Το δέκα το καλό…

 Ο  Σπυρίδων Τρικούπης, σκιαγραφώντας τον Καποδίστρια, αναφέρει ότι ο Κυβερνήτης εκτιμούσε μόνον τους «χωρικούς και τους βιομηχάνους», όπου «βιομήχανοι» είναι οι έρμοι που μηχανεύονται δουλειές για να ζήσουν, οι μεροκαματιάρηδες. Για τους άλλους, κοτζαμπάσηδες, ιερατείο, οπλαρχηγούς, λογίους και Φαναριώτες, είχε τη χειρότερη άποψη. Ο ευπρεπής ιστορικός δε διαφωνεί καθόλου μαζί του. Εκτός από μία περίπτωση: όταν ο Καποδίστριας ανέθεσε σε ένα γεωπόνο Στίβενσον να οργανώσει μια πατατοφυτεία, ο άνθρωπος διάλεξε ένα χωράφι που ανήκε στον Κουντουριώτη και δεν το αποζημίωσε. Αυτό ήταν! Χάρη στις πατατιές του Καποδίστρια η πείνα δεν άγγιξε τους Ελληνες παρά ελάχιστες φορές, αλλά το έγκλημα καθοσιώσεως είχε γίνει! Πειράχτηκε το χωράφι του Κουντουριώτη! Ο Κυβερνήτης μπορούσε πλέον να εκτελεστεί. Η ιδιοκτησία, ως τύραννος των φρένων και της ζωής του Ελληνα, το «δικό του βιος», αποτέλεσμα αιώνων ένοχου πόθου και βάση της πολιτικής του στρέβλωσης, ήταν και πάλι η Λάμια που έφαγε τις σάρκες του.

Τα δέκα στρέμματα που η κυρία Μπιρμπίλη και οι υπηρεσίες της έθεσαν ως όριο, προκειμένου να χτίσει κάποιος σε περιοχή «Νατούρα», είναι λίγα στρέμματα. Κανονικά έπρεπε να είναι διακόσια και λίγα λέω. Οχι ότι η «Νατούρα» διαθέτει κάποια εχέγγυα πρόσληψης αξιών της φυσικής ζωής: έχουμε πολλές αμήχανα προστατευόμενες περιοχές, κυρίως σε ρουμάνια όπου αδιαφορούν οι μελλοντικοί χτίστες, και προστατεύουμε για τα μάτια κάνα σαμιαμίδι. Αγώνες δεκαετιών έχουν ορίσει τα δέκα στρέμματα ως όριο εκτός σχεδίου ανάκτισης σε ελάχιστα νησιά και προστατευόμενους χώρους. Τίποτε βαρύ και σημαντικό. Αλλά το «Νατούρα» έχει πολλή γη. Για τον Ελληνα, πολλά οικόπεδα. Προς αξιοποίηση. Διότι δεν έχουμε αλλάξει από τα χρόνια του αποικισμού. Εκεί που κατοικούμε και λερώνουμε, όταν καλυτερέψει ο βίος μας, θέλουμε να πάμε κάπου ευάερα κι επιδεικτικά να χαλάσουμε ό,τι υπάρχει. Δεν είναι τυχαίο που μας περιβάλλουν τουλάχιστον επτά χιλιάδες παρατημένα χωριά, που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν ένα εκατομμύριο κατοικίες άνετα, αλλά προτιμούμε επί τεσσάρων στρεμμάτων να χτίσουμε τις βιλίτσες, υπό τη μορφή της τουρτοβίλας, μεταφέροντας όχι κάποια νοσταλγία στο χωρικό βίο, αλλά τη φαντασμάρα των πλακιδίων εισαγωγής και του άσκοπου χώρου.

Διαθέτουμε πολεοδόμους, που ξέρουν να χαράξουν σωστά μια αστική περιοχή. Διαθέτουμε όμως και τοπικές κοινωνίες που εκλέγουν αντιπροσώπους ικανούς να πτύουν εναντίον κάθε ελαφροΐσκιωτου σκεφτεί να εκλογικεύσει κάπως αυτήν την αμάκα, αυτήν τη διηνεκή κακοτεχνία, ένα όραμα Βομβάης (όταν δεν είναι όραμα Ηρακλείου…) που χαρακτηρίζει τους οικισμούς στη χώρα μας. Με λίγα λόγια, η κυρία Μπιρμπίλη την έβαψε. Με θέρμη χειροκροτώ την ελλιπή και τσουρούτικη πρωτοβουλία της, επειδή βρίσκεται στο σωστό δρόμο και γεμίζω το μπλοκάκι μου με τα ονόματα των «αντιδρώντων», όχι επειδή θα πάθουν κάτι τα πουλάκια μου, αλλά επειδή πάντα θέλω να γνωρίζω τα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά του τύπου που έστειλε τον Καρυωτάκη στην Πρέβεζα και ξεκοκάλισε μετά αμέριμνος τη σύνταξή του…

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