο έγινε βρισιά, το φιλί αγγαρεία, η καλημέρα απαγορευμένη λέξη, η καληνύχτα δεν πα να…  και η αγκαλιά… ΠΟΥ ΠΗΓΕ Η ΑΓΚΑΛΙΑ;;;

Τι απέμεινε;;

Ο δικός σου άνθρωπος μόνος… και εσύ μια από τα ίδια…

Και τα παίρνεις επιτέλους στο κρανίο και ξυπνάς.

«Ρε εγώ δεν ήμουν έτσι! Ρε εγώ το Σοφάκι τ’ αγαπάω… (και αυτή δεν λέω)!»

Αρπάζεις το κινητό…

«Σοφάκι πλύσου ντύσου έρχομαι…»

«Μα Γιώργο μαγειρεύω και…»

Και της τραγουδάς αβίαστα, αγαπησιάρη Πάριο…Σοφάκι αφιερωμένο… «Εγώ και συ πάμε μαζί και φοβάσαιαιαι… εγώ κι εσύ κι ας έχει βάσανα η ζωήηηη…»

Ακούς το αβίαστο γέλιο της και νιώθεις άρχοντας γιατί την έκανες επιτέλους να γελάσει.

Φτάνεις σπίτι φουριόζος, κλέβεις ένα κλαδάκι βασιλικό από τη γλάστρα της γειτόνισσας, και την ώρα που βάζεις το κλειδί στην πόρτα… ανοίγει το Σοφάκι σου.

«Ζαργάνα μου ΚΑΡΔΟΥΛΟΜΠΑΡΜΠΟΥΝΑΡΑ ΜΟΥ! Βρε τι ομορφιές είναι αυτές;»

Τα ψιλοχάνει και με το δίκιο της. Πέφτει στην αγκαλιά σου ευτυχισμένη χαρούμενη και στο μεταδίδει και η καρδιά σου χτυπά, νταπα ντουπ….νταπα ντουπ…

«Βρε άει σιχτίρ όλοι σας», λες από μέσα σου, «που θα με τρελάνετε και θα με στείλετε στον τάφο μίζερο και δυστυχή μια ώρα αρχήτερα λες και σας το χρωστάω παλιο.. μπίμπιπ».

Όχι ρε ρεμάλια δεν μας βουλιάξετε στην απελπισία, θα το παλέψουμε και θα ψάξουμε παρέα με το Σοφάκι όλα τα μπαλόνια στον καταγάλανο ουρανό, και θα γελάσουμε και μπορεί και να κλάψουμε γιατί είμαστε άνθρωποι, αλλά η ζωή είναι όλη δική μας ρε ρεμάλια και οι μίζερες προσφορές και οι υποσχέσεις τέλος… ΤΕΛΟΣ!

Δώσαμε ρεεε…

Άντε γιατί παραγνωριστήκαμε!

Σοφάκι…. τσίμπα μυρωδάτο κλεμένο βασιλικό… πιάσε με αγκαζέ και…

Είμαι καλά βρε ζωή και ας δακρύζωωωω…(άσμα)

.

Μέλια

Διαβάστε περισσότερα »

Σαλαμοποίηση

  Άρθρο του Ιεροφάντη

Μου αρέσει να παρακολουθώ στην τηλεόραση τις καθεστωτικές ειδήσεις. Ξέρω, πολλοί θα πουν ότι αυτό έχει κάτι το διαστροφικό. Και όμως, από τον τρόπο που οι εντιμότατοι κ.κ. εκφωνητές και οι σχολιαστές τοποθετούνται και φωνασκούν στα παράθυρα, μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει την στρατηγική τους, το στόχο τους.(Σ.Π. τα παραπάνω αλλά και τα υπόλοιπα με εκφράζουν , για αυτό και τα προσυπογράφω ).

Το βασικό εργαλείο που χρησιμοποιούν είναι η αρχή της σαλαμοποίησης.

Κανένας τους – όχι βέβαια επειδή ενεργούν μόνοι τους, αλλά μάλλον επειδή έτσι τους έχουν πει – δεν επιχειρεί να ενημερώσει ή να σχολιάσει για τη μεγάλη εικόνα. Δηλαδή για την διευρυνόμενη και διαρκώς επιταχυνόμενη οικονομική, κοινωνική και πολιτική παρακμή της Ελλάδος.

* (βλ. πληρ.εικόνας)

Κανείς δεν μιλά φερ’ ειπείν για τις πραγματικές αιτίες αυτής της παρακμής. Ούτε για τις πολιτικές ευθύνες που συνεπάγεται η καταβαράθρωση της χώρας μας σε αυτό το λούκι που μας έχουν μπλέξει, οι κατά τα άλλα, ταγοί του Έθνους. Ακόμα – ακόμα κανείς δεν μιλά για τις πραγματικές συνέπειες αυτής της παρακμής. Την μείωση του ελληνική πληθυσμού, την αθρόα λαθρομετανάστευση που αλλοιώνει την πληθυσμιακή μας σύνθεση, την απώλεια γεωπολιτικού και γεωστρατηγικού κεφαλαίου, την διπλωματική μας αναδίπλωση, την γενική μεμψιμοιρία και την ψυχολογική καθήλωση, τον οικονομικό μαρασμό και την αδυναμία παραγωγής, κάποιας, έστω δραστηριότητας, που να δημιουργεί συνθήκες πνευματικής πρώτα, οικονομικής έπειτα και τέλος εθνικής ανάτασης, που θα επιτρέψει την αντιστροφή του κλίματος και την ενεργοποίηση θετικών ανακλαστικών από την κοινωνία.

Η σαλαμοποίηση έχει στόχο. Ο στόχος είναι να μη δούμε ποτέ τη μεγάλη εικόνα.

Βλέπετε, έχει πλάκα να μιλάς για τους υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους – που δεν είναι στην πραγματικότητα και τόσο υπεράριθμοι – και τον αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα, που δεν είναι στην πραγματικότητα και τόσο αντιπαραγωγικός, αν αναλογιστεί κανείς ότι την γραφειοκρατία δεν την γεννούν τα φυσικά πρόσωπα, αλλά οι νομοθεσίες που θεσπίζονται στο Κοινοβούλιο για να υλοποιούν αυτά τα φυσικά πρόσωπα. Εξιτάρεις όμως έτσι τα αδηφάγα αισθήματα των ιδιωτικών υπαλλήλων, που ξιφουλκούν με μανία εναντίον δικαίων και αδίκων. Απολύστε τους, βάλτε τους σε εφεδρεία, κόψτε μισθούς, αν είναι δυνατό αποκεφαλίστε τους άμεσα, να τελειώνουμε με τη γάγγραινα του Έθνους…

Μετά πιάνεις τη φοροδιαφυγή των ιδιωτών. Πεδίο δόξης λαμπρό, για να πάρει ο δημόσιος υπάλληλος το αίμα του πίσω. Η φοροδιαφυγή είναι κάπως σαν συνώνυμο του ιδιωτικού τομέα. Όλοι οι ιδιώτες κλέβουν και δεν δηλώνουν τα πραγματικά εισοδήματά τους. Άρα τους αξίζει η παραδειγματική τιμωρία του ΣΔΟΕ και των άλλων εργαλείων επιβολής φορολογικής συνείδησης. Βεβαίως κανείς δεν μιλά για τους υψηλούς φόρους και εισφορές, που αναγκάζουν τους ιδιώτες επαγγελματίες και μικροβιοτέχνες να κάνουν αναγκαστικό συνέταιρο το κράτος στις δουλειές τους και οι οποίοι φόροι και οι εισφορές, μαζί με τη γραφειοκρατία, απομυζούν τεράστιο ποσοστό της όποιας ρευστότητας των ιδιωτών αυταπασχολουμένων ή των μικρών επιχειρήσεων τους, προκειμένου να τις στηρίξουν. Η υπεροφορολόγηση είναι σαν μεγάφωνο στον ιδιωτικό τομέα. Παίζει συνεχώς το άσμα «κλέψε από το Κράτος, αν θες να δεις την επιχείρησή σου ή το μαγαζί σου να επιβιώνει».

