...Ε ί μ α σ τ ε και μεις Ε δ ώ .!: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ «…Αυτό ήταν το γράμμα μου στο κόσμο

που δέν μου απάντησε ποτέ.

Τα απλά λόγια πού μού πε η φύση

με θαυμαστή μεγαλωσύνη.

Το μήνυμα της το έχει εμπιστεμένο

σε χέρια που δεν μπορώ να δώ.

Γιά την αγάπη της, καλοί μου συμπολίτες

κρίνετε με και σείς με επιείκεια !…»

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ… ΜΕΤΑ

Κείμενο Δημήτρης Κραουνάκης

Φωτογραφίες από το αρχείο της Κατερίνας Βασιλάκου

(σσ: Μακάρι να βρεθεί για όλους μας ένας Δημήτρης για να φτιάξει ένα τόσο ωραίο αφιέρωμα… Η Κατερίνα σίγουρα θα χαμογελά!)

Αποφεύγω να περνώ τα τελευταία δέκα χρόνια από την περιοχή του Μεταξουργείου. Εκεί κοντά στην Προφήτου Δανιήλ βρίσκεται το θέατρο «Κατερίνα Βασιλάκου».

Ένα θέατρο που έφιαξε η ηθοποιός Κατερίνα Βασιλάκου το 1999.

Ημουν ο βασικός συνεργάτης της τα τελευταία οκτώ χρόνια…Τα πιο δύσκολα για εκείνη αλλά και για μένα χρόνια…

Από το 1995 πού την «έδιωξαν» από το θέατρο «Πανελλήνιο» της Λεωφ.Συγγρού χωρίς κάν να την αποζημιώσουν και γιά τέσσερα χρόνια μαζί αγωνιστήκαμε να φιάξουμε μια νέα στέγη.

Ηταν η μοναδική ηθοποιός που ενώ εκείνο το διάστημα δεν είχε δική της «στέγη» έκανε συνέχεια παραγωγές. Ανεβάσαμε Λόρκα, Λούς, Ανούιγ, Ξενόπουλο, μονόπρακτα των Ουίλλιαμς, Τσέχωφ, Κοκτώ, Κιντέρο και «παίζαμε» χειμώνα καλοκαίρι από το «Ηρώδειο» και το «Λυκαβηττό» ως τα μικρά χωριά της Φλώρινας, από το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά και το «Βεάκειο» ως τα μικρότερα νησιά του Αιγαίου. Επαιξε σε χώρους που δεν ήταν θέατρα, σε αίθουσες σχολείων, σε στρατόπαιδα, σε πλατείες και γήπεδα στις μικρότερες πόλεις της Ελλάδας, φτάσαμε ως την Κύπρο και τις Βρυξέλλες…

Και πάντα με τον ίδιο στόχο, την απόκτηση στέγης…

Και αυτό το καταφέραμε λίγο πρίν το 2000. Μια παλιά ξυλαποθήκη στα εγκαταλελειμένα στενάκια του Μεταξουργείου έγινε το Θέατρο «Κατερίνα Βασιλάκου» με δύο αίθουσες, 350 και 150 θέσεων. Δεν ήθελε να του δώσει το όνομα της, εγώ επέμενα λές και κάτι ήξερα… Πρώτα εγκαινιάστηκε η μικρή αίθουσα που έγινε στέκι νεολαίας από την Γ.Γ.Νέας Γενιάς με το όνομα «Στάση Κεραμεικός». Στις 10 Φεβρουαρίου του 2000 εγκαινιάστηκε και η κεντρική σκηνή με το έργο του Λακλό «Επικίνδυνες σχέσεις». Ηταν η πρώτη και τελευταία φορά που η Κατερίνα έπαιξε στη σκηνή αυτού του θεάτρου.. Το καλοκαίρι μας βρίσκει και πάλι στους «δρόμους» με παραστάσεις…Τα έξοδα του νέου θεάτρου «έτρεχαν»…

