Καράβι ποιός σε κέντησε
ποιός σου βαψε τα ξάρτια
για να με πάρεις μακρυά
και να δακρύσουνε πικρά
της μάνας μου τα μάτια
Φέυγω γιατί με πίκρανε η φτώχια και ο πόνος
ειχε πνιγεί η ελπίδα μου
είχε σβηστεί ο ήλιος
είχε χαθεί ο δρόμος
Με δέρναν όλοι οι καιροί
μου πάγωναν τα μάτια
μου κάναν πέτρα το ψωμί
μου κάναν βούρκο το νερό
και την καρδιά κομάτια
Φέυγω γιατί με πίκρανε η φτώχια και ο πόνος
ειχε πνιγεί η ελπίδα μου
είχε σβηστεί ο ήλιος
είχε χαθεί ο δρόμος
Δεν μου χαν μείνει να αγαπώ
δυο χέρια να αγκαλιάζω
μονό τα χείλι με καημό
και μια φωνη με πυρετό
τον πόνο να φωνάζω
Φέυγω γιατί με πίκρανε η φτώχια και ο πόνος
ειχε πνιγεί η ελπίδα μου
είχε σβηστεί ο ήλιος
είχε χαθεί ο δρόμος
Ποιηση-Δημήτρης Χριστοδούλου
Μουσική-Μίκης Θεοδωράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια για ενα Μπλογγερ,είναι οπως λέει και ο Aaton ,οτι είναι το χειροκρότημα για τους καλλιτέχνες.Αφήστε το σχόλιό σας το χρειαζόμαστε.