Εεεεε, είμαστε και μεις εδώ, ρε παιδιά!

Μια άλλη ματιά στο σήμερα ,γραμμένη όμως πίσω στο καλοκαίρι του 2007 εν μέσω προεκλογικής περιόδου.Το παρουσιάζουμε λόγω της αναφοράς του στον τίτλο του ιστολογίου μας, ένα κείμενο που προκαλεί πολλές σκέψεις ,αντικρουόμενες ως προς το σκοπό γραφής του που αμβλύνονται όμως αναλογιζόμενοι τον χρόνο συγγραφής του :
Το έλεγε ο φίλος μου ο Χουδαλάκης στη ραδιοφωνική του εκπομπή στον «Αντέννα», αποτιμώντας την  προεκλογική παροχολογία που ήδη πήρε θέση κυρίαρχη στα λογύδρια των διεκδικητών της εξουσίας (Καραμανλή και Παπανδρέου), και κουνούσα το κεφάλι συμφωνώντας και φωνάζοντας «πέστα χρυσόστομε».

Έλεγε, λοιπόν, ότι καλά είναι να νοιαζόμαστε τις ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις, αλλά σε τούτο τον τόπο, όλες οι προεκλογικές υποσχέσεις (όπως και οι λίγες μετεκλογικές... υλοποιήσεις των υποσχέσεων αυτών), είναι σαν να κατοικείται η Ελλάδα μόνο από συνταξιούχους, μόνο από φτωχούς αγρότες, μόνο από αγωνιούντες συμβασιούχους, μόνο από αδιόριστους δασκάλους, μόνο από πολύτεκνες οικογένειες, μόνο από χαμηλόμισθους.

Με άλλα λόγια, για να μην παρεξηγούμαστε, που το 'χουμε και εύκολο in this country, κυρίως όταν μιλάμε για τις ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις ή (πού το θυμήθηκα τώρα;) για τους περήφανους μικρομεσαίους: Στην Ελλάδα δεν ζει μόνο εκείνος των 500 ευρώ το μήνα, μόνο ο συνταξιούχος, μόνο ο έχω 4 παιδιά. Ζει και εκείνος των 1.000 ευρώ, και των 1.500 και των 2.000 και των 5.000. Έχουν και δικαιούνται να έχουν και αυτοί οι πολίτες τη «θέση» τους στην προεκλογική ατζέντα των πολιτικών.

Να νοιάζονται για τις παρεχόμενες υπηρεσίες σε όλο το κρατικό φάσμα - την παιδεία, την υγεία. Να διεκδικούν τη βελτίωση των συνθηκών και στους δικούς τους χώρους εργασίας. Ακόμα και των μισθών τους. Δεν σημαίνει ότι ένας άνθρωπος που παίρνει 2.500 ευρώ το μήνα δεν δικαιούται να διεκδικεί περισσότερα.

Αλήθεια, ποια πολιτική σ' αυτό τον τόπο απάντησε και στις ανάγκες ενός ανθρώπου με υψηλό μισθό; Έχει κάποιος την εντύπωση ότι δεν δυσκολεύεται και ένας τέτοιος άνθρωπος να μεγαλώσει και να σπουδάσει τα παιδιά του; Κι ακόμα παραπέρα: Έχει το δικαίωμα ένας πολίτης που παίρνει, ας πούμε, 3.000 ευρώ το μήνα, να έχει απαίτηση να βελτιωθούν οι τουριστικές υπηρεσίες, ώστε και να επωφελείται ο τόπος (και να αισθανόμαστε την αισιοδοξία που «βγαίνει» πάντα, όταν τα πράγματα, γενικά, πάνε καλά στη χώρα σου), αλλά και να απολαμβάνει εκείνος και η οικογένειά του καλύτερες διακοπές; Η καθημερινότητα όλων αυτών των ανθρώπων (οι περισσότεροι από τους οποίους, μάλιστα, είναι και οι πιο συνεπείς φορολογούμενοι στη χώρα μας), ποια προεκλογική ατζέντα απασχόλησε ποτέ; Και δεν εννοώ τις γενικότητες τύπου: «θα βελτιώσουμε τον τουρισμό μας», «θα ενισχύσουμε την ανταγωνιστικότητα» κ.λπ.