Μετά, πρέπει τα κανάλια να ασχοληθούν με τους συνταξιούχους. Αχ, οι συνταξιούχοι… Τι τα χρειάζονται τόσα λεφτά; Άκου εκεί σύνταξη 1600 Ευρώ! Η χαρά των δημοσίων και των ιδιωτικών υπαλλήλων είναι να «κατασπαράξουν» τους γέρους. Είναι απλό. Είναι πολλοί, δεν πεθαίνουν εύκολα, είναι πλούσιοι, διότι πήραν εφάπαξ, παίρνουν συντάξεις παχυλές και σάμπως τις δικαιούνται καημένε; Όχι δα. Οι συνταξιούχοι δεν πρέπει να παίρνουν τα φάρμακά τους μέσω του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Να τα πληρώνουν από την τσέπη τους. Αυτό είναι το σωστό. Άλλωστε, είναι κοινωνικά άδικο να αμείβεται κανείς με 700 Ευρώ για να πληρώνεται σύνταξη 1600 ευρώ σε κάποιο γέρο που δεν έχεις δει ποτέ. Πρέπει να περικοπούν οι συντάξεις. Πρέπει να μειωθεί η συμμετοχή του κράτους στο φάρμακο. Α, και πρέπει να πάρουμε γενόσημα από την Ινδία. Είναι καλά, θα ξετινάζουμε πάνω από μισό εκατομμύριο γέρους την νέα χρονιά…

Τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά, που αν συνέχιζα θα έγραφα για ώρες. Δεν χρειάζεται όμως να συνεχίσω.

Ο στόχος έχει επιτευχθεί.

Μόλις τελειώσουν οι ειδήσεις, ξαναγυρνάς σε όσα σου επέτρεψαν να ακούσεις. Όσα σου είπαν. Κάνεις flash back στη μνήμη σου και επιλέγεις να επαναλάβεις με δέος όσα σε αφορούν. Εξαρτάται που σε βρίσκει η είδηση. Αν είσαι στο δημόσιο, ή έχεις κανά μαγαζί, ή μόλις μπήκες από τη γειτόνισσα, που σου είπε με τρόμο ότι ο φαρμακοποιός από Δευτέρα κατεβαίνει σε απεργία και τα φάρμακα τώρα θα πληρώνει από την τσέπη της. Ο καθένας πλέον κοιτά τον μικρόκοσμό του. Περιχαρακώνεται γύρω από το ατομικό, άντε το ευρύτερο οικογενειακό του συμφέρον, κλείνεται στο καβούκι του, κοιτά με δυσπιστία τον οποιοδήποτε. Γιατί να με νοιάζει τι γίνεται γύρω μου; Οι ειδήσεις το είπαν ξεκάθαρα. Θα πρέπει να δω τι περιμένει εμένα και τους κοντινούς μου. Που να βρω χρόνο ή διάθεση να ασχοληθώ με τα θέματα των άλλων; Πρέπει να επιβιώσω και για τους άλλους, γαία πυρί μιχθείτω.

Ποιος κοιτά την μεγάλη εικόνα;

Μα είσαι τόσο αφελής!

Κανένας πια.

Οι ειδήσεις τελείωσαν…

Ιεροφάντης 

* “H άνοδος των σαλαμιών”, έργο του Sergey Tyukanov από το artdigitaldesign.com

Η “αλίευση” έγινε απ’ το  Αβέρωφ , το “Διαδικτυακό πειρατικό”!!!

Διαβάστε περισσότερα »

Αν η Βούλα Παπαχρήστου.….

ΑΝ Η ΒΟΥΛΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ έλεγε σε όλα τα διεθνή ΜΜΕ, ότι οι Ελληνες είναι Τεμπέλιδες και Διεφθαρμένοι θα είχε κερδίσει επάξια μια θέση στους Μεγάλους Στοχαστές.

ΑΝ Η ΒΟΥΛΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ έγραφε ότι ο Κολωκοτρώνης είχε γκόμενο φυσικά και θα είχε χιούμορ και θα γινόταν ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ.

ΑΝ Η ΒΟΥΛΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ έγραφε για συνωστισμούς και ότι «Οι κλέφτες (σ.σ.n.με μικρό “Κ”!) συγκροτούν ένοπλες ομάδες, κάνουν επιθέσεις σε εμπορικές αποστολές, σε κρατικούς (σ.σ.n.οχι Τούρκους) αξιωματούχους” θα γινόταν ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ  γιατί όχι και Αρχηγός.

ΑΝ Η ΒΟΥΛΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ έπλεκε το εγκώμιο του ακροδεξιου Βορίδη, εξυβριζε τον Χριστόδουλο και οδηγούσε Φεράρι θα ήταν σίγουρα ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ.

ΑΝ Η ΒΟΥΛΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ ήξερε τι εκπροσωπει το αρχαίο πνεύμα αθάνατο και τα  ολυμπιακα ιδεώδη θα έβγαζε κι αυτή 1.000.000,00εκ € στο εξωτερικό και θα ήταν φίλη και με τον Χριστοφοράκο…. (εδω)

αλλά δυστυχώς η  ΒΟΥΛΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ είναι μια κοπέλα σαν εμάς, του κοινούς Ελληνες (γι αυτούς) που αφιέρωσε την ζωή της τα τελευταία 10 χρόνια για να είναι στους Ολυμπιακούς Αγώνες……

Η ΒΟΥΛΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ είναι για όλους του Ελληνες ήδη Ολυμπιονίκης γιατί, εμείς που “δεν ξέρουμε” από Ολυμπιακά Ιδεώδη, αρκούμαστε σε ένα κλάδο ελαίας και δεν θαμπωνόμαστε από το χρώμα του χρυσού….

ΥΓ-Τελικά όμως, τους πείραξε το tweet με το ανέκδοτο που “προσεβαλε” την χώρα ή το άλλο tweet της ιδίας για τον Ακη; Τον Ακη που τιμά την χώρα και το πολιτικό σύστημα;

tweet 23 jul βούλα Παπαχρήστου ‏@papaxristoutj Να δεις τελικά που την πισίνα στον κορυδαλό την φτιάξανε..για να πέζει με τα υποβρυχιά του ο Άκης!!!:-p

 

netakias.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα »

Οι δικοί μας Σαμουράι.

Ποιοι είναι οι άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων;
Από τι "υλικό" είναι φτιαγμένοι;
Είναι "υπεράνθρωποι" ή απλοί άνθρωποι σαν όλους μας;     Θεωρίες πολλές….
Η καλύτερη περιγραφή τους -κατά τη γνώμη μας- έχει δοθεί από έναν συγγραφέα , ο οποίος είχε γράψει πολλά χρόνια πριν ένα πραγματικά εξαιρετικό κείμενο γι΄ αυτούς τους ανθρώπους.
Διαβάστε το και δείτε το βίντεο που ακολουθεί.

