Αυτό που κατέρρευσε στις μέρες μας, συμπαρασύροντας την Ελληνική οικονομία σε μία βαθιά και πολύπλευρη κρίση απροσδιόριστων ακόμη διαστάσεων και άδηλων απ’ ότι φαίνεται επιπτώσεων, είναι το «μοντέλο» που βασιζόταν στην κρατικοδίαιτη «επιχειρηματικότητα», τη δημοσιοϋπαλληλοποίηση ως υποκατάστατο της πλήρους απασχόλησης και τη στηριγμένη στον αλόγιστο δανεισμό υπερκατανάλωση. Έκφραση του κυρίαρχου για δεκαετίες αριστερόστροφου λαϊκισμού, και εμποτισμένο από την αντίληψη της «χαριστικής παραίσθησης», της πίστης δηλαδή ότι ο πλούτος της χώρας είναι περίπου «δεδομένος» και άρα ότι το ζητούμενο δεν είναι η προσπάθεια για τη δημιουργία του, αλλά η μέριμνα για την αναδιανομή του, το «μοντέλο» αυτό προσέκρουσε τελικά στην αυχμηρή πραγματικότητα, και διελύθη στα «εξ ων συνετέθη». Αφήνοντας πίσω του οικονομικά ερείπια, και μια κοινωνία σε μια κατάσταση δυσκόλως αποκρυπτόμενης αμηχανίας. Που πρέπει, εν τούτοις, το ταχύτερο δυνατό να αφομοιώσει το «σοκ» της διαψευσμένης συλλογικής αυταπάτης της και να κοιτάξει μπροστά. Ανοίγοντας νέους δρόμους ελπίδας και προοπτικής, που θα της επιτρέψουν να καλύψει το χαμένο έδαφος και να διαμορφώσει τους όρους για μια δυναμική και βιώσιμη ανάπτυξη, που μόνη αυτή μπορεί να αποτελέσει το εδραίο υπόβαθρο της ατομικής προόδου και της συλλογικής ευημερίας.
Για να βγει, ωστόσο, η χώρα από την κρίση κατά τρόπο μόνιμο και οριστικό, που δεν θα αφήνει περιθώρια για παλινδρομήσεις σε χρεοκοπημένες πρακτικές και υποτροπή σε ολέθριες έξεις, θεμελιώδες προαπαιτούμενο είναι να διαμορφώσει ένα νέο μοντέλο λειτουργίας της οικονομίας της, με ξεκάθαρους κανόνες και σαφείς ρόλους. Το μοντέλο αυτό, θα πρέπει να βασιστεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία ως κύριο μοχλό για την επιδίωξη και την επίτευξη μιας ουσιαστικής και βιώσιμης ανάπτυξης, αναγνωρίζοντας τη σημασία της επιχειρηματικότητας στην προσπάθεια αυτή και τον κομβικό ρόλο της επιχείρησης στην παραγωγή πλούτου. Και θα πρέπει, ταυτόχρονα, να στηριχθεί σε ένα σύγχρονο, αποτελεσματικό και με σαφώς οριοθετημένες αρμοδιότητες και προσδιορισμένο παρεμβατικό ρόλο κράτος-ρυθμιστή, το οποίο δεν θα υποκαθιστά και πολύ περισσότερο δεν θα εχθρεύεται την ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά και δεν θα την αφήνει ασύδοτη να εκτρέπεται σε κερδοσκοπικά «παιχνίδια» ή στην εκμετάλλευση μονοπωλιακών ή ολιγοπωλιακών καταστάσεων. Αλλά αντίθετα, χρησιμοποιώντας με φειδώ τα εργαλεία μιας συγκροτημένης και συνεκτικής οικονομικής πολιτικής, δηλαδή ενός πλέγματος συνολικών μέτρων αναφερόμενων σε αλληλοεπηρεαζόμενους τομείς της οικονομίας, θα διασφαλίζει την ομοιοστασία του συστήματος και θα συμβάλει στη μεγιστοποίηση της παραγωγικής αποτελεσματικότητάς του. Ώστε εφ’ εξής, η επιβεβλημένη για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής αναδιανομή του πλούτου να γίνεται από το παραγωγικό πλεόνασμα της οικονομίας και όχι από δανεικά – και όπως αποδείχθηκε, «απαιτητά» και όχι «αγύριστα».