Χειμώνας 2000-2001. Η Κατερίνα έχει κουραστεί.. Ενοικιάζει για τρείς μήνες το θέατρο. Ανεβάζει μία παιδική θεατρική παράσταση και αρχίζει την προετοιμασία του έργου της Γιασμίνα Ρεζά «Ο άντρας που δέν τον περίμενε κανείς». Εφτασε ως την γενική δοκιμή…Το έργο δέν ανέβηκε..Τα προβλήματα είχαν αρχίσει…

4 Ιουλίου του 2001 η Κατερίνα «έφυγε»…Από εγκεφαλίτιδα που προκάλεσε ένας σπάνιος μύκητας , είπαν οι γιατροί…

Γιατί τα θυμάμαι τώρα αυτά; Απλά γιατί ο δρόμος με έφερε πριν λίγες μέρες και μετά από δέκα χρόνια έξω από το θέατρο της. Και στεναχωρήθηκα με αυτό που είδα…Κάποιοι έσβησαν το όνομα της από την πρόσοψι του θεάτρου…

Το θέατρο μετά την «φυγή» της Κατερίνας πουλήθηκε στον επιχειρηματία Κώστα Μπάλλα. Και αυτό γιατί υπήρχε ένα εικοσάχρονο παιδί που είχε χάσει και τους δύο γονείς του μέσα σε δώδεκα χρόνια και βέβαια γιατί υπήρχαν πολλά οικονομικά προβλήματα που με την «απουσία» της δεν μπορούσαν να επιλυθούν..

Πουλήθηκε όμως με όρους που έβαλε η οικογένεια της. Ορους που αφορούσαν το όνομα της..

Ορους όμως έβαλε και η Πολιτεία. Με απόφαση του το YΠΕΧΩΔΕ το 2002 χαρακτήρισε ως διατηρητέα την χρήση του θεάτρου «Κατερίνα Βασιλάκου» [ΦΕΚ 682 Δ/2-7-2003] τονίζοντας στην αιτιολογική έκθεση ότι «θεωρεί απαραίτητο να χαρακτηριστεί η υφιστάμενη σήμερα χρήση στή μνήμη της ηθοποιού Κατερίνας Βασιλάκου…ως αναπόσπαστο κομμάτι της παράδοσης και της μνήμης μας.»

Δυστυχώς όμως ο επιχειρηματίας που αγόρασε το θέατρο αν και γνώριζε την πιό πάνω απόφαση μιά και σε αυτή βασίστηκε για να πάρει άδεια λειτουργίας, όλα αυτά τα χρόνια προσπαθεί να εξαφανίσει το όνομα της από το θέατρο.

Στην αρχή πέταξε όλες τις φωτογραφίες της από το φουαγιέ του θεάτρου. Δεν άφησε ούτε μία.. Ολα τα θέατρα έχουν φωτογραφία του ιδρυτή τους όταν μάλιστα αυτός ήταν και ηθοποιός… Δεν είχε κάν την ευγένεια να τις δώσει στην οικογένεια της. Τις πέταξε…

Στην συνέχεια έβγαλε τους προβολείς που φώτιζαν την επιγραφή «Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου» στο κέντρο της πρόσοψις. Εβλεπες το όνομα του θεάτρου μόνο την ημέρα!!

Διαφημίζοντας τις θεατρικές δουλείες του στο χώρο, εξαφάνισε το.. μισό της όνομα.!

Το θέατρο έγινε.. σκέτο «Βασιλάκου».. Ισως για να είναι στην στήλη θεαμάτων των εφημερίδων στην αρχή στο «Β» και όχι στο «Κ»… Ξεπερασμένα καμώματα που κάναμε στα θέατρα πρίν τριάντα χρόνια!!…

Φέτος έβαψε την πρόσοψι του θεάτρου και έσβησε εντελώς το όνομα της!!