Η ευχή είναι είδος μαγείας. Είναι ο πρωτόγονος ή αφελής τρόπος με τον οποίο επιχειρείται να επηρεαστεί η φορά των πραγμάτων υποκαθιστώντας την πράξη. Σε ευχολόγια καταφεύγουν τα κάθε λογής ιερατεία για να καθησυχάσουν και εν ολίγοις να κοιμίσουν τον άνθρωπο.

Η μέθοδος επιβιώνει ατόφια στον καιρό της τηλοψίας.

Αν πεις απ' το γυαλί τις κατάλληλες λέξεις, ειρήνη, φιλία, καλή γειτονία, αδελφοσύνη των λαών, νιώθεις ότι ξορκίζεις το κακό του πολέμου. Επιπλέον παρουσιάζεις ο ίδιος ένα φιλειρηνικό πρόσωπο και καθιστάς αυτομάτως ύποπτο όποιον επιμένει να υπενθυμίζει και αυτό το ενδεχόμενο. Όμως η ανθρώπινη ιστορία γράφεται με τη βία.

Δεν χρειάζεται κάποιος να καταφύγει στα ιστορικά κείμενα για να το επιβεβαιώσει.

Στην Κατοχή μια ορισμένη αριστερή τάση -που θάλλει έως σήμερα σε κάποια κρανία- ήταν εναντίον της ένοπλης Αντίστασης. Πρόβαλλαν το επιχείρημα πως, αν βγει ο λαός και αγκαλιάσει τους Γερμανούς στρατιώτες, που είναι και αυτοί λαός, θα σταματήσει ο πόλεμος.

Η καλή θέληση δυστυχώς δεν φτάνει.

Την επεκτατική βουλιμία του πιο ισχυρού δεν μπορούν να τη συγκρατήσουν ούτε ευχές ούτε τεμενάδες ούτε δέκα σύμφωνα φιλίας και μη επίθεσης. Και οι Αγγλογάλλοι και οι πρώην Σοβιετικοί υπέγραφαν συμφωνίες με τη Γερμανία, αλλά τελικά δεν απέφυγαν το αιματοκύλισμα. Οι πόλεμοι και η βία θα εκλείψουν σε ένα μακρινό μέλλον, όταν γίνει πραγματικότητα η παγκόσμια μη ανταγωνιστική κοινωνία.

Έως τότε θα υπάρχει μια μορφή βίας ριζικά αντιμιλιταριστική και καθηγιασμένη· αυτή που δημιουργείται από την αντίδραση στη βία.

Και, παρότι λέγεται πως οι σύγχρονοι πόλεμοι είναι πλέον θέμα "δύναμης πυρός", η σημασία που έχει ο ανθρώπινος παράγοντας εξακολουθεί να είναι ανυπολόγιστη. "Στην πραγματικότητα οι υλικές σχέσεις είναι πολύ απλές. Το δύσκολο είναι να κατανοηθούν οι ηθικές δυνάμεις που εμπλέκονται".*

Το ιερό μένος του ανθρώπου που υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια τον τόπο του, την τιμή του και την ελευθερία του.

΄Οπως και να έχει, η χώρα μας πατάει σε αναμμένα κάρβουνα. Ο λύκος υπάρχει, και μόνο το πρόβατο τρομάζει όταν τον δει μπροστά του. Όσο απευκταία και αν είναι μια πολεμική σύρραξη, αν κάποτε συμβεί, κάποιοι δικοί μας άνθρωποι -εκτός απ' τους πιλότους μας, τους Αρχάγγελους του Αιγαίου- είναι ταγμένοι να βάλουν πρώτοι τα χέρια τους στη φωτιά.

Πριν ακόμη τα τηλεοπτικά κανάλια πάρουν μυρωδιά, κάποιοι αποφασισμένοι άντρες θα έχουν φύγει μυστικά σε αποστολές στην εχθρική χώρα, από τις οποίες έχουν ελάχιστες πιθανότητες να επιστρέψουν· είτε πετύχουν τον στόχο τους είτε όχι. Και κάποιοι άλλοι θα παραμείνουν στα μετόπισθεν του εχθρού, για όσο χρόνο απαιτείται, με συγκεκριμένο σχέδιο ενεργειών.

Είναι οι επίλεκτοι των Ειδικών Δυνάμεων.
Η εικόνα που έχει ο κόσμος για τις Ειδικές Δυνάμεις, κυρίως από τις στρατιωτικές παρελάσεις, είναι κάτι ντερέκια με εντυπωσιακές στολές που πατάνε και τρίζει ο τόπος. Ο κόσμος βλέπει όσα επιτρέπεται να δει.

Η ψυχή των Ειδικών Δυνάμεων είναι λίγες εκατοντάδες επίλεκτοι μόνιμοι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί με υψηλή νοημοσύνη, κρύο αίμα, χαμηλό κέντρο βάρους, ύψος συν/πλην 1,70, σίγουρο πάτημα, καλή μέση και μυϊκό σύστημα φιδιού. Αυτοί είναι οι δολιοφθορείς, εκτελεστές, κατάσκοποι και επικεφαλής των αποστολών αυτοκτονίας.

Ο αθόρυβος κύριος που κάθεται δίπλα σας στο εστιατόριο ή στο μπαρ και δεν τον πιάνει το μάτι σας ίσως είναι ένας από αυτούς.

Οι σοβαρές ταινίες του Χόλιγουντ δεν στέλνουν σε επικίνδυνες αποστολές τα παιδοβούβαλα Σβαρτσενέγκερ και Σταλόνε. Ο μελετημένος Κόπολα στο "Αποκάλυψη τώρα" επιλέγει ως λοχαγό των Ειδικών Δυνάμεων τον εμφανισιακά ελάσσονα Μάρτιν Σιν για να διασχίσει τη φλεγόμενη ζούγκλα του Βιετνάμ και να εξοντώσει τον τρελαμένο συνταγματάρχη Μάρλον Μπράντο. Κι εκείνος, ως έμπειρος πολεμιστής, τον αναγνωρίζει αμέσως και μαντεύει την αποστολή του.

Η πρώτη καταδρομική επιχείρηση στον κόσμο εξελίχθηκε στον Πόλεμο της Τροίας με το ελληνικό εφεύρημα του Δούρειου Ίππου. Έκτοτε οι κανόνες δεν έχουν αλλάξει. Μια μικρή ομάδα τολμηρών αντρών με δόλο, παραπλάνηση και αιφνιδιασμό μπορεί να πετύχει περισσότερα από πολλαπλάσια τακτική δύναμη στρατού και να περιορίσει σημαντικά τις ανθρώπινες απώλειες.

Η βασική διαφορά ενός κομάντο από έναν απλό στρατιώτη είναι ότι ο πρώτος ενεργεί εντός μιας μικρής ομάδας ή μόνος, γι' αυτό πρέπει να μπορεί να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, ενώ ο δεύτερος ενεργεί εντός ενός ευρύτερου στρατιωτικού σχηματισμού και πρέπει να εκτελεί επακριβώς τις διαταγές.

Σήμερα, που ο τζιτζιφιογκισμός είναι στιλ και η αποφυγή της στράτευσης αντί ντροπή είναι μαγκιά, υπάρχουν ακόμη νεαροί που φιλοδοξούν να υπηρετήσουν -μόνο εθελοντικά πλέον- στις Ειδικές Δυνάμεις.

Είναι οι δικοί μας Σαμουράι.

Όποιος γνωρίσει από κοντά αυτά τα παιδιά θα διαπιστώσει πως στην πλειονότητά τους χαρακτηρίζονται από φυσική συστολή για τις ικανότητές τους, ρομαντισμό και γνήσια διάθεση προσφοράς.

