Σ’ αναζητώ … Ελπίδα, σ’ αναζητώ…

Αφού με έσπειρε μια μοίρα αυτοκρατόρισσα, μήτρα με γέννησε αρχαία Μακεδόνισσα, μ' άδεια φαρέτρα πολεμάω το χειμώνα
από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα. Κι εσύ του βάζεις δύσκολα του κόσμου αυτού του άμυαλου και ξενυχτάς με το ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου γελάς με γέλιο δυνατό κι όποιος αντέξει μετά ζητάς σιωπή που δε σηκώνει λέξη…

Κι εσύ Ελλάδα μου, αρχαία φτωχομάνα μου, Μοναχική και σπάνια γυρνάς μεσ' στα Βαλκάνια ανέμους να θερίσεις
σαν Παναγιά σ' έναν τεκέ ψάχνεις του κόσμου το λεκέ
για να τον καθαρίσεις. Σ' αναζητώ, Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώ σ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι. Άκου όμως : μπορεί να πέφτουνε τα “φύλα” μου στο χώμα, μπορεί να έφτασε η ψυχή μου ως το στόμα, όμως εγώ δεν έχω πει αντίο ακόμα, ‘Ακου ακόμα ζω. Μπορεί να κάνει παγωνιά να νοιώθω κρύο, να ‘ναι για μένα στο λιμάνι αυτό το πλοίο, όμως δεν έχω πει ακόμα το αντίο. Άκου ακόμα ζω…..

ΕΙΜΑΙ ΦΩΤΙΑ ΚΕΡΑΥΝΟΣ ΚΙ ΑΣΤΡΑΠΗ Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ Η ΒΡΟΧΗ, Είμαι ένας ήχος που ζει στη σιωπή, Άκου έχω φωνή…..   Μελαχρινούς  Θεούς τις νύχτες ονειρεύεσαι και μ' όποιον ήλιο σεργιανάς τον ερωτεύεσαι οχτώ μποφώρ κι οι δράκοι βγήκανε στο κύμα παίρνεις μελάνι και φτερό και γράφεις ποίημα… Άκου Ελπίδα, έλα  να δείς τι έχω να σου δώσω κι εγώ κι άλλοι πολλοί τριγύρω μου. Έλα πριν  σβήσει εντελώς η φωτιά κι ο Βαρδάρης διώξει την καταιγίδα. Αφού στον Όλυμπο οι Θεοί αποφασίσανε, δώσαν στο κρύο τα κλειδιά κι αποσυρθήκανε , αφήσαν όμως  κεραυνούς, όπλα και πείσμα πίσω τους, σε μας , στα  χέρια τα κρατάμε, μα οι πιο πολλοί δεν “νοιώθουν” τι κρατάνε..Φταίει  το  βλέμμα που απ τη πείνα τους σκοτείνιασε, δε βλέπουν πως την κρατάν την καταιγίδα, ελπίδα ψάχνουν όλοι… έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις πριν να τη σβήσει με σφουγγάρι ο Βαρδάρης. Αφού μεθάω μ' ένα κρασί αγιονορείτικο και μ' ένα ντέρτι σεκλετίζομαι πολίτικο βρες το μαχαίρι που στα δύο μας χωρίζει  κι έλα εδώ στων στεναγμών το μετερίζι. Μπορεί να έφυγες για λίγο απ τη ζωή μου, όμως εγώ σε νοιώθω ακόμα στην αφή μου, μπορεί η νύχτα να ‘ναι απ έξω απ την καρδιά μου, να με γυρεύει να φωνάζει τ’ όνομά μου, όμως εγώ θα τα τελειώσω τ’ όνειρά μου, έχω πολλούς με ίδια και σιμά μου. Αφού με φέρνει μονοπάτι φαναριώτικο, ένα σοκάκι με κρατάει σαλονικιώτικο έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις πριν να τη σβήσει με σφουγγάρι ο Βαρδάρης…

Πάψε να βάζεις αυτού του κόσμου δύσκολα, να ξενυχτάς και να γελάς με  αρχάγγελους, ΕΛΑ η μάνα μας να πάψει να γυρνά μες τα Βαλκάνια, τη μοίρα της να αλλάξουμε, να πάει στα ουράνια….

Αετός, αετόπουλα πλημμύρησε, ναι ΜΑΝΑ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΠΑΝΤΑ ΑΕΤΟΣ ΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΣΑΙ   Θέλω να μείνεις  αετός σ' αψηλά να πας λημέρια το κρασί σου ήλιου φως και να κερνάς τ' αστέρια θέλω να μείνεις αετός..