Ο Παπανδρέου απέτυχε. Τα ‘κανε ρόϊδο.

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Είναι φανερό, ακόμη και στον πιο αδαή, ότι καταρρέουν. Πάνε από μέρα σε μέρα και πλέον κινδυνεύουν να σκοντάψουν σε οτιδήποτε.

Ένα δυο τυχαία γεγονότα, κανά δυο κατραπακιές ακόμη, σε συνδυασμό με την αναπόφευκτη αποτυχία του Μνημονίου κι όλων των «επικαιροποιήσεων» του, και ο τουρίστας πρωθυπουργός μας θα βρεθεί με μαυρισμένο μάτι στο πολιτικό καναβάτσο.
Ο Αντώνης θα γίνει Πρωθυπουργός στις χειρότερες συνθήκες. Οι κίνδυνοι θα είναι τεράστιοι, γιατί οι νεοφιλελεύθεροι «σοσιαλιστές» και οι τσιλιαδόροι τους σπατάλησαν πολύτιμο χρόνο. Το χειρότερο δεν είναι ότι καθυστέρησαν εγκληματικά κι εκ δόλου και τελικά πήραν λάθος μέτρα σπρώχνοντας μας στις αδιέξοδες δουλείες της δανειακής σύμβασης. Το χειρότερο είναι ότι καταρράκωσαν το ηθικό του κόσμου, τσάκισαν την ψυχολογία όχι μόνο της αγοράς αλλά και του τελευταίου πολίτη. Οι άνθρωποι στα σπίτια τους βαστούν το κεφάλι τους με απόγνωση, μπαίνουν στα μαγαζιά των γνωστών τους και σταυρώνουν τα χέρια τους λέγοντας ο ένας στον άλλο «τι θα κάνουμε;», λες κι οι Γερμανοί πέρασαν το Κλειδί και κατεβαίνουν για τις Θερμοπύλες.
Ο Παπανδρέου απέτυχε. Τα ‘κανε ρόϊδο. Φεύγει ατιμασμένος κι έχοντας κάνει μεγάλο κακό στην Ελλάδα και τους Έλληνες.
Δεν έχω λεφτά στην Ελβετία, κι εδώ καλά – καλά ούτε 1000 ευρώ στην άκρη. Δεν έχω off shore, άϋλους τίτλους, ομόλογα, ούτε σαλέ στις Άλπεις, ούτε καν στην Αράχωβα. Δεν μπορώ λοιπόν να αποσυρθώ στη Ζυρίχη μέχρι να περάσει η μπόρα, κι ούτε θα μου ‘κανε κέφι. Πολύ αντισηπτική η Ελβετική Ομοσπονδία για τα γούστα μου. Έχουν βέβαια αξιοθαύμαστο Στρατό καθ’ ολοκληρίαν εξ εφέδρων, σκέτο υπόδειγμα, αυτούς αντέγραψαν οι Ισραηλινοί κι άμεση δημοκρατία πρώτης τάξεως, πατριωτισμό ανοξείδωτο, ρολόγια με κούκο και ωραία τυριά με τρύπες αλλά δεν έχασα τον γάϊδαρο μου στις Άλπεις. Εδώ θα κάτσω, όπως κι εσείς, όλοι μας. Η αφεντιά μου στον Κορυδαλλό, εσείς στο Περιστέρι, την Δράμα, τα Γιάννενα, στις πόλεις και τα χωριά μας. Κοντά στα παιδιά μας, στους γονείς και τους φίλους μας, σ’ όσες, όσους κι όσα αγαπάμε.
Κι εγώ και κάθε σοβαρός άνθρωπος που αγαπάει την Πατρίδα θα θέλαμε να τα κατάφερναν τούτοι οι άχρηστοι. Να έμπαινε η Πατρίδα σε πορεία ανάκαμψης κι ανάπτυξης. Κανείς μας δεν θα ήθελε να κρέμεται η χώρα με το ΄να χέρι απ’ το γκρεμό για να γίνει Πρωθυπουργός ο Αντώνης. Ούτε κι ο ίδιος θα το ‘θελε, γιατί την αγαπάει τούτη τη φλούδα γης και τους ανθρώπους της.
Όμως τελικά θα τον καλέσει το καθήκον. Θα του χτυπήσει η Ιστορία την πόρτα και θα του δώσει φύλλο πορείας για την πρώτη γραμμή. Σύντομα.
Κάθε τόπος έχει τον αφέντη του κι εδώ αφέντες είναι οι Έλληνες. Κι οι Έλληνες, η Πατρίδα, θέλουν Αρχηγό. Όσο πιο άγριοι οι καιροί, τόσο πιο μεγάλη η ανάγκη γι’ Αρχηγό, πρόμαχο, μπροστάρη.
Ο Αντώνης έχει χρέος να πιάσει γερά το τιμόνι και θα το αδράξει γερά και μ’ άγρυπνο μάτι. Θα ήταν καλύτερα αργότερα, σε καλύτερες συνθήκες, να ‘χαμε καβατζάρει τον κάβο. Όμως δεν είναι έτσι, οι συνθήκες για τον Λαό γίνονται κάθε μέρα και χειρότερες. Η θέση μας είναι πλάϊ στους απλούς ανθρώπους. Αυτοί είναι η Πατρίδα κι όχι οι πολιτικοί φεουδάρχες, βροντόσαυροι της παρακμής, όχι οι εκατό τραπεζίτες κι οι χίλιοι ταβλαδόροι μεσάζοντες του Κολωνακίου, βλαχομπαρόκ «αριστοκρατία» του δίφραγκου.