Δεν ξέρω βέβαια αν το έκανε ο ίδιος ή αυτός που αυτό τον χειμώνα εκμεταλεύεται το θέατρο. Μου είναι αδιάφορο. Αφησαν μόνο μία μικρή επιγραφή «Θέατρο Βασιλάκου» αφώτιστη δίπλα στην πόρτα…

Λυπάμαι γιατί ο κ. Μπάλλας ξεκίνησε σαν ηθοποιός και πίστευα – όταν εγώ επέμενα να μην κρατήσουμε το θέατρο αλλά να δοθεί σε αυτόν – ότι θα σεβόταν μιά συνάδελφο του πού αγωνίστηκε σαράντα χρόνια γιά να φιάξει αυτό τον χώρο…

Επάνω ότι έμεινε να θυμίζει ότι το θέατρο αυτό έχει το όνομα της έστω..μισό . Κάτω στο λευκό σημείο στο κέντρο της πρόσοψις υπήρχε το όνομα της. Το έσβησαν…

Τι πιστεύει ο κ. Μπάλλας, ότι δεν υπάρχει κανείς μετά από δέκα χρόνια για να υπερασπιστεί το όνομα και την μνήμη της; Υπάρχει η αδελφή της, υπάρχει η κόρη της, υπάρχω και εγώ και πάντα- ακόμα και μετά από μας- θα υπάρχει κάποιος άλλος που θα φροντίζει γι αυτό..Νομίζει ότι αυτό που έγινε θα μείνει χωρίς απάντηση;

Αλήθεια τι φοβάται ο κ. Μπάλλας από μία ηθοποιό που δεν ζεί; Μήπως νομίζει ότι η «Θεατρική του Διαδρομή» – όπως θα ήθελε να λέει το θέατρο- είναι πιο σημαντική από την «διαδρομή» της Κατερίνας Βασιλάκου;

Την ξέρει την «διαδρομή» της Κατερίνας ο κ. Μπάλλας; Οφειλε να την γνωρίζει όταν αγόρασε ένα χώρο πού πάντα – θέλει ή δεν θέλει – θα έχει το όνομα της…

Η αιτιολογική έκθεση και η δημοσίευση της απόφασης για διατήρηση της χρήσης του θεάτρου με το όνομα «Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου» Είς μνήμην…

Και μιά και αυτό το διάστημα σκεπτόμαστε με την αδελφή της να κάνουμε κάτι στην μνήμη της Κατερίνας με αφορμή τα δέκα χρόνια από τότε που «έφυγε» , θέλω να θυμήσω σε κάποιους – όπως ο κ. Μπάλλας- ποιά ήταν η Κατερίνα Βασιλάκου μιά και «τριγυρίζοντας» αυτό τον καιρό στο Ιντερνετ για στοιχεία που την αφορούν, βλέπω πολλές σκόπιμες ή όχι ανακρίβειες. Ακόμα και δικές της παραγωγές είδα να τις οικειοποιούνται κάποιοι…