Εξίσου σημαντική προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση, συνιστά, επίσης, η επείγουσα προτεραιότητα η χώρα, ταυτόχρονα, με την αποσαφήνιση του μοντέλου της οικονομικής λειτουργίας της, να κινηθεί και προς ένα νέο αναπτυξιακό προορισμό. Να εγκαταλείψει, δηλαδή, τις σύμφυτες με το προηγούμενο χρεοκοπημένο (αντι)παραγωγικό υπόδειγμα παρασιτικές δραστηριότητες και την αδιέξοδη και ανορθόλογη δέσμευση σπανιζόντων παραγωγικών πόρων σε χαμηλής συνήθως διεθνούς ανταγωνιστικότητας «επενδύσεις», και να στραφεί στην ενθάρρυνση υγιών επενδυτικών πρωτοβουλιών σε τομείς οι οποίοι θα μεγιστοποιούν την απόδοση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της οικονομίας μας και θα αξιοποιούν την καίρια γεω-οικονομική θέση της πατρίδας μας. Τομείς, όπως η Ναυτιλία και ο Τουρισμός, οφείλουν να αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος στην προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση. Η ανάπτυξη της «διατροφικής γεωργίας» και της συνδεδεμένης με αυτήν ελαφράς βιομηχανίας, ώστε να κερδηθεί διεθνώς η μάχη της ποιότητας «από το χωράφι ως το ράφι», αποτελεί επίσης έναν τομέα αιχμής. Η ανάδειξη της χώρας μας σε ισχυρό πόλο παροχής σύγχρονων χρηματοοικονομικών υπηρεσιών στην ευρύτερη περιοχή μας, είναι ένα πεδίο πολλά υποσχόμενο. Όπως άλλωστε και η ανάδειξή της σε κέντρο παροχής υψηλού επιπέδου τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών με περιφερειακή εμβέλεια. Προπάντων, όμως, η αναβάθμιση της Ελλάδας σε βασικό ενεργειακό κόμβο και σε δυναμικό Κέντρο Διακομετακομιστικού Εμπορίου, που θα αξιοποιεί στο έπακρο την γεω-οικονομικά καίρια και γεω-πολιτικά κρίσιμη θέση της στο «σταυροδρόμι» τριών ηπείρων, είναι αυτή που θα δώσει την ώθηση που χρειάζεται στην οικονομία μας για να αποκολληθεί από το τέλμα της εσωστρέφειας και να κινηθεί δυναμικά προς εξωστρεφείς προσανατολισμούς. Κατεύθυνση προς την οποία πρέπει επίσης να κινηθούν και οι τομείς της Εκπαίδευσης και της Υγείας, που αν απεγκλωβιστούν από δομικές στρεβλώσεις και ιδεοληπτικές μονομανίες, μπορούν να έχουν πρωταγωνιστική παρουσία στην ευρύτερη γεωγραφική μας περιφέρεια, με πολλαπλασιαστικά οφέλη για την εθνική μας οικονομία.
Αναμόρφωση του μοντέλου λειτουργίας της οικονομίας μας και νέος αναπτυξιακός προορισμός, συνιστούν την «λυδία λίθο», ώστε διδαγμένοι από τα λάθη του χθες και ώριμοι από την επώδυνη εμπειρία του σήμερα να ατενίσουμε ως κοινωνία το Αύριο ως ελπίδα και όχι ως απειλή. Διαφορετικά, υπάρχει και ο δρόμος του πάντα ευρηματικού Ελληνικού λαϊκισμού: Να μην κάνουμε τίποτα. Γιατί μπορεί «να βρούμε πετρέλαιο στην αυλή» μας ή να «ανακαλύψουμε χρυσάφι στο χωράφι του γείτονα». Ή έστω, να «επιστρέψουμε στη δραχμή» και να «βγάζει για μας λεφτά» ο … Χολαργός …
(του Τάκη Μαχαίρα, Πολιτικού Επιστήμονα – Συμβούλου Πολιτικής & Επικοινωνιακής Στρατηγικής) πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια για ενα Μπλογγερ,είναι οπως λέει και ο Aaton ,οτι είναι το χειροκρότημα για τους καλλιτέχνες.Αφήστε το σχόλιό σας το χρειαζόμαστε.