Ο νεαρός υποψήφιος κομάντο δεν πρέπει να υπολογίζει στις περιορισμένες, έστω, ανέσεις που προσφέρει η σύγχρονη κοινωνία στους υπόλοιπους στρατεύσιμους. Πρέπει να γυρίσει το ρολόι της ζωής πολλά χρόνια πίσω και να γίνει ένα με τη φύση, όπως ένας Ινδιάνος ή ένας ακόμη πιο πρωτόγονος άνθρωπος.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πριν χρόνια πρώτοι κομάντο στον κόσμο αναδείχθηκαν οι Βιετκόνγκ. Με απλά, πρωτόγονα μέσα, αλλά απολύτως αποφασισμένοι, κατόρθωσαν να νικήσουν τον ισχυρότερο στρατό του κόσμου.

Ο σύγχρονος κομάντο επιβιώνει το ίδιο καλά σε βουνοκορφές και σε βραχονησίδες, με χιόνια, ζέστη και βροχές. Ξέρει να προσανατολίζεται με τ' αστέρια, να μάχεται σώμα με σώμα και να δραπετεύει αν συλληφθεί αιχμάλωτος. Για να επιβιώσει, τρώει ρίζες, φύλλα, άγρια ζώα και φίδια.

Το φίδι δεν είναι και τόσο άσχημο έδεσμα.

Πριν αρκετά χρόνια, κατά τη διάρκεια της θητείας μου, συμπεριλήφθηκα σε μια αποστολή έφεδρων και μόνιμων ανθυπολοχαγών που εστάλησαν να φοιτήσουν στο γνωστό ΚΕΑΠ (Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανορθοδόξου Πολέμου) της Ρεντίνας, έξω από τη Θεσσαλονίκη. Όχι βέβαια με τα υψηλά στάνταρ εκπαίδευσης των τελευταίων ετών, αλλά με το ίδιο πάντα πνεύμα.

Κάποιο σούρουπο, στην εξέλιξη μιας άσκησης, πριν πέσει η νύχτα στη βουνοπλαγιά, για να επιχειρήσουμε πάλι, το δείπνο της τετραμελούς ομάδας ήταν μια πελώρια νεροφίδα ψητή στην πρόχειρη σούβλα που στήσαμε.

Η εκπαίδευση των κομάντο είναι σκληρή.

Εκτός από τον τέλειο χειρισμό όπλων, εκρηκτικών και ποικίλων μέσων διαβιβάσεων, δίνεται μεγάλη σημασία στη σωματική αντοχή και την άριστη φυσική κατάσταση. Οι ασκήσεις είναι καθημερινές, συνεχείς και περιλαμβάνουν αρκετά χιλιόμετρα τροχάδην με φόρτο μάχης ή όχι.

Από όσους παρουσιάζονται με τη φιλοδοξία να γίνουν κομάντο, συνήθως μένουν οι μισοί. Στις πρώτες κιόλα μέρες φεύγουν αυτοί που δεν αντέχουν, άλλοι κόβονται για λόγους υγείας, πραγματικούς ή προσχηματικούς, και κάποιοι θα αποχωρήσουν από τραυματισμούς κατά τη διάρκεια των ασκήσεων.

Εκτός των σωματικών ικανοτήτων, απαιτούνται μεγάλα ψυχικά αποθέματα. Όταν έρπεις πάνω στο σχοινί, για να περάσεις ένα ποτάμι, ή κάνεις νυχτερινή αναρρίχηση σε βράχο ύψους 40-50 μέτρων με αρνητική κλίση, είναι ταυτόχρονα και μια ψυχική δοκιμασία.

Πρέπει να πιστέψεις ότι μπορείς να τα κάνεις όλα· και να τα κάνεις.

Οι Ειδικές Δυνάμεις τυπικά μόνο έχουν κάποια έδρα· στην ουσία επιχειρούν παντού και σε χρόνους αντίδρασης απλησίαστους για μονάδα του τακτικού στρατού.

Τις κρύες νύχτες της ατέλειωτης τηλοψίας, όταν ορισμένοι φαφλατάδες τα λύνουν όλα με συνταρακτική ευκολία, κάποιοι σοβαροί άντρες εκπαιδεύονται σκληρά στα βουνά της ηπειρωτικής χώρας και στις ακτές του Αιγαίου.

Γιατί στο δικό τους μερτικό πέφτουν τα δύσκολα.

* Κλαούζεβιτς, "Περί πολέμου".

Δημοσιεύτηκε το 2002 στα Nέα και περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Ημών των Ιδίων” του Διονύση Χαριτόπουλου.Το “βρήκαμε” στο στο OnAlert , μεσω Αβέρωφ το διαδυκτικό πειρατικο !

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

 

Διαβάστε περισσότερα »

O Mπαρμπα – Γιώργος έγινε πια 115 χρονών: Πως γεννήθηκε ο… θείος του Καραγκιόζη που ξυλοκοπούσε ανελέητα τον Βεληγκέκα

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Τουλάχιστον οι Έλληνες τον γνωρίζουν όλοι. Αλλά ελάχιστοι γνώριζουν τον   γεννήτορά του, πότε γεννήθηκε ή από πού κατάγεται, ή ακόμη πώς βρέθηκε στους μπερντέδες να ξυλοκοπά ανελέητα τον Βεληγκέκα.

Πρόκειται για τον περίφημο Μπαρμπα-Γιώργο που εκπροσώπησε την ελληνική ψυχή. Ανέβηκε στο φωτισμένο πανί της σκηνής για να πολεμήσει τον Τούρκο και να εκδικηθεί τον Αλβανό, να χτυπήσει την αυθαιρεσία, να προστατεύσει τους αδυνάτους, τον ανιψιό του Καραγκιόζη, τον Χατζηαβάτη και τους άλλους.

Μέχρι τότε η σκηνή ήταν φτωχή και χωρίς αντίδραση κυριαρχούσε η βία του Βεληγκέκα, μία βία που εκπροσωπούσε το φιλοπόλεμο στοιχείο και την καταπίεση του Τούρκου δυνάστη.

Ο νέος ήρωας

Γεννήθηκε σε μια ιδιαίτερα δύσκολη χρονιά για τον Ελληνισμό. Ήταν το 1897 όταν βρισκόταν σε ιδιαίτερη έξαρση το εθνικό αίσθημα και επιβάλλονταν στη χώρα μας σκληρά οικονομικά μέτρα.

Η νίκη που κατήγαγαν οι Τούρκοι και τα δεινά που ακολούθησαν είχαν προκαλέσει εθνική κατάθλιψη. Γκρεμίζονταν τα όνειρα για την απελευθέρωση των κατεχόμενων ακόμη από τους Τούρκους εδαφών. Η αντίδραση θα έρθει από τους λαϊκούς καλλιτέχνες. Τους ανθρώπους που βίωναν την καθημερινότητα του Έλληνα και αισθάνονταν την ανάγκη να τονώσουν το ηθικό του.

Για να το πετύχουν δεν ανατρέχουν στο αρχαίο κλέος. Γεννούν τον νέο ήρωα. Έναν τεράστιο βλάχο που μοιράζει καρπαζιές και προστατεύει τους αδύναμους συμπατριώτες του. Έναν Ρουμελιώτη πρωταγωνιστή της μετεπαναστατικής ζωής.

Ένα βράδυ, το κοινό του μπερντέ που έχει συνηθίσει να βλέπει τους πάντες και τα πάντα να απειλούνται και να δέρνονται από τον «χατζαροβριθή Αλβανό» βλέπει μπροστά του έναν λεβέντη φουστανελά.