Η Κατερίνα στους πρώτους ρόλους της στο ΚΘΒΕ

Η σαραντάχρονη πορεία της…

Η Κατερίνα γεννήθηκε στην Αιδηψό στις 25-11-1941. Δύο χρονών ήρθε στην Αθήνα και έζησε στο ξενοδοχείο «Απόλλων» στην γωνία Σταδίου και Αιόλου – ιδιοκτησία της οικογένειας της – μέχρι που τελείωσε το 1962 την Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Ενώ από το ξεκίνημα της ήταν «στάρ» του λαϊκού «μελό» κινηματογράφου παίζοντας τα πρώτα έντεκα χρόνια της καριέρας της [ 1960-1971] σε είκοσι πέντε ταινίες του είδους , ταινίες πού την έκαναν αμέσως γνωστή και αγαπητή στο πλατύ κοινό, στο θέατρο η πορεία της ήταν εντελώς διαφορετική που πολλή συνάδελφοι της θα ζήλευαν. Αμέσως μετά την σχολή του Εθνικού θεάτρου και στα πρώτα τέσσερα χρόνια της καριέρας της [1962-1965] είχε την τύχη να βρεθεί στην σκηνή του καινούργιου τότε Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος παίζοντας σημαντικούς ρόλους όπως την Νίνα στον «Γλάρο» του Τσέχωφ, την Βιόλα στην «Δωδεκάτη νύχτα» του Σαίξπηρ, την Μπιάνκα στον «Οθέλλο» και άλλους σπουδαίους ρόλους στον «Αρχοντοχωριάτη» του Μολιέρου, στην «Τρισεύγενη» του Κωστή Παλαμά, στο «Νησί της Αφροδίτης» του Αλέξη Πάρνη, στον «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα, στον «Επιθεωρητή» του Γκόγκολ, στο «Το παιχνίδι της τρέλλας και της φρονιμάδας» του Θεοτοκά, στον «Νικόλαο Γαλάτη» του Ευαγγελάτου, στο πλευρό μεγάλων ηθοποιών όπως η Κυβέλη, η Αλέκα Παίζη, ο Τίτος Βανδής, ο Χρήστος Ευθυμίου, ο Γιώργος Δαμασιώτης, ο Ανδρέας Ζησιμάτος κά και με σημαντικούς δασκάλους- σκηνοθέτες όπως ο Σωκράτης Καραντινός, ο Αλέξης Σολομός, ο Πέλος Κατσέλης, ο Μήτσος Λυγίζος, ο Μίνως Βολανάκης, ο Σπύρος Ευαγγελάτος.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα το 1965 παίζει για τέσσερα χρόνια σε σημαντικούς θιάσους της εποχής. Στην «Ελληνική Λαϊκή Σκηνή» της Χριστίνας Σύλβα «Το ερωτικό κυνήγι» του Λετράζ, στην «Ελληνική Σκηνή» της Αννας Συνοδινού στο «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόϊ, στο θίασο της κας Κατερίνας στα έργα «Δεν θα τα πάρεις μαζί σου» του Κάουφμαν και «Η μάμα» του Ρουσέν, αλλά και στο θίασο Βουτσά- Χρονοπούλου- Ρίζου σε δυό κωμωδίες των Αλέκου Σακελλάριου και Ασημάκη Γιαλαμά- Κώστα Πρετεντέρη.

Η Κατερίνα Βασιλάκου όμως θέλοντας πάντα να ορίζει την τύχη της κάνει μαζί με τον σύντροφο της ηθοποιό Θανάση Μυλωνά τον πρώτο τους θίασο και παρουσιάζουν από το 1969-1972 στην Θεσσαλονίκη και σε περιοδεία τα έργα: «Το ημερολόγιο της Αννας Φράνκ» των Γκούντριχ-Χάκετ, «Ξυπόλητη στο πάρκο» του Νηλ Σάιμον, «Το πρώτο χάδι» του Τέν.Ουίλλιαμς, «Γεύση από μέλι» της Σύλα Ντιλάνυ που παρουσιάζουν και στην Αθήνα στο θέατρο «Χατζηχρήστου». Στην διάρκεια αυτής της πρώτης θιασαρχικής προσπάθειας τους τον Νοέμβριο του 1970 η Κατερίνα και ο Θανάσης ενώνουν την ζωή τους στον Αγιο Γεώργιο της Κυψέλης. Είχαν γνωριστεί τέσσερα χρόνια πρίν στο θίασο της κας Κατερίνας.

Οκτώβριο του 1971 η Κατερίνα παίζει στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά στο πλευρό της Ελλης Λαμπέτη, της ηθοποιού πού λάτρευε.. Επαιξε μαζί της στις «Πέντε θεατρικές μορφές» [μονόπρακτα των Κοκτώ «Η ψεύτρα», «Την έχασα», «Η Ανθρώπινη φωνή», του Στρίντμπέργκ «Η πιο δυνατή» και της Κάθρην Μάνσφηλντ «Μίς Μπρίλ».] Ο ρόλος ήταν μικρός. Της έφτανε όμως που ήταν κοντά στην Ελλη..

