“Ίντα γυρεύετε, ωρέ κουζουλοί;;”

Ένας λόγος για την «Κρητική Πολιτεία»…

Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣ

Οφείλω να πω, ότι δεν είμαι Κρητικός και ούτε έχω κάποια άμεση σχέση με την Κρήτη. Όχι τουλάχιστον μεγαλύτερη, από όση σχέση είχαν για παράδειγμα και οι Κρητικοί με την Μακεδονία. Και αυτό, παρόλο που στη Μακεδονία σκοτώθηκαν πολλοί για την απελευθέρωση της. Τι έκανε, λοιπόν, έναν Κρητικό να ζωστεί τα άρματα και να τρέξει σε μια υπόδουλη ελληνική γη, τόσο μακριά από την δική του; Είναι το ίδιο πράγμα νομίζω, που έκανε και τον Ίλαρχο Νταλιάνη από την Ήπειρο, να προστρέξει και αυτός το 1828 για την ελευθερία της Κρήτης, όπου βρήκε ηρωϊκό θάνατο σε μάχη στο Φραγκοκάστελο των Σφακίων. Είναι η αίσθηση της εθνικής συνείδησης των απανταχού Ελλήνων. Η πεποίθηση ότι αποτελούν μέρος μιας και μόνης εθνικής ενότητας.

Κάπως έτσι, αισθάνομαι για την Κρήτη. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να έχω κάποια επαφή για να την αγαπώ. Αν και την έχω επισκεφτεί και την έχω γνωρίσει αρκετά, μου αρκεί ότι είναι ελεύθερη, και αν μου τη δώσει και πολύ, βάζω και ένα cd του Ψαραντώνη, χτυπάω και ένα ρακί και σε κλάσμα δεύτερου είμαι νοερά εκεί. Τίποτα δεν «κείται μακράν»! Ούτε η Κύπρος, ούτε η Κρήτη, ούτε η Θράκη, ούτε η Ρόδος, ούτε το Καστελόριζο! Είμαστε παντού, η ελληνική ψυχή δεν γνωρίζει όρια και αποστάσεις. Η Ελλάδα ορίζεται από την ελληνική λαλιά και οι μαντινάδες της Κρήτης είναι προσωπικά αποστάγματα της ψυχής. Θυμόσοφα ελληνικά άσματα, που κάθε Κρητικός έχει συνθέσει, τουλάχιστον από ένα δικό του.

Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω για την Κρήτη, οφείλεται σε όλη αυτή την ενοχλητική παραφιλολογία, που έχει παραδόξως αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια, και αφορά τα σχετικά με την ανακήρυξη της Κρητικής αυτονομίας και την ίδρυση μιας «Κρητικής Πολιτείας». Φαίνεται, ότι αυτό που εν πρώτοις ήταν ένα κακόγουστο αστείο, ανάξιο να ασχοληθεί κανείς μαζί του, τείνει να αποκτήσει μικρές ρίζες, με κίνδυνο να αλλοιώσει το φρόνημα του κρητικού λαού και ειδικά των νέων. Υπάρχει και ένα σχετικό δίστιχο που λέει: «Λέγε-λέγε το κοπέλι, κάνει τη γριά και θέλει». Η «σημαία» της «Κρητικής Πολιτείας» εμφανίζεται όλο και πιο συχνά στο διαδίκτυο, στα γήπεδα, σε δημοσιεύματα και σε τηλεοπτικά κανάλια. Περνάει ακόμη και με λαθραία υποσυνείδητα μηνύματα σε διαφημιστικά μεγάλης εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, με ύποπτη τελικά συμπεριφορά σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις, «1821» και υποκλοπές. Η «σημαία» τελευταία εμφανίστηκε και στον επίσημο ιστότοπο  του Γαλλο-εβραίου πολιτικού Edward Amiach, ενώ γίνονται μυστήριες αναφορές στην Κρήτη ως ανεξάρτητου κράτους, σε διάφορους ξένους ιστοτόπους, π.χ, μετεωρολογίας. Τι συμβαίνει, λοιπόν;

