Υποθαλάσσια αυθαίρετα στο Θερμαϊκό!

ΤΟΥ ΧΑΡΙΤΩΝΑ ΧΙΝΤΗΡΟΓΛΟΥ*      chintigl@bio.auth.gr

Είχαμε τα αυθαίρετα στον ηπειρωτικό φλοιό της χώρας και δεν ξέραμε τι να τα κάνουμε (αλλά ευτυχώς που τα έχουμε και τελικά μαζεύουμε και κανένα ευρουλάκι την περίοδο των ισχνών αγελάδων), τώρα αρχίσαμε να έχουμε αυθαίρετα και στον «ωκεάνιο φλοιό». Τα αυθαίρετα, μικρής και μεγάλης κλίμακας, ξεφυτρώνουν στο Αιγαίο (π.χ. Κίτρος Πιερίας), και όχι μόνο, το ένα μετά το άλλο και με τη βούλα του επίσημου κράτους, αφού οι νόμοι εφαρμόζονται πάντα κατά το δοκούν και μόνο όταν κάποιος μπαμπούλας, εν προκειμένω η ΕΕ, ζητήσει τα ρέστα των πράξεών μας και τότε τρέχουμε να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα.

Τα «αυθαίρετα» αυτά υποθαλάσσια κατασκευάσματα βέβαια αποσκοπούν σε άλλα οφέλη πέραν της εξοχικής μας κατοικίας. Οφέλη που σχετίζονται με την αύξηση των αλιευτικών αποθεμάτων, την προστασία των ακτών από τη διάβρωση, τον οικοτουρισμό κ.ά. Τα οφέλη αυτά απασχολούν την επιστημονική κοινότητα εδώ και πολλά χρόνια. Οι απόψεις για την αξία των αποδόσεων των κατασκευασμάτων αυτών διίστανται σε τέτοιο σημείο που σήμερα ο προβληματισμός διαμόρφωσε σε δύο σχολές, ενώ μια τρίτη προσπαθεί να συμβιβάσει τις αντιλήψεις ώστε να επικρατήσει το επιστημονικό ιδεώδες.

Τα «αυθαίρετα» αυτά, γνωστά ως τεχνητοί ύφαλοι, είναι εκατοντάδες τόνοι τσιμέντου κατάλληλα δομημένου που ποντίζονται στο θαλάσσιο περιβάλλον. Με απλά λόγια προσφέρουμε στη θαλάσσια ζωή μια νέα κατοικία, μια νέα πολιτεία για να αναπτυχθούν εκεί οργανισμοί και βιοκοινότητες που θα συμβάλουν στην οικολογική ποιότητα του οικοσυστήματος. Μόνο που, όπως σε όλα έτσι και σε αυτά τα έργα, συμπεριφερόμαστε σαν επαρχιώτες. Επαρχιώτες, γιατί, αντί να ακολουθήσουμε τις γνωστές και αξιόπιστες τεχνικές περιβαλλοντικών επιπτώσεων, αλλά και τις ωφελιμιστικής απόδοσης των υφάλων στο χώρο και στο χρόνο, ποντίζουμε τεχνητούς υφάλους έτσι αβασάνιστα, δίνοντας άδειες σε κάθε πικραμένο νομάρχη, περιφερειάρχη, δήμαρχο και άλλους «παρατρεχάμενους» του πολιτικού στίβου, για τους γνωστούς λόγους.

Το σίριαλ αυτό θυμίζει το «κάθε χωριό και γυμναστήριο κάθε πόλη και στάδιο» ή «κάθε χωριό και ΤΕΙ κάθε πόλη και ένα ΑΕΙ». Η διαφορά, όμως, είναι πως το ΤΕΙ και ΑΕΙ μπορείς να το κλείσεις, στους υφάλους όμως θα βρεις το δάσκαλό σου. Η αποκατάσταση του τοπίου, κατά τις γνωστές ευρωπαϊκές πρακτικές, κοστίζει και ματώνει.

Κυρίες και κύριοι, σοβαρευτείτε. Αν μας πήραν τα σώβρακα με το μνημόνιο για τις οικονομικές μας ατασθαλίες, φοβάμαι μην έρθει η ώρα που θα μας πάρουν την πατρίδα, αναγορεύοντάς μας επικίνδυνους και ακατάλληλους κατοίκους για ένα τόσο θαυμάσιο - μοναδικού κάλλους- φυσικό περιβάλλον.

*Ο ΧΑΡΙΤΩΝ ΧΙΝΤΗΡΟΓΛΟΥ είναι καθηγητής Βιολογίας ΑΠΘ