Από το 1972 –1975 η Κατερίνα παίζει στο θέατρο του «Κώστα Μουσούρη»

[ «Αζαίς» του Τζ.Μπέρ-Λ.Βερνέιγ, «Πίκ-νίκ» του Ουίλ.Ιντζ, «Ένα σπίτι άνω κάτω» C.Magnier] στο θίασο Αλέκου Αλεξανδράκη- Νόνικας Γαληνέα [«Δύο και δύο κάνουν σέξ» των Ρίτσαρντ Χάρις- Λέσλυ Ντάρμπον] και Αγγελου Αντωνόπουλου-Βέρας Ζαβιτσιάνου [«Η αστική τάξη αστιεύεται» του Αλαν Αίηκμπορν]

Από το 1975-1982 η Κατερίνα Βασιλάκου και ο Θανάσης Μυλωνάς συγκροτούν και πάλι θίασο και παρουσιάζουν στα θέατρα «Αλάμπρα» και «Ορβο» τα έργα:

«Μαίρη Ρόζ» του Τζέιμς Μπάρυ, «Η Δωδεκάτη νύχτα του κου Σαίξπηρ» σε διασκευή Γιώργου Σκούρτη, «Οι εχθροί» του Γκόρκυ, «Ανθρώπινες σχέσεις» του Αντριου Ντέιβις που παρουσίασαν και σε περιοδεία. Μεγάλη επιτυχία τους «Οι Μικροαστοί» του Γκόρκυ που παίχτηκε για δύο χρόνια στην «Αλάμπρα» γεγονός σπάνιο γιά την εποχή. Τέλος στο θέατρο «Λουζιτάνια» και σε περιοδεία παρουσίασαν τους «Θεατές» του Μάριου Ποντίκα. Τελευταία κοινή θεατρική εμφάνιση τους ο «Ματωμένος γάμος» του Λόρκα στο θέατρο «Λυκαβηττού» το 1982.

Το χειμώνα της ίδιας χρονιάς η Κατερίνα Βασιλάκου παίζει με τον παλιό συμμαθητή της στην σχολή του Εθνικού Κώστα Καρρά στο θέατρο «Λουζιτάνια» «Σε ποιόν ανήκει η ζωή μου» του Μπράιαν Κλάρκ.

1983 παίζει με τον Νίκο Κούρκουλο στο θέατρο «Κάππα» στην «Ανταπόκριση» του Ούγκο Μπέττι.

1984 στο θέατρο «Αθήναιον» «Εντα Γκάμπλερ» με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο.

1985-1986 στο θέατρο «Αμιράλ» με τον Πέτρο Φυσσούν «Καρυδιές στην πέτρινη γή» του Ευάγ.Αβέρωφ.

1987 στο θέατρο «Πόρτα» με την Ξένια Καλογεροπούλου «Με ανοιχτές αγκάλες» του Λολέ Μπελόν.

Πρός το τέλος του 1987 αρώστησε ο Θανάσης Μυλωνάς και η Κατερίνα έμεινε μακρυά από το θέατρο και κοντά του για δύο χρόνια. Ο Θανάσης νικημένος από τον καρκίνο έφυγε στις 4/1/1989 σε ηλικία 51 χρόνων αφήνοντας την Κατερίνα και την 14χρονη κόρη τους Ελένη…

«Ζώ γιά το θέατρο» θα πεί η Κατερίνα σε συνέντευξη της στην «Μεσημβρινή» το 1990 και θα γυρίσει στο θέατρο. Αυτή την φορά όμως είναι μόνη της και πολλά.. «αγκάθια» θα βρεθούν στο δρόμο της..

Καλοκαίρι 1990 φιάχνει το θέατρο «Ούλοφ Πάλμε» σε χώρο που της παραχώρησε ο Δήμος Ζωγράφου και παρουσιάζει το «Ημέρωμα της στρίγκλας» του Σαίξπηρ.

Τον χειμώνα του 1991 ανεβάζει στο Θέατρο «Ελυζέ» την «Κάντιντα» του Μπέρναρ Σώ και τα έργα του Πίντερ «Νάνοι», «Εραστής» με τον γενικό τίτλο «Δύο αινίγματα»

Ανοιξη του 1992 εγκαινιάζει το νέο της θέατρο το «Πανελλήνιο» στην Λεωφ. Συγγρού έχοντας κοντά της τον αγαπημένο της φίλο σκηνοθέτη Μίνω Βολανάκη και

«Φεστιβάλ Πίντερ» που κρατά σχεδόν δύο σαιζόν με τα έργα «Νάνοι», «Εραστής», «Ενας ασήμαντος πόνος», «Επίδειξη μόδας» .