Κατά αρχήν, κρίνοντας τα πράγματα και γνωρίζοντας τη λεβεντιά των περισσότερων  Κρητικών και την αγάπη τους για την Ελλάδα, δεν ανησυχώ. Έχουν γνώση οι Κρητικοί φύλακες, αυτή τη φορά έχουν και τα όπλα. Δεν θα πιαστούν απροετοίμαστοι όπως το 1941, που είχαν μόνο τις τσουγκράνες. Δεν ανησυχώ, ούτε και για αυτές τις μικροομάδες που υποστηρίζουν μια τέτοια εξέλιξη, εμπνεόμενοι άλλοι από ένα νεανικό τοπικιστικό ενθουσιασμό, άλλοι από μια χουλιγκανική ποδοσφαιρική νοοτροπία, από μια αντίδραση στο αθηνοκεντρικό κράτος που έχει αμελήσει η αλήθεια είναι την ανάπτυξη του νησιού, ή ακόμη και για πλάκα, για να έχουν να λένε κάτι στις παρέες και να περνούν ως καμπόσοι.

Αυτό όμως, που με ανησυχεί πραγματικά, είναι αυτοί που βρίσκονται πίσω από τους ευκολόπιστους και αφελείς αυτούς λίγους κρητικούς και τους χειραγωγούν. Που κινούν τα νήματα, που επιχειρούν να δημιουργήσουν κλίμα και που επενδύουν χρόνο και χρήμα για να πετύχουν την απόσχιση που ονειρεύονται. Και αυτοί είναι «μεγάλοι», δεν είναι μικροί. Όσο μπορεί να κρυφτεί ο ελέφαντας πίσω από την παπαρούνα, άλλο τόσο και αυτοί. Θέλουν να κρυφτούν, αλλά δε μπορούν. Με προβληματίζει επίσης και ο χρόνος που εξελίσσονται όλα αυτά, καθώς ο χρόνος είναι αποφασιστικής σημασίας. Τώρα, που η Ελλάδα βρίσκεται στο μάτι ενός οικονομικού κυκλώνα, που ίσως βρεθεί σε αδυναμία να υποστηρίξει τα συμφέροντα της, κάποιοι έχουν μάλλον επιλέξει την κατάλληλη χρονική περίοδο για να «λύσουν» ταυτόχρονα πολλά «εκκρεμή» ζητήματα. Ίσως η ίδια η κρίση, να είχε ως τελικό σκοπό της αυτό το αδιέξοδο που θα δημιουργούσε εθνικά τετελεσμένα. Το Αγγλικό δίκαιο, μοιάζει σαν να είναι έτοιμο να φάει όσα θα του έχει προετοιμάσει ο Καλλικράτης, που κάτι μου λέει πως θα καταλήξει ως ένας απλός Φαυλοκράτης. Από αυτή την άποψη, η Κρήτη δεν είναι καθόλου μακριά από την Θράκη ή από τη Μακεδονία, αντίθετα, μπορεί να είναι στην ίδια «λίστα».

Η υπόθεση δεν μυρίζει μόνο πετρέλαιο και αέριο. Αυτά είναι μόνο μια πρόσθετη αξία στο πολύτιμο από γεωπολιτική άποψη νησί, που ελέγχει όλη την ανατολική μεσόγειο. Την Κρήτη άλλωστε, από παλιά την υπέβλεπαν. Μια πρώτη αναφορά, μαρτυρείται απ’ τον οπλαρχηγό της κρητικής αντίστασης κατά των Γερμανών, Καπετάν Μανώλη Μπαντουβά. Όπως αφηγήθηκε ο ίδιος, στο συγγραφέα Αντώνη Σανουδάκη, του προτάθηκε από τον Βρετανό πράκτορα των Ειδικών Δυνάμεων (Special Operations Executive), Monty Woodhouse, που βρίσκονταν τότε στο νησί και συνεργάζονταν με τις ντόπιες δυνάμεις, να ηγηθεί (ο Μπαντουβάς) αυτονομιστικής κίνησης με την οικονομική στήριξη της Αγγλίας. Σε αντάλλαγμα, ο Μπαντουβάς θα χριζόταν πρώτος πρόεδρος της αυτόνομης Κρήτης. Όμως, ο Μανώλης Μπαντουβάς, αντέδρασε σαν γνήσιος Έλληνας και δη Κρητικός: Αρνήθηκε, κι όπως λέγεται, συνέλαβε επί τόπου τον Γουντχάουζ και τον διέταξε να εγκαταλείψει την Κρήτη άμεσα.