Το κλαρίνο παίρνει τη θέση του και ο Μπαρμπα-Γιώργος αρχίζει το τραγούδι:

«Ορέ του λεν, του λεν οι κούκοι στα βουνά
κι η πέρδικες στα πλάγια
του λέει κι ου πετροκότσιφας
στα κλέφτικα λημέρια»

Ο δημιουργός

Ποιος όμως τον ανέβασε στο πανί; Ήταν ο άγνωστος μέχρι σήμερα λαϊκός καλλιτέχνης Ιωάννης Ρούλιας (†1905), από τους σπουδαιότερους καραγκιοζοπαίχτες που έδρασαν τέλη 19ου – αρχές 20ού αιώνα.

Ένας διασκεδαστής των λαϊκών στρωμάτων, ο οποίος όταν δεν έδινε παραστάσεις θεάτρου σκιών συμμετείχε στα μπουλούκια που πρωταγωνιστούσαν στα διάφορα συνοικιακά λαϊκά θέατρα. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου υποστήριξε πως καταγόταν από το Καρπενήσι. Ο Δημήτρης Χατζόπουλος ότι καταγόταν από τον Βάλτο.

Ίσως ο τελευταίος να είχε δίκιο αφού έγραψε πως είχαν συνυπηρετήσει στο Στρατό. Όπως και να έχει, ο Ι. Ρούλιας φρόντισε να διαμορφώσει τον χαρακτήρα του ήρωά του.

Η κάθοδος του Μπαρμπα-Γιώργη από τη στάνη ήταν πανηγυρική. Η φουστανέλα του με τις πεντακόσιες μάνες, η κεντημένη σκούφια, η ασημένια ταμπακέρα, η τσατσάρα, το καθρεφτάκι, η μαντέκα για το βάψιμο του μουστακιού, η γκλίτσα, το ζουνάρι, τα τσαρούχια με τη φούντα και η καπνοσακούλα. Ο ερχομός στην πόλη αναγγέλλεται με τον μελωδικό ήχο κουδουνιών κυπριών γιδοπροβάτων και γαβγίσματα μαντρόσκυλων.

«Ω ηθογραφία, ω ακρίβεια χαρακτηρισμού, ω δύναμις λαϊκή από πού βγαίνεις;», αναρωτιόταν ο Ζ. Παπαντωνίου που παρουσίασε και στοιχεία από τις πρώτες παραστάσεις του.

«Τήρα, τήρα, τήρα»

Όπως όταν ο Μπαρμπα-Γιώργος έβλεπε τους άρχοντες να υποκλίνονται και μονολογούσε: «Τήρα, τήρα, τήρα π’ να τα’ πάρ’ ου διάουλους τουν πατέρα τήρα. Τήρα τς διαόλ, τς ιβρουπέους τι ήβραν τώρα!».

Ο απλός κόσμος, ο κόσμος της επαρχίας αφόριζε τις ευρωπαϊκές συνήθειες και εκφραζόταν με την ψυχή και την πλατυστομία του «ξινογαλά». Ο οποίος έτρεμε μόνον «προ του ευρωπαϊκού πολιτισμού, πάντα όμως τα άλλα απειλών, τον Βεληγκέκαν, την ισχύν της βίας, καταδιώκων»!

Εικόνα από: shop.karagkiozis.com

Πηγή: Ο ΜΙΚΡΟΣ ΡΩΜΗΟΣ  Μέσω Αβέρωφ απ τη Μέλια !

Διαβάστε περισσότερα »

Μαλαματένια λόγια

Αφιερωμένο σε όλους μας…

Πάμε να τ’ αλλάξουμε αδέρφια !! Εχουμε τη φλόγα που δεν τρέμει , το “μαράζι” μας να γίνει Ανατολή !!! Η “αφορμή” υπάρχει προ πολλού !!!

 

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση:

Λάκης Χαλκιάς, Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Τάνια Τσανακλίδου (Τερτσέτο )

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χθες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές

Τ' αηδόνια σεχτηκιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να 'σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ' αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά


Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή


Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετυλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά


Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή


Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του ʼδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά


Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή[Παρασκευή]
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί


Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς

Διαβάστε περισσότερα »

Τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου

1. Η μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας

Η γιγάντια αυτή πυραμίδα είναι το πιο παλιό από τα εφτά θαύματα του Αρχαίου Κόσμου, αλλά και το μόνο που διατηρείται μέχρι σήμερα. Τότε που έγινε ήταν η πιο ψηλή κατασκευή που υπήρχε στη γη και διατήρησε αυτήν την πρωτιά για 4.000 χρόνια.

ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ ΤΑΦΟΣ

Η μεγάλη πυραμίδα κατασκευάστηκε για να γίνει ο τάφος του Χούφου, που εμείς τον ξέρουμε ως “Χέοπα”. Ήταν ένας από τους φαραώ, τους βασιλιάδες δηλαδή της αρχαίας Αιγύπτου. Ο τάφος ολοκληρώθηκε γύρω στο 2580 π.Χ. Αργότερα κατασκευάστηκαν στην Γκίζα κι άλλες δυο πυραμίδες, η μια για το γιο και η άλλη για τον εγγονό του Χέοπα, καθώς και μικρότερες για τις βασίλισσες γυναίκες τους.

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ

Οι πυραμίδες βρίσκονται στο αρχαίο νεκροταφείο της Γκίζας, στην απέναντι όχθη του Νείλου από το Κάιρο. Οι αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι για την κατασκευή της μεγάλης πυραμίδας του Χέοπα, χρειάστηκαν 20 χρόνια και εργάστηκαν κάπου 100.000 άνθρωποι. χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 2 εκατομμύρια ογκόλιθοι, βάρους 2,5 τόνων ο καθένας. Ο εργάτες τους μετέφεραν χρησιμοποιώντας κεκλιμένα επίπεδα, μοχλούς,, κυλίνδρους και στη συνέχεια τους προσάρμοζαν χωρίς να χρησιμοποιούν κονίαμα.

ΑΣΤΡΑΦΤΕΡΟΣ ΑΣΒΕΣΤΟΛΙΘΟΣ

Όταν τελείωσε το κύριο μέρος της πυραμίδας έμοιαζε με σκάλα. Στη συνέχεια αυτά τα σκαλοπάτια τα κάλυψαν με κύβους από άσπρο ασβεστόλιθο, που κόπηκαν έτσι που να σχηματίζουν μια γυαλιστερή επιφάνεια. Ταίριαξαν τόσο καλά που δε χωρούσε ανάμεσά τους να μπει μια λάμα μαχαιριού. Το τελικό ύψος της οικοδομής έφτασε τα 147 μέτρα. Κάθε πλευρά της βάσης της Μεγάλης Πυραμίδας έχει 230 μέτρα! Καλύπτει μια έκταση πιο μεγάλη από 9 γήπεδα ποδοσφαίρου.

Η ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ

Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι μετά το θάνατο όφειλαν να φροντίζουν το σώμα του νεκρού, ώστε το πνεύμα του να επιβιώσει. Αφαιρούσαν τα εσωτερικά όργανα, κάλυπταν το υπόλοιπο σώμα με άλατα και το τύλιγαν με γάζες. Το σώμα γινόταν μια μούμια. Μετά έθαβαν τη μούμια μαζί με ρούχα, τρόφιμα, κοσμήματα και άλλα χρήσιμα πράγματα για τη μεταθανάτια ζωή. Η μούμια του Χέοπα τοποθετήθηκε σε έναν ταφικό θάλαμο μέσα στην πυραμίδα.