Στο «Πανελλήνιο» παρουσιάζει ακόμα τα έργα «Εγκλήματα καρδιάς» της Μπέθ Χένλυ, «Η Ωραία του Αμερστ» του Γουίλλιαμς Λούς, «Μελό» του Ανρί Μπερνστάιν ενώ τα καλοκαίρια ανεβάζει στο « Λυκαβηττό» και σε περιοδεία τα έργα του Λόρκα «Περλιμπλίν και Μπελίσα» , «Δόνα Ροζίτα», και «Η Παμπόνηρος και η Ενάρετος» του Σοφοκλή Καρύδη.

Το 1995 κλείνει ο «κύκλος» θέατρο «Πανελλήνιο» και αρχίζει μιά «περιπέτεια» πέντε σχεδόν χρόνων για την απόκτηση νέας στέγης..

1995-1996 περιοδεία στα νησιά του Αιγαίου, παραστάσεις στο Αθηναϊκό Δημοτικό Θέατρο, στο Δημοτικό θέατρο Καλλιθέας με το έργο του Γουίλλιαμ Λούς «Η Ωραία του Αμερστ».

Καλοκαίρι 1996 «Ηρώδειο» Λόρκα «Δόνα Ροζίτα» και περιοδεία.

Χειμώνας 1996-1997 Παραστάσεις της «Ωραίας του Αμερστ» στην Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Θεσσαλονίκη-Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1997»

Καλοκαίρι 1997 «Βεάκειο» και περιοδεία με το έργο του Ζάν Ανούιγ «Μήδεια»

Χειμώνας 1997-1998 «Η Ωραία του Αμεστ» στο Balais de Beaux-arts στις Βρυξέλλες.

Τον ίδιο χειμώνα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σε περιοδεία και τέλος στο Στούντιο «Ιλίσια» παρουσιάζει τα μονόπρακτα «Μίλα μου σαν την βροχή» του Τ.Ουίλλιαμς, «Το Φάντασμα της Μασσαλίας», «Την έχασα» του Κοκτώ, « Ολια μια ψυχούλα», «Η κυρία με το σκυλάκι» του Τσέχωφ και «Ένα ηλιόλουστο πρωινό» του Κιντέρο και βέβαια τα αφιερώνει στην αγαπημένη της Ελλη Λαμπέτη..

Καλοκαίρι 1998 Θέατρο «Λυκαβηττού» και περιοδεία «Η Μαριτάνα» του Γρηγόριου Ξενόπουλου.

Χειμώνας 1998-1999 και πάλι τα έξι μονόπρακτα σε περιοδεία.

Καλοκαίρι 1999 και πάλι «Μαριτάνα» σε περιοδεία. Το ίδιο καλοκαίρι εγκαινιάζεται η μικρή σκηνή του «Θεάτρου Κατερίνα Βασιλάκου» σαν στέκι νεολαίας από την Γ.Γ.Νέας Γενιάς.

Χειμώνας 1999- 2000 η πρώτη και τελευταία εμφάνιση της Κατερίνας στην σκηνή του θεάτρου της με το έργο του Λακλό «Επικίνδυνες σχέσεις».

Καλοκαίρι 2000 και πάλι «Μαριτάνα» στην Κύπρο και μικρή περιοδεία στην Ελλάδα.

Χειμώνας 2000-2001 Φιλοξενεί στο θέατρο της για τρείς μήνες τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο στο έργο «Κάθε Πέμπτη κε Γκρίν»

Ανεβάζει το έργο «Το πράσινο πουλί» του Carlo Gozzi στην παιδική σκηνή που δημιουργεί και ξεκινά την προετοιμασία του έργου «Ο άντρας που δεν τον περίμενε κανείς» της Γιασμίνα Ρεζά. Εφτασε ως και την γενική δοκιμή. Το έργο δεν ανέβηκε..