Αναμένω, λοιπόν, ότι στο εγγύς μέλλον, η οικονομική δυσπραγία της Ελλάδας και η περιβόητη αυτάρκεια της Κρήτης, θα αναδειχθούν σε κορυφαία ζητήματα της αποσχιστικής συνθηματολογίας. Θα επιχειρηθεί, ώστε ο τοπικισμός να προκριθεί του εθνικού και η ιδιότητα του Κρητός να υπερκεράσει την ιδιότητα του Έλληνα. Το ζήτημα είναι αν, όλα αυτά τα ψεύτικα λόγια που γλυκαίνουν τα αυτιά της κρητικής υπερηφάνειας και ενός τοπικιστικού εγωϊσμού, που όλοι οι Έλληνες διαθέτουμε σε ένα βαθμό, θα εμποδίσουν τους Κρητικούς από το να δουν τελικά και την φάκα. Διότι, το όλο πράγμα είναι, όπως κάθε ψέμα, τόσο χοντροκομμένα αστείο, όπως είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει και στα Σκόπια, αλλά από την ανάποδη.

Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως, εν συντομία. Αυτοί, που υποστηρίζουν την «Κρητική Πολιτεία», γνωρίζουν ότι αναφέρονται σε ένα μεταβατικό ολιγόχρονο πολιτικό μόρφωμα, υπό την κηδεμονία των Μεγάλων Δυνάμεων; Ότι αυτό ακριβώς το προτεκτοράτο, αποτελούσε ένα τεχνητό ανάχωμα, ώστε να εμποδιστεί η δίψα των Κρητικών για μια ουσιαστική ένωση με τη μάνα Ελλάδα; Ότι στη διοίκηση του κυβερνούσε ο ξένος παράγοντας, και πως η ίδια η Κρήτη στην ουσία ημιαυτόνομη, ήταν ακόμη κάτω από την επικυριαρχία του Σουλτάνου; Κάποιοι πρέπει να εξηγήσουν στους κρητικούς νέους, ότι αυτή η «σημαία» της δήθεν «Κρητικής Πολιτείας», δεν είναι το σύμβολο της ελευθερίας αλλά είναι αντίθετα της υποτέλειας. Ότι την εφεύραν οι ξένοι και την έδωσαν στην Κρήτη.  Ας κοιτάξουν, λοιπόν, την ίδια τη «σημαία», που ο συμβολισμός της μαρτυράει την ωμή αλήθεια και την παγίδα που ετοιμάζεται. Ένας λευκός Σταυρός την χωρίζει σε τέσσερα τέταρτα, από τα οποία το πρώτο είναι κόκκινο με ένα λευκό αστέρι και τα υπόλοιπα τρία μπλε. Την βλέπουν οι κοκκορόμυαλοι και καμαρώνουν! Τι θαρρείτε, ωρέ σύντεκνοι, ότι είναι αυτό το λευκό αστέρι με το κόκκινο φόντο; Θα γίνεται μήπως Βιετνάμ, Κούβα ή Β. Κορέα; Όχι βέβαια! Αν σας έβαζαν όμως κατευθείαν την ημισέληνο θα αντιδρούσατε, έτσι σας έβαλαν το αστεράκι και εσείς ησυχάσατε!

Η «σημαία» αυτή αποτυπώνει με το συμβολισμό της το ¼ του τουρκικού-μουσουλμανικού πληθυσμού και τα ¾ του ελληνικού-χριστιανικού, με τα δεδομένα της εποχής. Το κόκκινο τετράγωνο, το πρώτο επάνω, είναι του επικυρίαρχου. Το λευκό αστέρι ήταν του Σουλτάνου και σήμερα είναι της Τουρκίας! Ορίστε, λοιπόν, η «αυτονομία» σας!! Αποδέχεσθε την επιστροφή σε ένα ημιαυτόνομο καθεστώς του παρελθόντος και μέσω της αποδοχής της σημαίας αναγνωρίζετε δικαιώματα της Τουρκίας επί της Κρήτης! Ελπίζω, ότι οι νουνεχείς Κρητικοί, θα εξηγήσουν στους λίγους και πλανεμένους, τι ακριβώς σημαίνει αυτό για την Κρήτη. Πως κατά αρχήν, όλοι οι απόγονοι των Τουρκο-κρητικών θα επιστρέψουν για να διεκδικήσουν τις περιουσίες των προγόνων τους και πολύ πιθανόν η Τουρκία να προβάλλει δικαίωμα μεριδίου στα έσοδα των κοιτασμάτων.