Οι πυραμίδες φτιάχτηκαν με στρώματα πέτρινων ογκόλιθων. Κάθε στρώμα ήταν λίγο πιο μικρό από το προηγούμενο.

2. Οι κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας

Οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας ήταν το πλέον ξακουστό αξιοθέατο αυτής της πόλης. Οι αρχαιολόγοι εντόπισαν ευρήματα που ίσως ήταν μέρος των Κήπων, αλλά υπάρχουν επιφυλάξεις. Την ύπαρξη τους τη γνωρίζουμε από περιγραφές ανθρώπων που τους είχαν δει την αρχαία εποχή.

Ο ΝΑΒΟΥΧΟΔΟΝΟΣΟΡΑΣ ΚΑΙ Η ΑΜΥΤΙΣ

Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς περιγράφουν ότι οι Κήποι κατασκευάστηκαν γύρω στο 600 π.Χ. με διαταγή του Ναβουχοδονόσορα του Β’. Η Βαβυλώνα ήταν κτισμένη στις όχθες του Ευφράτη, στα νότια της Βαγδάτης, της σημερινής πρωτεύουσας του Ιράκ. Λέγεται ότι ο βασιλιάς έδωσε εντολή να γίνουν οι κρεμαστοί κήποι γιατί η νεαρή βασίλισσα Άμυτις, που καταγόταν από την ορεινή Περσία, νοσταλγούσε την πατρίδα της.

ΥΔΡΕΥΟΜΕΝΕΣ ΑΝΑΒΑΘΜΙΔΕΣ

Οι Κρεμαστοί Κήποι κατασκευάστηκαν μάλλον κοντά στον ποταμό Ευφράτη. Αποτελούνταν από διαδοχικές αναβαθμίδες, όπου η ψηλότερη πρέπει να είχε 40 μέτρα ύψος. Εκεί φύτρωνε κάθε είδος δέντρου και φυτού, που μεταφέρθηκαν με βοϊδάμαξες από κάθε περιοχή της αυτοκρατορίας. Ανάμεσά τους υπήρχαν συκιές, αμυγδαλιές, καστανιές, ροδιές, τριανταφυλλιές, νούφαρα, και αρωματικοί θάμνοι. Υπήρχε ένα πολύ καλό υδρευτικό σύστημα που τροφοδοτούσε συνεχώς τα φυτά με νερό από τον Ευφράτη. Το νερό του συστήματος το αντλούσαν με δοχεία που τα ανέβαζαν με τα χέρια τους ή με μάγγανο οι δούλοι! Στη συνέχεια το νερό κατέβαινε στις πιο χαμηλές αναβαθμίδες από αυλάκια και τεχνικούς καταρράκτες, διατηρώντας το έδαφος πάντα υγρό.

3. Ο ναός της Άρτεμης στην Έφεσο

Ο Κροίσος ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Λυδίας, μιας περιοχής της Μικράς Ασίας. Ήταν γνωστός για τα πολλά πλούτη του. Το 560 π.Χ. πρόσταξε να χτίσουν έναν μεγαλοπρεπή ναό στην Έφεσο. Λέγεται πως την ελληνική αυτή πόλη την έχτισαν οι Αμαζόνες.

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ ΝΑΟΣ

Ο Κροίσος αποφάσισε να χτίσει το ναό προς τιμήν της Θεάς Άρτεμης, που ήταν η Θεά της Σελήνης και προστάτιδα των άγριων ζώων και των κοριτσιών. Ο ναός κτίστηκε από μάρμαρο και ασβεστόλιθο, υλικά που μεταφέρθηκαν από γειτονικούς λόφους. Κάπου 120 μαρμάρινοι κίονες υποστήριζαν το κύριο τμήμα του ναού. Κάθε κίονας είχε ύψος 20 μέτρα. Οι τεράστιοι ογκόλιθοι μεταφέρθηκαν εκεί με τροχαλίες και συνδέθηκαν με μεταλλικούς πείρους. Μετά την ολοκλήρωση της οροφής καλλιτέχνες διακόσμησαν το κτίριο με υπέροχες γλυπτές παραστάσεις. Στη μέση του ναού υπήρχε το μαρμάρινο άγαλμα της Άρτεμης. Ο ναός υπήρξε από τους μεγαλύτερους του κλασικού κόσμου, πολύ μεγαλύτερος από τον Παρθενώνα που χτίστηκε αργότερα στην Αθήνα. Η βάση των θεμελίων του είχε μήκος 131 μέτρα και πλάτος 79 μ.

ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Διακόσια χρόνια αργότερα, το 356 π.Χ. ο ναός καταστράφηκε από πυρκαγιά. Τη φωτιά την έβαλε κάποιος Ηρόστρατος, που θέλησε με τον τρόπο αυτό να γίνει διάσημος. Κατά σύμπτωση, την ημέρα της καταστροφής του ναού, γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος. Αργότερα, ο Αλέξανδρος επισκέφτηκε την Έφεσο και έδωσε διαταγής να οικοδομηθεί και πάλι ο ναός, στην ίδια θέση.

Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Ο ναός του Αλέξανδρου επέζησε μέχρι τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Με το πέρασμα του χρόνου η λάσπη κατέκλυσε το λιμάνι της Εφέσου και η πόλη κατάντησε ασήμαντη! Οι Γότθοι λεηλάτησαν στη συνέχεια το ναό και οι πλημμύρες ολοκλήρωσαν την καταστροφή Σήμερα ό,τι απομένει από το ναό στη Έφεσο είναι λίγοι ογκόλιθοι των θεμελίων και ένας μόνο αναστηλωμένος κίονας!

Ο ναός της Άρτεμης, όπως έπρεπε να ήταν το 600 π.Χ. Είχε 120 κίονες από μάρμαρο, ενώ ήταν διακοσμημένος με πολύ όμορφα γλυπτά. Απομένουν όμως πολλά άλλα ερείπια της ένδοξης πόλης, ένα θέατρο, μια βιβλιοθήκη, λουτρά και πολλά άλλα δημόσια κτίρια.

4. Το άγαλμα του Δία στην  Ολυμπία

Πριν από 3000 χρόνια η Ολυμπία αποτελούσε ένα πολύ σημαντικό θρησκευτικό κέντρο στη νοτιοδυτική Ελλάδα. Οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν το Δια, τον βασιλιά των θεών, και τον τιμούσαν εδώ σε τακτά χρονικά διαστήματα με πολλές λατρευτικές εκδηλώσεις. Οι τελευταίες περιλάμβαναν και αθλητικούς αγώνες. Οι πρώτοι ολυμπιακοί αγώνες οργανώθηκαν το 776 π.Χ. από τότε και επί 1100 χρόνια, οι αγώνες γινόταν κάθε 4 χρόνια. Στη διάρκειά τους σταματούσαν οι πόλεμοι.

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑ

Κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα οι πολίτες της Ολυμπίας αποφάσισαν να οικοδομήσουν έναν ναό για να τιμήσουν το Δία. Το μεγαλόπρεπο οικοδόμημα χτίστηκε ανάμεσα στα 466 και 456 π.Χ. Κατασκευάστηκε από λίθινους ογκόλιθους και συμπαγείς κίονες. Για λίγα χρόνια μετά την ολοκλήρωσή του δεν υπήρχε άγαλμα του Δία, ώσπου αποφασίστηκε να γίνει κι αυτό. Ανατέθηκε στον περίφημο Αθηναίο γλύπτη Φειδία.

