”Η παράσταση συνεχίζεται ,μα η πλατεία είναι άδεια”

Δια χειρός Σπάρτακου

Μαγεμένο το πόπολο,ενθουσιασμένο γιά χρόνια,με τις ευρηματικές παραστάσεις του λαμπερού μπουλουκιού.

Πνευματική τροφή,πολιτικές αναλύσεις,πολιτικές χειραγωγήσεις,πολιτικά ξεβρακώματα.Και φυσικά ολίγη

από τσόντα σκανδάλων,γιά να κρατάμε και τους σκανδαλιάρηδες στην πλατεία.

Περάστε κόσμε.Εδώ η πλατειά δημοκρατία,εδώ οι κραυγές,οι  εικονικές αιματοχυσίες γεμάτες τοματοπολτό,παρούσες κι αυτές .Απ’όλα έχει

ο μπαξές. Ο κόσμος   γέμιζε  την πλατεία και τους εξώστες κάθε βράδυ.Ουρά οι όρθιοι στους διαδρόμους.

Και στο υποβολείο ο μικρός  ’μάγος’,ψυθίριζε στ’ακουστικό της αρτίστας, τις ατάκες.Ατάκες που ερχόντουσαν

κονσέρβα,απ’τον άλλο μάγο.Τον Μεγάλο.Τον γελωτοποιό του βασιληά.Ετσι συνεχιζόταν η παράσταση.

Επιτυχημένη.

Και τα ταμεία γέμιζαν  απ’το υστέρημα του κοσμάκη.Η πρόζα,η φάρσα και το δράμα,έκαναν επιτυχίες τρελλές.Αξιοζήλευτο

το ρεπερτόριο. Τι κι άν η αρτίστα ήταν πολυκαιρισμένη και μπαγιάτικη; Τι κι άν ο συμπρωταγωνιστής άσπρισε και

σακούλιασε;Τα μπριγιάν ,τα χρυσαφικά και οι μεταξωτές γραβάτες ν’άναι καλά,που τράβαγαν τον κοσμάκη,

σαν μαγνήτες.Ολα στο κυνήγι του άπιαστου ονείρου και στην παγίδευση της ουτοπίας.

Ωσπου……ώσπου το αχάριστο πόπολο χόρτασε από γνώση,έσκασε από την πολλή την κωμωδία, τυφλώθηκε

απ’την πολλή των  χρυσαφιών τη λάμψη. Αχάριστος κόσμος !!!  Η κάτω βόλτα άρχισε,με την εμφάνιση  στο θέατρο,κάποιου

γιατρού. Το μπουλούκι θορυβήθηκε.Ηρεμοι στην αρχή οι σαλτιμπάγκοι,πάσχιζαν να τον βγάλουνε τρελλό. Μα όσο

πέρναγε η ώρα κι ο ‘τρελλός’ έπειθε την πλατεία πως μόνο τρελλός δεν ήταν,τόσο λύσσαγαν οι καμποτίνοι,

τόσο κραύγαζαν και τον περιγελούσαν, οι πέντε κομπάρσοι   τού πάλκου. Υστερα ήρθαν οι νταλικιέρηδες.Αξεστοι όπως

ήταν,χωρίς αιδώ,χωρίς κουλτούρα,άρχισαν να γιαουρτώνουν τον πράσινο  διακοσμητικό παπαγάλο.Κάποιος τον είπε

κι εκπρόσωπο του Βασιληά.Η πλατεία, άρχισε ν΄αδειάζει  κι από βράδυ σε βράδυ,αραίωνε ο κόσμος.Κι αυτοί οι λίγοι

που ακόμα πήγαιναν,αγράμματοι και αδαείς,γελούσαν εκεί που έπρεπε να χύνουν μαύρο δάκρυ και πλάνταζαν στο

κλάμα,εκεί που έπρεπε να τους λυθεί ο αφαλός απ’τα γέλια.  Με τη σειρά του ο πονηρός πολιτευτής,τους έγδυσε με το

σαρδώνειο χαμόγελό του.  Και σαν να μην έφθαναν τα παραπάνω,ήρθαν και τα κραξίματα των συναδέλφων τους,

όπου και συμπληρώθηκε το εξευτελιστικό ξεβράκωμα,των αρλεκίνων.

Μπροστά στην άδεια πλατεία,άρχισεν ο θρήνος κι ο κοπετός.Απορπισιά μεγάλη ,πλάκωσε  στο μπουλούκι.

Μα ο καλός ΘΕΟΣ των θεαμάτων,δεν άφησε τους γελωτοποιούς στη μοίρα τους.”Παίξτε έπος.Παίξτε πόλεμο.

Παίξτε αδούλωτη Ελλάδα.  Παίξτε το  αίμα βάφτηκε κόκκινο,παίξτε τον Τάσο και τη Γκόλφω,παίξτε τον

Βαρτάνη,παίξτε τον Λεωνίδα με τους 300.Πάιξτε,παίξτε.Παίξτε ότι ν’άναι γιατί χανόμαστε”. Μέχρι κι ίδιος

ο ΘΕΟΣ,βγήκε αξημέρωτα κι έπαιξε πολεμικό έργο.Αλλά το πόπολο κύτταζε  πιά  αλλού.Βαρέθηκε,

κουράστηεκε,αηδίασε.

Εστιν ούν τραγωδιά,μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας………

Αυτή είναι η απίστευτη και θλιβερή ιστορία,του γραφικού μπουλουκιού,που τ’ούμελλε να παίζει σ’αδειες

πλατείες πλέον..

ΥΓ: Ο Σπάρτακος,δεν θ’απαντήσει σε κανένα σχόλιο.