Αυτοί που υποστηρίζουν τις ανυπόστατες ιδέες, υπερπροβάλλουν επίσης την αυτάρκεια της Κρήτης, παίρνοντας αφορμή από το γεγονός, ότι η Κρήτη δίνει περισσότερα στο εθνικό ΑΕΠ από όσα λαμβάνει υπό μορφή έργων και ανάπτυξης και άλλα τέτοια αρνητικά που σκοπίμως μεγενθύνονται. Και αν ίσως είναι αλήθεια, ωστόσο δεν αποτελεί δικαιολογία. Το ίδιο, λοιπόν, να κάνει και η Εύβοια και να ακολουθήσει και η Ήπειρος, αφού και αυτές οι περιοχές έχουν εγκαταλειφθεί από το αθηνοκεντρικό κράτος. Αφού είναι έτσι, στην πρώτη οικονομική δυσκολία να το διαλύσουμε το «σπίτι». Να πάει η μάνα από εδώ, ο πατέρας από εκεί, τα παιδιά από την άλλη.  Όμως από τι ακριβώς στοιχειοθετείται η αυτάρκεια; Επαρκούν δηλαδή οι ντομάτες, οι ελιές, τα οπωροκηπευτικά και ο τουρισμός, για να καταστήσουν και ασφαλή την αυτονομία της «Κρητικής Πολιτείας» από τα αρπακτικά; Ή μόλις αποκοπεί η Κρήτη από το υπόλοιπο εθνικό σώμα, θα κατασπαραχθεί, όπως το πρόβατο που βγήκε από το μαντρί του; Και πώς θα μπορούσε η Ελλάδα να βοηθήσει τότε την Κρήτη, όταν θα είναι ένα «ξένο» κράτος και όταν θα έχει από μόνη της αυτοκτονήσει; Αυτά όλα δεν τα έχουν μάλλον σκεφτεί οι ανεγκέφαλοι θιασώτες της «Κρητικής Πολιτείας». Τα έχουν όμως προβλέψει οι εχθροί της Κρήτης.

Η Κρήτη, ήταν ένα από τα τελευταία παιδιά, το πιο βασανισμένο από τους σκληρούς Τουρκο-κρητικούς, που γύρισε στην αγκαλιά της μάνας Ελλάδας. Και το κατάφερε δίνοντας ποταμούς αίματος. Αυτό το αίμα δε γίνεται να προδοθεί, χωρίς να προδοθούν μαζί και οι μορφές των επιφανών ηρώων της, όπως ήταν οι ατρόμητοι αδελφοί Πατσοί, ο μέγας Δασκαλογιάννης, ο Ηγούμενος του Αρκαδίου Γαβριήλ, ο Γιαμπουδάκης, ο Δημακόπουλος και ο Σπ. Καγιαλές.

Ξεχνούν οι όψιμοι «αυτονομιστές», πως αν μέσα στην Κρήτη ζει μια Κρήτη, στην υπόλοιπη Ελλάδα, από το Ταίναρο μέχρι την Ορεστιάδα, ζουν άλλες δύο Κρήτες. Έλληνες Κρητικοί και Κρητικές παντρεμένοι με άλλους Έλληνες, με τις οικογένειες τους, και με Συλλόγους πολύ δυνατούς σε όλες τις πόλεις. Όλοι αυτοί οι Έλληνες Κρητικοί, πριν από όλους, πρώτοι θα σταθούν εμπόδιο στα σχέδια τους. Ξεχνούν ακόμη, πως οι Έλληνες Κρητικοί θα τους απαντήσουν με το ύφος που μόνο αυτοί γνωρίζουν, σηκώνοντας το φρύδι:«Ίντα γυρεύετε, ωρέ κουζουλοί;;» και θα πρέπει να γνωρίζουν τότε, πως παίζουν με την φωτιά…