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ

Η γλύπτης Φειδίας, ήδη είχε φτιάξει άλλα δύο υπέροχα αγάλματα στην Αθήνα, της θεάς Αθηνάς. Στην Ολυμπία ο Φειδίας με τους συνεργάτες του αρχικά έφτιαξε μια ξύλινο κατασκευή προκειμένου να λειτουργήσει ως σκελετός του αγάλματος. Στη συνέχεια το κάλυψαν με πλάκες από ελεφαντόδοντο για να απεικονίσουν τη γυμνή επιδερμίδα του θεού και φύλλα χρυσού για τα ενδύματά του. Οι τεχνίτες κάλυψαν τις συνδέσεις τόσο καλά ώστε τα άγαλμα να δείχνει ενιαίο. Το άγαλμα ήταν τοποθετημένο πάνω σε θρόνο με ένθετες διακοσμήσεις από έβενο και πολύτιμους λίθους. Όταν ολοκληρώθηκε το ύψος του ήταν 13 μέτρα και το κεφάλι του έφτανε σχεδόν στην οροφή του ναού. Έδινε την εντύπωση πως αν σηκωνόταν ο Ζευς όρθιος θα σάρωνε την οροφή! Στους τοίχους του ναού κατασκευάστηκαν εξέδρες προκειμένου οι επισκέπτες να θαυμάζουν από κοντά το πρόσωπο του θεού. Μετά την ολοκλήρωσή του, το 435 π.Χ. το άγαλμα αποτέλεσε τα επόμενα 800 χρόνια ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα του κόσμου.

Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ

Γύρω στο 40 μ.Χ. ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Καλιγούλας, πρόσταξε να μεταφερθεί το άγαλμα στη Ρώμη. Όμως, σύμφωνα με την παράδοση, όταν έφτασαν οι εργάτες για να το διαλύσουν, το άγαλμα έβγαλε ένα τόσο τρανταχτό γέλιο, ώστε σκόρπησαν από το φόβο τους. Αργότερα, το 391 μ.Χ. με την άνοδο του χριστιανισμού, οι Ρωμαίοι απαγόρευσαν τους Ολυμπιακούς αγώνες κι έκλεισαν τους ελληνικούς ναούς. Στη συνέχεια το άγαλμα του Δία μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Το 462 μ.Χ. μια πυρκαγιά κατάστρεψε το ανάκτορο, όπου βρισκόταν το άγαλμα, με αποτέλεσμα να χαθεί οριστικά.

Κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα η περιοχή της Ολυμπίας συγκλονίστηκε από σεισμούς. Ο ναός και το στάδιο καταστράφηκαν από κατολισθήσεις και πλημμύρες, ενώ η λάσπη κάλυψε ό,τι απέμεινε. Κάτω από τη λάσπη διατηρήθηκαν τα υπολείμματα , τα οποία ανακάλυψαν στην εποχή μας οι αρχαιολόγοι. Σήμερα, οι  επισκέπτες μπορούν  να επισκεφτούν τα ερείπια του ναού και τη θέση όπου βρισκόταν το άγαλμα.

Το άγαλμα του Δία, έργο του γλύπτη Φειδία:

Είχε ύψος 13 μέτρα και το κεφάλι του

έφτανε στην οροφή του ναού.

Ήταν φτιαγμένο από φύλλα χρυσού

και από ελεφαντόδοντο!

5. Το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού

Ο Μαύσωλος υπήρξε ηγεμόνας της Καρίας, υποτελής στην Περσική αυτοκρατορία, από το 377 μέχρι το 353 π.Χ. Πρωτεύουσα είχε την ελληνική πόλη της Ιωνίας, την Αλικαρνασσό. Διαδέχτηκε τον πατέρα του στο θρόνο, αλλά κατάφερε να αποτινάξει τον περσικό ζυγό.

ΤΟ ΜΑΥΣΩΛΕΙΟ

Ο Μαύσωλος, παντρεύτηκε την αδερφή του, την Αρτεμισία. Όταν απέκτησε πλούτο και δύναμη σχεδίασε έναν τάφο για τον ίδιο και τη βασίλισσα. Έναν τάφο τόσο μεγαλόπρεπο που θα θύμιζε ανά τους αιώνες, τη δόξα του. Ωστόσο, ο Μαύσωλος πέθανε πριν τελειώσει το έργο του, το οποίο ολοκλήρωσε η Αρτεμισία γύρω στο 350 π.Χ. Το όνομα Μαυσωλείο το πήρε από το ίδιο το όνομα του βασιλιά και το ίδιο έχει επικρατήσει να λέγεται ακόμη και σήμερα για κάθε κρατικό μεγαλόπρεπο τάφο π.χ. το Μαυσωλείο του Λένιν, στη Μόσχα.

ΟΙ ΛΕΟΝΤΕΣ ΦΡΟΥΡΟΙ

Οι στάχτες του βασιλικού ζεύγους τοποθετήθηκαν μέσα σε χρυσά αγγεία στον ταφικό θάλαμο στη βάση του οικοδομήματος. Πέτρινοι λέοντες ανέλαβαν τη φύλαξη του θαλάμου. Επάνω από την ισχυρή πέτρινη βάση υψώθηκε ένα κτίσμα, όμοιο με αρχαίο ελληνικό ναό, περιζωμένο από κίονες και αγάλματα. Στην κορυφή του κτιρίου υπήρχε μια κλιμακωτή πυραμίδα και επάνω σ’ αυτήν, σε ύψος 43 μέτρων από το έδαφος, στήθηκε το άγαλμα ενός άρματος, που το έσερναν άλογα. Μέσα στο άρμα υπήρχαν ίσως τα αγάλματα του βασιλιά και της βασίλισσας.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΣΕΙΣΜΟ

Δεκαοχτώ αιώνες αργότερα ένας φοβερός σεισμός κατάστρεψε το Μαυσωλείο. Το 1489, χριστιανοί Ιππότες του Αγίου Ιωάννου, πήραν τα υλικά προκειμένου να οικοδομήσουν το γειτονικό φρούριο. Ορισμένα τείχη του φρουρίου χτίστηκαν από πράσινους ογκόλιθους που κάποτε πλαισίωναν το κύριο τμήμα του Μαυσωλείου. Μερικά χρόνια αργότερα οι Ιππότες ανακάλυψαν τον ταφικό θάλαμο του Μαύσωλου και της Αρτεμισίας. Αλλά μια νύχτα τον άφησαν αφύλαχτο, με αποτέλεσμα να τον λεηλατήσουν οι πειρατές και να αρπάξουν όσα χρυσά και άλλα πολύτιμα αντικείμενα υπήρχαν.

ΑΝΑΣΚΑΦΗ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ

Πέρασαν άλλα 300 χρόνια μέχρι να ερευνήσουν την περιοχή οι αρχαιολόγοι. Ανέσκαψαν τμήμα των θεμελίων του Μαυσωλείου και βρήκαν αγάλματα και άλλα γλυπτά που διατηρήθηκαν ανέπαφα. Ανάμεσά τους εντόπισαν και μεγάλα αγάλματα, τα οποία ίσως παρίσταναν το βασιλέα και τη βασίλισσα. Το 1857 τα μετέφεραν στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου κι εκεί βρίσκονται ακόμη. Τα τελευταία χρόνια έγιναν κι άλλες ανασκαφές κι έτσι σήμερα λίγες πέτρες θυμίζουν τη δόξα του Μαυσωλείου της Αρχαίας Αλικαρνασσού.

6. Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας

Κατά τον τρίτο π.Χ. αιώνα κατασκευάστηκε ένας φάρος προκειμένου να καθοδηγεί τα πλοία με ασφάλεια στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Κατά τη διάρκεια της νύχτας αντανακλούσε τη λάμψη μιας μεγάλης φωτιάς ενώ την ημέρα ύψωνε στον ουρανό μια μεγάλη στήλη καπνού. Αυτός ήταν ο πρώτος φάρος στον κόσμο και παρέμεινε στη θέση του για 1500 χρόνια.

