Ωσαννά... τα καλά και συμφέροντα τες ψυχές ημών...
- ξέρω μην το πείτε είμαι παρα-μορφωμένη.
Το μόνο κακό είναι ότι είμαι "blond nature" το οποίο σημαίνει έχω μια χρονοκαθυστέρηση στο να αντιλαμβάνομαι κάποια πράγματα.
- Έχουμε Χριστούγεννα... και δεν το πήρα χαμπάρι;
Το οποίο σημαίνει ότι θα πρέπει να συμμετάσχω σ`αυτό το καλοστημένο πανηγυράκι με τα φωτάκια, τα δεντράκια, τα δωράκια κι όλα τα ...ακια που μου πέφτουν λίγο βαριά στο στομάχι;
Οοοοοχι δεν είναι η ηλικία που σε κάνει να αναθεωρείς κάποια πράγματα κι όποιον ακούσω να πει τίποτα για την ηλικία μου, θα του βάλω καυτερή πιπεριά στο στόμα να του πρηστούν τα χείλη και να του γίνουν σαν της Άννας Φόνσου.
Καλά που την θυμήθηκα τώρα την κυρία; Είπαμε δεν φταίω εγώ η ρίζα μου τα φταίει που όσο και να θέλω να κρυφτώ σαν την π.....ν@, η χαρά δεν με αφήνει και μαρτυράω μόνη μου τα χρόνια μου.
Ούτε η ωριμότητα, την οποία όταν την χάριζε ο Θεός εγώ τράβαγα κάτι ύπνους ξεγυρισμένους, ένα πράγμα σαν τον Γιωργάκη που όταν μιλάει κοιμίζει και το πιο δύσκολο μωρό.
Είναι η γενική αντίληψη που έχεις για την ίδια την ζωή και την παρουσία του Θεού στην ψυχή σου.
Κι επειδή έτυχε κάποτε όταν ψαχνόμουν πολύ να τον συναντήσω, για να κάνω καθημερινή την παρουσία του στην ψυχή μου, να διαβάσω 5 κολλυβογράμματα, ξέρω πολύ καλά ότι η συγκεκριμένη ημερομηνία που μου σερβίρουν είναι πλασματική.
Αλλά και πάλι δεν είναι αυτό το θέμα.
Το θέμα είναι ότι για μένα προσωπικά ο Χριστός πρέπει να γεννιέται κάθε μέρα στην καρδιά μας, όπως κι η ΑΓΑΠΗ για τον κόσμο γύρω μας, για τον συνάνθρωπο, για την ίδια την ζωή.
Που μπορεί να μην είναι τυλιγμένη με κορδέλα δεν παύει όμως να είναι δώρο.
Χαρισμένο από Εκείνον κι εκτιμητέα από μας, ανάλογα πώς την ζούμε.
Μέσα μου όμως καίει μια µικρή, παράλογη, πεισµατάρα ελπίδα... Μια σπίθα που – έστω κι αδύναμη – εµµένει.
Και πάει και κουρνιάζει στην κούνια του µωρού...
Στην κούνια του αύριο...
Της καινούργιας γενιάς...
Που ίσως τα καταφέρει καλύτερα από µας...
και γιορτάζει τα Χριστούγεννα στην καθημερινότητά της.
Κόντρα σε κάθε προγνωστικό, σε κάθε στοίχηµα, ίσως – µαζεύοντας µπάζα κι άχρηστα υλικά απ’ τα συντρίµµια – χτίσει τον δικό της κόσµο...
Ίσως... ΚΑΙ ΤΟΤΕ η ψυχή μας...
ίσως να συναντήσει το μωρό στην φάτνη Του.
Κι ο άνθρωπος να ξαναβρεί τον Θεό!
Merry Christmas... ουπς Merry Crisis!
πηγή : http://nefeloma.blogspot.com/2010/12/blog-post_24.html#ixzz1944soJhi
Σ`ευχαριστώ πολύ:)))
ΑπάντησηΔιαγραφή