Οι καιροί δεν περιμένουν. Η χώρα κάθε μέρα «στεγνώνει» περισσότερο. Οι άνθρωποι βουλιάζουν στην ανασφάλεια, την ανέχεια. Το πρώτιστο καθήκον του Αντώνη Σαμαρά θα είναι η συγκρότηση μιας δύναμης κρούσης. Μια κυβέρνηση – γροθιά που, ριζοσπαστικά κι ανελέητα απέναντι στις δυνάμεις της παρακμής, θα κάνει όλα όσα δεν ήθελαν και δεν μπορούσαν να κάνουν οι ιδεοληπτικοί ερασιτέχνες του κ. Παπανδρέου.
Κι επειδή ο ίδιος είναι άνθρωπος θετικός, που βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο, θα κερδίσει τον μισό αγώνα κάνοντας το σημαντικότερο: πυρπολώντας τα ξερά χόρτα της παρακμής με την φλόγα της Φιλοτιμίας.
Οι Έλληνες, οι χειρότεροι οδηγοί της Ευρώπης, απείθαρχοι με αγορασμένα διπλώματα, το 2004 οδηγούσαν αδιαμαρτύρητα στριμωγμένοι, αφήνοντας ελεύθερη την «ολυμπιακή λωρίδα» κυκλοφορίας, γιατί είχαν πειστεί για τον σκοπό. Κι αν σπάνια κάποιος την παραβίαζε, έτρωγε μούντζες σύννεφο από τους υπόλοιπους, τους πολλούς. Δεν έχει σημασία αν τους εξαπάτησαν και κατάκλεψαν την χώρα οι γνωστοί επιτήδειοι με το όργιο των ολυμπιακών έργων. Οι Έλληνες πίστευαν ότι πρέπει οι αγώνες να πετύχουν, για το ονόρε, το φιλότιμο, την οικονομία. Ρωτούσε ξένος τον δρόμο κι άγνωστοι τον έπαιρναν απ’ το χέρι να τον πάνε.
Καθαρές και τολμηρές λύσεις κι ο Σκοπός ένας: να ξυπνήσουμε το δαιμόνιο και την Φιλοτιμία του Έλληνα. Διοίκηση δια του παραδείγματος, υψηλό εθνικό και κοινωνικό φρόνημα, σαφή σκοπό, αυτά θέλει ο Έλληνας. Επίσης όμως θέλει να βλέπει ανταποδοτικότητα. Να πιάνουν τόπο οι κόποι κι οι θυσίες του. Αν το νοιώθει αυτό, πάρ΄ του την ψυχή! Κι όχι πια ατιμωρησία των μεταπολιτευτικών κοτζαμπάσηδων. Γιατί η ατιμωρησία ξυπνάει την οργή των τίμιων ανθρώπων, χλευάζει την αξιοπρέπεια τους, τους φτύνει κατά πρόσωπο.
Μετά την πεισιθανάτια εκδοχή, το εκβιαστικό νταβατζιλίκι του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ, επιτέλους ο Έλληνας θ’ ακούσει καθαρές κουβέντες, πρακτικές, ρεαλιστικές λύσεις, που δεν θα περιγράφουν απλώς τον πνιγμό αλλά το πώς θα ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ την κρίση και τον κακό μας εαυτό.
Κι αυτό δεν γίνεται με απειλές, καταστροφολογία και συκοφαντίες, ούτε αποδομώντας την εθνική ταυτότητα, την εθνική και κοινωνική συνοχή. Αυτό γίνεται με περηφάνεια, επιθετική ορμή, με δημιουργική ενότητα, ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες. Θέλει δαιμόνιο μωραΐτικο, αρβανίτικο πείσμα, ανωγειανή περηφάνεια, κεφαλονίτικη «τρέλα» κι ηπειρώτικη νοικοκυροσύνη. Τις αρετές του καλού μας εαυτού. Θέλει τολμηρούς, γενναίους. Ωραίους τρελούς. Έλληνες.
Κι επειδή αυτά φαντάζουν «θεωρητικά» σε κάποιους κι αναρωτιούνται για τα πρακτικά, αυτά τα «θεωρητικά» είναι τα πιο πρακτικά, οι τεράστιες δυνάμεις που θα κάνουν πάλι την χώρα γόνιμη, παραγωγική, αληθινά πλούσια.
Οι επενδύσεις, τα παραγωγικά έργα, η αναγέννηση κι ανασυγκρότηση της βιομηχανίας, η Επιστροφή στη Γη μας, δεν θέλουν μόνο σταθερό κι ελκυστικό φορολογικό σύστημα, ευέλικτο και πρακτικό θεσμικό πλαίσιο.
Πάνω απ’ όλα θέλουν Ηθικό κι αυτό σήμερα μόνο ο Αντώνης μπορεί να το εμπνεύσει, γιατί απλούστατα το ‘χει. Δεν ελπίζει απλά στη Νίκη. Είναι σίγουρος γι’ αυτήν κι έχει σχέδιο, δρομολόγιο και τρόπο. Μα, θα πείτε, με ποιούς;
Έχει ανθρώπινα αποθέματα η Πατρίδα, αδέρφια. Μην φοβάστε. Από μυαλά και γενναίους η Μάνα ήταν πάντα σταχανοβίτισα. Υπερπαραγωγική…

πηγη