ΤΟ ΝΗΣΙ ΦΑΡΟΣ

Το οικοδόμημα χτίστηκε πάνω σ’ ένα νησάκι που λεγόταν Φάρος, εμπρός από τη Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Την περίφημη αυτή πόλη

έχτισε ο Μέγας Αλέξανδρος, σε σχέδιο του αρχιτέκτονα Δεινοκράτη, όταν κατέλαβε την Αίγυπτο. Το οικοδόμημα πήρε το όνομα του νησιού.

Χρειάστηκαν μάλλον 20 χρόνια ώσπου να χτιστεί και ολοκληρώθηκε γύρω στο 280 π.Χ. επί βασιλείας του Πτολεμαίου του Β’. Το κτίριο του φάρου ήταν έργο του αρχιτέκτονα Σωστράτη.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΥΡΓΟΙ

Το φάρο τον αποτελούσαν τρεις μαρμάρινοι πύργοι, χτισμένοι επάνω σε ένα θεμέλιο από πέτρινους ογκόλιθους. Ο πρώτος πύργος ήταν τετράπλευρος και περιείχε διαμερίσματα για τους εργάτες και τους στρατιώτες. Από επάνω υπήρχε ένας δεύτερος οκταγωνικός με σπειροειδές κεκλιμένο επίπεδο που οδηγούσε στον τελευταίο πύργο.

ΤΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΩΣ

Ο τελευταίος Πύργος είχε σχήμα κυλίνδρου και στο εσωτερικό του έκαιγε η φωτιά που οδηγούσε τα πλοία με ασφάλεια στο λιμάνι. Από επάνω του υπήρχε το άγαλμα του Διός Σωτήρος. Το συνολικό ύψος του φάρου ήταν 117 μέτρα.

ΤΟ ΣΤΙΛΠΝΟ ΟΡΕΙΧΑΛΚΙΝΟ ΚΑΤΟΠΤΡΟ

Για τη συντήρηση της φωτιάς χρειάζονταν τεράστιες ποσότητες καυσίμων. Την τροφοδοτούσαν με ξύλα, που μετέφεραν χάρη στο σπειροειδές κεκλιμένο επίπεδο άλογα και μουλάρια. Πίσω από τη φωτιά υπήρχαν φύλλα ορείχαλκου που αντανακλούσαν τη λάμψη προς τη θάλασσα. Τα πλοία μπορούσαν να τη διακρίνουν από 50 χιλιόμετρα μακριά. Κατά το δωδέκατο αιώνα το λιμάνι της Αλεξάνδρειας γέμισε από λάσπη και τα πλοία έπαψαν να το χρησιμοποιούν. Ο φάρος έπεσε σε αχρηστία. Ενδεχομένως τα φύλλα του ορειχάλκινου κάτοπτρου αποσπάστηκαν κι έγιναν νομίσματα. Κατά το δέκατο τέταρτο αιώνα ένας σεισμός κατάστρεψε το φάρο. Μερικά χρόνια αργότερα οι Μουσουλμάνοι χρησιμοποίησαν τα υλικά του για την κατασκευή ενός οχυρού. Το οχυρό αυτό ανακατασκευάστηκε και παραμένει ακόμη στη θέση του πρώτου φάρου στον κόσμο.

7. Ο Κολοσσός της Ρόδου

Ο Κολοσσός υπήρξε ένα γιγάντιο άγαλμα στημένο στο λιμάνι της Ρόδου. Κατά την αρχαιότητα οι Ρόδιοι επιδίωκαν μόνιμα να διαφυλάσσουν την ανεξαρτησία τους, να ασκούν το εμπόριο και να μη συμμετέχουν στους πολέμους των άλλων ελληνικών πόλεων. Παρόλα αυτά κατακτήθηκαν αρκετές φορές.

Ο ΘΕΟΣ ΗΛΙΟΣ

Κατά τα τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα σι Ρόδιοι γιόρτασαν μια μεγάλη νίκη. Ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, αφού πολιόρκησε επί ένα χρόνο την πόλη τους, τελικά αναγκάστηκε να φύγει και να αφήσει πίσω του ένα μεγάλο μέρος από τον εξοπλισμό του. Οι Ρόδιοι αποφάσισαν να πουλήσουν τον εξοπλισμό του Δημήτριου και με τα χρήματα να στήσουν ένα υπέροχο άγαλμα προς τιμή του θεού Ήλιου που τους προστάτευε.

ΤΟ ΟΡΕΙΧΑΛΚΙΝΟ ΑΓΑΛΜΑ

Δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς ήταν το άγαλμα ούτε σε ποιο σημείο το έστησαν. Ξέρουμε πάντως ότι κατασκευάστηκε από ορείχαλκο και είχε ύψος 33 μέτρα. Το σχεδίασε ο Αρχιτέκτονας Χάρης και χρειάστηκε 12 ολόκληρα χρόνια για την ολοκλήρωσή του.

ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Το ορειχάλκινο περίβλημα στερεώθηκε επάνω σε ένα σιδερένιο σκελετό. Το άγαλμα ήταν κούφιο στο εσωτερικό και καθώς προχωρούσε η κατασκευή του οι εργάτες γέμιζαν τα κενά με βαριές πέτρες προκειμένου να διασφαλίσουν τη σταθερότητά του. Ο Κολοσσός ολοκληρώθηκε γύρω στο 280 π.Χ. Για πολλούς αιώνες, οι άνθρωποι ακούγοντας για τον Κολοσσό, νόμιζαν πως στεκόταν επάνω από την είσοδο του λιμανιού της Ρόδου με τα πόδια ανοιχτά, όπως στην απέναντι ζωγραφιά. Όμως πρακτικά αυτό ήταν αδύνατο, διότι η είσοδος του λιμανιού της Ρόδου είχε πλάτος κάπου 400 μέτρα και ο Κολοσσός δεν ήταν τόσο… κολοσσιαίος! Τα κείμενα μας επιτρέπουν να υποθέσουμε ότι βρισκόταν μάλλον στο κέντρο της πόλης και κοιτούσε προς τη θάλασσα και το λιμάνι.

Η ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑ ΣΥΝΤΡΙΒΗ

Γύρω στο 226 π.Χ., δηλαδή λιγότερο από πενήντα χρόνια μετά την ολοκλήρωσή του, ο Κολοσσός έπεσε. Τον συγκλόνισε ένας σεισμός και τον έκοψε από τα γόνατα. Ένας χρησμός συμβούλεψε τους Ρόδιους να μην τον ξαναστήσουν κι έτσι τον άφησαν πεσμένο στο έδαφος Παρέμεινε στη θέση αυτή για 900 χρόνια και πολλοί επισκέπτες είδαν το πεσμένο άγαλμα του θεού Ήλιου. Το 654 μ.Χ. ένας Σύρος πρίγκιπας κατέλαβε τη Ρόδο και απογύμνωσε το άγαλμα από τις ορειχάλκινες πλάκες. Λέγεται ότι τις μετέφερε στη Συρία χρησιμοποιώντας 900 καμήλες. Ο ορείχαλκος πουλήθηκε στους εμπόρους που μάλλον τον έλιωσαν και τον έκοψαν σε νομίσματα.

Πηγή : dim-sapon.rod.sch.gr   Μέσω  Αβέρωφ και Μέλιας ..

Διαβάστε περισσότερα »