Τέσσερις μήνες μετά, στις 4 Ιουλίου του 2001, η Κατερίνα «έφυγε» σε ηλικία 60 χρόνων…

Η Κατερίνα επάνω στους ρόλους της τελευταίας δεκαετίας της, κάτω με τον Θανάση Μυλωνά.

Γράφω λίγα πράγματα για την πορεία της στο κινηματογράφο γιατί η Κατερίνα δεν του είχε καμία..εκτίμηση!!

Το 1960 μαθήτρια ακόμα της σχολής του Εθνικού θεάτρου έπαιξε στην ταινία του Ανδρέα Λαμπρινού «Της μιάς δραχμής τα γιασεμιά» στο πλευρό του Ορέστη Μακρή. Πάντα θυμόταν με τρυφερότητα αυτή την ταινία, τον Λαμπρινό και ιδιαίτερα τον «παππού» της Ορέστη Μακρή..

Από το 1960-1971 έπαιξε σε 25 ταινίες με σκηνοθέτες τους Απόστολο Τεγόπουλο, Νέστορα Μάτσα, Κώστα Λυχναρά, Αντώνη Τέμπο, Ανδρέα Κατσιμητσούλια, Παναγιώτη Κωνσταντίνου κά στο πλευρό ηθοποιών όπως ο Νίκος Ξανθόπουλος [7 ταινίες], Θανάσης Μυλωνάς [2 ταινίες], Γιώργος Καμπανέλλης [4 ταινίες], Λευτέρης Βουρνάς, Σπύρος Φωκάς, Θάνος Λειβαδίτης, Ανέστης Βλάχος κά με την συμμετοχή σε μικρότερους ρόλους σπουδαίων ηθοποιών όπως ο Ορέστης Μακρής, Βασίλης Αυλωνίτης, Μάνος Κατράκης, Παντελής Ζερβός, Λαυρέντης Διανέλλος, Ιλυα Λιβυκού, Ελένη Ζαφειρίου, Χριστίνα Σύλβα, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος κά.

Ταινίες που χαρακτηρίστηκαν «μελό» με τεράστια όμως απήχηση στο κοινό…

Στην τηλεόραση έπαιξε στις σειρές «Αγρίμια» το 1973 της Ελενας Πανταζώνη σε σκηνοθεσία Μήτσου Λυγίζου, «Μενεξεδένια Πολιτεία» το 1975 του Γιάννη Κανδύλα από το μυθιστόρημα του Αγγελου Τερζάκη σε σκηνοθεσία Κώστα Φέρρη, «Ο Φάρος» το 1976 της Σούλας Πιεράκου σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκαλενάκη, «Η Οικογένεια» το 1990 σε σκηνοθεσία Μάριου Ποντίκα.

Επαίξε σε δώδεκα θεατρικά έργα ανεβασμένα για την τηλεόραση. Στο ραδιόφωνο εκτός από την μεταφορά πολλών θεατρικών έργων στο μικρόφωνο, από το 1992 και για πέντε χρόνια είχε στην ΕΡΑ1 δική της νυχτερινή εκπομπή. Σε «φιλώ με αγάπη» με επιστολές σε πρόσωπα υπαρκτά και ανύπαρκτα..

Αυτή ήταν η πορεία της Κατερίνας Βασιλάκου..

Σαράντα χρόνια στην σκηνή…

Εκεί ζούσε, εκεί ανέπνεε…

Όλα τα άλλα ήρθαν, πέρασαν και δέν την ακούμπησαν..

Κλείνοντας θα χρησιμοποιήσω δυό φράσεις από το έργο του Γουίλλιαμ Λούς

«Η Ωραία του Αμερστ» που έπαιξε πολλές φορές και πού αφορούσε την ζωή της μεγάλης Αμερικανίδας ποιήτριας Εμιλυ Ντίκινσον. Λόγια που έγραφε συχνά σε σημειώματα της και η Κατερίνα ζητώντας ..επιείκεια..