Δεν υπάρχει «ενεστώτας» διαρκείας…

Γιατί δε θα παλέψουμε. Θα παλεύουμε. Ωσπου να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση...

Γράφει η Λίανα Κανέλλη
Ε! αυτό είναι από τ' άγραφα. Ο κουρεμένος από το ΔΝΤ και τους οίκους αξιολόγησης πρωθυπουργός, ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής να υπερασπιστεί τον αθλιότερο και αντιλαϊκότερο προϋπολογισμό της μεταπολιτευτικής περιόδου και τολμάει να κάνει και μαθήματα συντακτικού!
«Σας μιλάω στον αόριστο», μονολογεί από βήματος, «αλλά πλέον θα χρησιμοποιώ ενεστώτα διαρκείας». Ελεος! Στην ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει ενεστώτας διαρκείας. Υπάρχει όμως στα αγγλικά. Και είναι το πρώτο μάθημα για αρχάριους.

Δεν είναι γλωσσικό απλώς το ζήτημα, είναι βαθύτατα πολιτικό. Ο ίδιος άνθρωπος που έχει από το ίδιο βήμα αναγνωρίσει την αδυναμία του στη χρήση της ελληνικής λόγω... «διασποράς», έρχεται λίγους μήνες μετά να δολοφονήσει τη γλώσσα με τον αέρα της αυθεντίας. Μιαν αλήθεια είπε. Οτι με αλλότρια κουλτούρα και στόχο την εξυπηρέτηση αλλότριων του λαού, ταξικών συμφερόντων, θεωρεί ότι μπορεί να επιβάλλει όχι απλώς διαρθρωτικές αλλαγές, υποτέλεια και πείνα, αλλά ως και σκέψη σε άλλη γλώσσα.
Αν όμως θεωρήσουμε τον προϋπολογισμό αυτόν, της βίαιης πτωχοποίησης και φυσικής εξόντωσης μεγάλων τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού, σε ενεστώτα διαρκείας αγγλιστί, τότες θα κυλάει κάθε μέρα κατά πάνω μας σαν συνεχώς φονική χιονοστιβάδα που μεγαλώνει πέφτοντας σε δύναμη και όγκο». Σταματάει μόνο όταν εξαφανίσει, χωριά, πόλεις, κοιλάδες και μερικούς «άτυχους» σκιέρ που πρέπει να εξαφανιστούν μαζί με το κεφάλαιό τους.
Μέλλον εξακολουθητικός.
Η απάντηση στον ανύπαρκτο ...ενεστώτα διαρκείας μπορεί και έρχεται από την ίδια τη γλώσσα που μιλάει και ο πλέον αγράμματος εργάτης - εργαζόμενος. Ακόμα και αυτός που έμαθε δύο αγγλικά (και το present simple και present continuοus), αλλά δε ζει με αυτά.
Στη γλώσσα μας έχουμε δύο μέλλοντες. Το μέλλοντα το στιγμιαίο και τον εξακολουθητικό. Ετσι για να μαθαίνει και από την εργατική τάξη και ο πρωθυπουργός: θα απεργήσω (άπαξ) και θα απεργώ (κατ' εξακολούθηση) είναι δύο διαφορετικές λειτουργίες του μέλλοντος χρόνου και του μέλλοντος μιας γενικής. Θα αντισταθούμε - θα αντιστεκόμαστε.
Οταν η άρχουσα τάξη διανύει τη φυσική της καπιταλιστική κρίση, μπορεί να χρησιμοποιεί και ανύπαρκτους χρόνους. Το επιχειρεί κυρίως όταν φοβάται, όταν τρέμει τους πραγματικούς. Τους μέλλοντες δηλαδή.
Αυτούς καλά θα κάνει να τους μελετάει συνεχώς και εκείνη η αριστερά που φτιάχνει ενεστώτα διαρκείας σαν την ανύπαρκτη θέση αναπληρωτή προέδρου στην ΑΔΕΔΥ, προκειμένου να την καταλάβει ως ενσωμάτωσης αντίτιμο σε αγαστή συνεργασία με το δικομματισμό που καταγγέλλει. Γιατί αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον μέλλοντα εξακολουθητικό των αγώνων, χωρίς γλώσσα.
Καλές και υγιείς γιορτές προς αναπλήρωση δυνάμεων σύντροφοι. Γιατί δε θα παλέψουμε. Θα παλεύουμε. Ωσπου να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση...

Πηγή