Ridi Pagliazzo

Γράφει ο (δικός μας) Σπάρτακος

Η ΕΛΛΑΔΑ μας :.Με μιά λιακάδα που όλο το χρόνο σε τυφλώνει ,με μιά λιακάδα που χρυσίζει τους κάμπους,

τις κορυφογραμμές των βράχων και των βουνών,που κάνει τα λαγκάδια ,τα ποτάμια και τις πηγές μας,

να παραληρούν.Που μεταμορφώνει το χαμομήλι και το δεντρολίβανο, σε λάγνο εκμαυλιστή.

Μ’ένα κλίμα ζωογόνο, άριστο,ονειρικό,ξεχωριστό.Με αστροφώτιστες ονειρεμένες και μαγικές νύχτες.

Με φεγγάρια να σε τρελλαίνουν,να σε ποτίζουν Νέκταρ,να σ’απογειώνουν.Με ένα καταγάλανο Αιγαίο,να σου ψιθυρίζει

στ’αυτιά τις προαιώνιες μελωδίες του. Με το Ιόνιο να σεργιανάει στον αφρό του,τους απόηχους της Εσπερίας .Με

το Καρπάθιο και το Λιβυκό,να σε μεθάνε με τ’αρώματα και τις μουσικές της Ανατολής. Διάσπαρτα αστέρια,στα

νερά τους, τα νησιά μας.Που μοιάζουν διαμάντια,μαργαριτάρια,ζαφείρια και σμαράγδια,ν’απορροφούν το φώς του Ηλιου και

του φεγγαριού και να τ’αντιφεγγίζουν,στους αλαβάστρινους ώμους των κοριτσιών και στων αντρών τα πυρωμένα μάτια.

Αγέρωχες κι ευθυτενείς,οι μαρμαρένιες γεννιές.Ερχονται από τους Τιτάνες και πορεύονται στην αιωνιότητα.Στο διηνεκές.

Πέρασαν από τη Γαία και τη Μαία,στην Ηρα και στην Αφροδίτη.Διδάχτηκαν από τον Αριστοτέλη,τον Πλάτωνα,τον

Σοφοκλή ,τον Ευριπίδη και τον Αριστοφάνη. Κολύμπησαν στα νερά της Προποντίδας,της Σφακτηρίας,της Σμύρνης,

της Σαλαμίνας,του Ακτίου και της Μονεμβάσιας.Γεύθηκαν απ’το μέλι και το κρασί μιάς Πατρίδας που ξέρει να ζεσταίνει,

αλλά και να πληγώνει.Μιάς Πατρίδας,που δεν παραδίδεται,που δεν χαρίζεται,που δεν τεμαχίζεται.Μιάς πατρίδας

που πρόσκαιρα,ενδίδει στον τρελλό ρυθμό της σάμπας.Αυτό το ‘πρόσκαιρα’,αυτό το ‘πρόσκαιρα’…… Αυτό το

‘πρόσκαιρα’ που παρακράτησε ετούτη τη φορά. Τι κι άν η Copa Cabana και οι favelas,βρίσκονται πέραν του

Ατλαντικού,τι κι άν οι αγαλματένιες μουλάτες δεν γεννιούνται εδώ.Το καρναβάλι συνεχίζεται,τριάντα χρόνια τώρα.

Τριάντα χρόνια οι ίδιοι Βασιλείς Καρνάβαλοι,οι ίδιες μουσικές,τα ίδια κακοβαμμένα και χυδαία άρματα.

Σαρκοφάγοι Βασιληάδες μου,CARNA,είναι η σάρκα.Μιά σάρκα που καταβροχθίζεται,μιά σάρκα που σπαταλιέται,

μιά αδρανής μακάρια σάρκα,που με τη θέλησή της,χωνεύεται σε βρωμερά στομάχια.Και οι χοροί καλά κρατούν.

Γιά όλα προνόησε ο βασιληάς Καρνάβαλος.Ολα στη λεπτομέρεια ,φροντισμένα. Λαχταριστές οι χορεύτριες,οι

μουσικές να ξεσηκώνουν και οι ξυλοπόδαροι,να πετάνε χρυσά νομίσματα,στ’ αφιονισμένα πλήθη.Μα σαν ο

κόσμος ξεμέθυσε,είδε πως τα χρυσά τα κέρματα, ήταν μπογιατισμένοι τσίγκοι.Κι άν κάποιοι λίγοι,λιγουρεύτηκαν

γιά λίγη έστω σοκολάτα,κατάλαβαν πως γιά την πάρτη τους ,ήτανε μόνον οι χοροί…….

Ο Βασιληάς Καρνάβαλος…ο Βασιληάς Καρνάβαλος,που δεν χορταίνει σάρκα,ο Βασιληάς Καρνάβαλος,που

λιμπίστηκε,στράτες,χωματερές,φρουτάκια και εσαεί κηδεμονία των ιθαγενών.Ο Βασιληάς Καρνάβαλος,που

ξέμεινε από χλαμύδες,κορώνες και μαλάματα.Ο Βασιληάς Καρνάβαλος,που μ’ένα ρυπαρό κουρέλι,τα μαραμένα του

αχαμνά,προσπαθεί να κρύψει.Ο Βασιληάς Καρνάβαλος,που κανένας δεν θα τον λυπηθεί , να τον λυτρώσει

με το παραδοσιακό κάψιμο .Ο Βασιληάς Καρνάβαλος,που θ’αυτοπυρποληθεί.

Ενα ευεργετικό και μυρωδάτο μαιστράλι,θα πάρει μακρυά τους όζοντες καπνούς του.

Κι ένας βαρδάρης ανελέητος, θα εξαφανίσει κάθε ίχνος,της δηλητηριώδους τέφρας του.

Κι ένας Παλιάτσος,που θα γελάει,θα γελάει,θα γελάει.Αυτή τη φορά,ανυπόκριτα.Από αληθινή ανακούφιση.

ΥΓ: Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ,δεν θα σχολιάσει κανένα σχόλιο.