Βεβαίως να υπάρχει η φροντίδα για τους ασθενέστερους -που στην Ελλάδα, μεταξύ μας, ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς πόσο «ασθενέστεροι» είναι (αφού, φερ ειπείν, ξέρω κόσμο με εικονικό εισόδημα 1.000 ευρώ το μήνα, να ζουν πολύ καλύτερα από μένα που παίρνω περισσότερα, και να φυλάνε πιο πολλά από μένα που όσα εισπράττω τα ξοδεύω).

Αλλά, δεν πρέπει να μπουν κάποτε στο προεκλογικό πακέτο και θέματα όπως:

Σε ποιο στάδιο βρίσκεται η έρευνα και η τεχνολογία; Πόσα χρήματα δαπανώνται γι' αυτά;

Αν περισσεύουν κάποια φράγκα, είναι πάντα πρέπον να δίδονται ως προεκλογικές παροχές στους ασθενέστερους, ή μήπως, μακροπρόθεσμα, θα ωφελούσε τη χώρα να πήγαιναν, μερικά από αυτά, και στην έρευνα.

Πώς και πότε μετεκπαιδεύονται οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μας; Θα ενδιαφερθεί ποτέ κάποιος για την άθληση των περίπου 450.000 φοιτητών μας (που είναι οι πιο αγύμναστοι φοιτητές στην Ευρώπη, σύμφωνα με έρευνα της Eurostat), ή θα ασχολούμαστε μόνο με το πόσα χρόνια αβάντζο θα δώσουμε σ' εκείνους που εργάζονται, ή πώς δεν θα στενοχωρήσουμε κανέναν στο θέμα του ασύλου;

Έχουν δικαίωμα να φωνάζουν και να αγωνιούν και εκείνοι που επιλέγουν να πάνε σε ιδιωτικά νοσοκομεία;

Το πρόβλημα της μη ύπαρξης πεζοδρομίων για να βγάλει βόλτα μια μητέρα το παιδί της με το καροτσάκι, το θεωρούμε πολύ «κυριλέ» για να το θίξουμε στις προεκλογικές εκστρατείες;

Θα αποκτήσει ποτέ η Ελλάδα μουσείο Σύγχρονης Τέχνης; Ή μήπως και αυτό θεωρείται «πολυτέλεια», όταν «ο κόσμος είναι χωρίς δουλειά και με συντάξεις πείνας;»

Ξέρω, κιόλας, τι σκέφτονται και πώς θα αντιδράσουν ορισμένοι. Θα κρατήσουν, π.χ., μόνο το ερώτημα για τα ιδιωτικά νοσοκομεία, και θα πουν: «ορίστε η άρχουσα τάξη, που έχει λύσει τα βασικά της προβλήματα και θέλει τώρα, εις βάρος των φτωχών, να λύσει και τα πιο ... ανάλαφρα». Βαριέμαι να απαντήσω, επιχειρηματολογώντας σε τέτοιες λογικές.

Επαναλαμβάνω, μόνο, ότι πολλές φορές, δίδεται η εντύπωση πως η Ελλάδα που αδικείται, δεν είναι ούτε η Ελλάδα των πολύ φτωχών, ούτε βεβαία η Ελλάδα των πολύ πλούσιων. Υπάρχουν και οι ενδιάμεσοι, ακόμα και οι πάνω από τη μέση που, αν έχουν πετύχει κάτι σημαντικό στη ζωή τους, το έχουν πετύχει μόνοι τους. Χωρίς καμία βοήθεια. Χωρίς καμία παροχή. Και χωρίς κανένας, ποτέ, να ακούσει και τη δική τους φωνή.

Απαξιωτικά, μερικοί τους λένε «βολεμένους» και «νοικοκυραίους». Μόνο που αυτοί οι «βολεμένοι» και «νοικοκυράιοι» δουλεύουν πολύ σκληρά, πολύ έντιμα, και πολύ αθόρυβα, για να έχει το δικαίωμα οποιοσδήποτε «τρίτος» να τους χλευάζει και οποιοσδήποτε πολιτικός να τους αγνοεί.

Είναι περισσότεροι από τους άλλους. Απλώς δεν φωνάζουν τόσο.

28.6.2007  Δημοσιεύτηκε  στο     LIFO.