Δυστυχώς , αυτή είναι Η ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ.

“Προέρχομαι από μια αντιφατική και αινιγματική γενιά,στερημένη από τη φτώχεια ,ταλαιπωρημένη από τους πολιτικούς φανατισμούς και τραυματισμένη από το δικτατορικό καθεστώς….” Έγραψε ο Η.Ανδριόπουλος στην Ελευθεροτυπία της Δευτέρας,σε μια προσπάθεια να συμψηφίσει και δικαιολογήσει τα λάθη της γενιάς που ανήκω και εγώ. 

Επιστρέφω στο σπίτι μετά από επίσκεψη στη Μονάδα μετεγχειρητικής  Θεραπείας ,έχοντας την γυναίκα μου εκεί με τριπλό by-pass.Στο αυτοκίνητο οι δυο κόρες μας και η πεθερά μου .Η παρουσία τεσσάρων γενιών εντός του πασιφανείς.Η μάζωξη γύρω απ’  τις   οικογενειακές αξίες μαζί με την ορμή της νεότητας και την πείρα των μεγαλύτερων εμπρός στην περιπέτεια υγείας της  μάνας - κόρης – συντρόφου εκφράζονται αρμονικά καθιστώντας μας ατσάλινο μέτωπο προς τα έξω.Καθώς διασχίζουμε την πόλη οι πρώτες αφίσες υπ.τραβούν τα βλέμματά μας.Αλλάζουμε κουβέντα ευθύς αφήνοντας τα θέματα υγείας (καθώς είμαστε βέβαιοι  ότι  όλα  πάνε καλά) και τα βάζω  με τη γιαγιά η οποία παρ όλες τις  περικοπές στη σύνταξή της εξακολουθεί να υποστηρίζει το  Γιωργάκη..Στην κουβέντα “μπαίνει” και η μεγάλη μου κόρη  30 ετών, ενώ η μικρή που μόλις πέρασε στα ΤΕΙ ύστερα από αγώνα μένει απλός ακροατής.Μέσα σε λίγα  λεπτά η σύμπνοια και ομόνοια της οικογένειας καταρρακώθηκε.Δεν αναφέρω λεπτομέρειες της συζήτησης ,δεν είναι  του παρόντος , περιγράφω απλά το μέγιστο των εγκλημάτων για το οποίο ευθύνεται αποκλειστικά η γενιά  μου..Το λάθος που επιτρέψαμε να συμβεί όλοι εμείς οχυρωμένοι πίσω απ την  Ευθύνη και τη λογική των Στρατοπέδων. Όπου είτε πηγαίναμε με το μέρος των διοικούντων σκύβοντας για να ευνοηθούμε ή όσοι αηδιάζαμε με την ιδέα της συνθηκολόγησης κρατούσαμε αποστάσεις προσπαθώντας να επιβιώσουμε στο δικό μας απομονωμένο κόσμο.Όλοι όμως παραμέναμε “έγκλειστοι” εντός του ,διατηρούμε  και συνεχίζουμε  να διατηρούμε   ακέραιη την ευθύνη για το εν λόγω έγκλημα  ,  αφήσαμε   “άλλους” να αποφασίζουν και να πράττουν  για το καλό μας…….και δεν αφήσαν καμιά συνοχή ούτε στην οικογένεια ούτε στο κράτος και τις υπηρεσίες του , ούτε στην εκκλησία ούτε και πουθενά…..μας μετέτρεψαν  όλους σε άβουλα όντα που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το τομάρι μας χωρίς καμιά τσίπα και αίσθηση του καθήκοντος σε μας και τα  παιδιά   μας…Να γιατί βγαίνει το παχύδερμο ο αντιπρόεδρος και μας φτύνει κατάμουτρα χωρίς αιδώ λέγοντας  “μαζί τα φάγαμε”……Έρχονται πολλές σκέψεις στο μυαλό μου μετά από κείνη την επιστροφή αλλά προτιμώ να σας μεταφέρω την Παρέμβαση του κ.Ανδριόπουλου  διαβάστε το  : 

Η  γενιά μου.

Δεν ξέρω αν ωφελεί να λέει κανείς τη γνώμη του σε μια τόσο αδιέξοδη και μπερδεμένη εποχή. Εχω την αίσθηση πως τα λόγια μας τα παίρνει ο αέρας και χάνονται μέσα στις καθημερινές φλυαρίες των πολιτικών και του πλήθους. Ισως είναι πιο φρόνιμο, αυτό που έχει κάποιος να πει, να το λέει όσο καλύτερα μπορεί μέσα από …….

το   έργο  του, και στα υπόλοιπα να σιωπά. Στην αντίθετη περίπτωση, όποιος αποφασίζει να μιλήσει, να μην ξεχνά ότι για να πάρουν τα λόγια του το ίδιο βάρος με το έργο του, θα πρέπει να προσμετρώνται μαζί το ήθος και η ποιότητά του.

Δύσκολα πράγματα, αν αναλογιστούμε ότι αρκετοί από εμάς, περιώνυμοι αοιδοί και κάθε λογής καλλιτέχνες, στην πορεία προς τη δόξα και το χρήμα, θέρισαν του κόσμου τις κρατικές επιχορηγήσεις. Δεν γενικεύω. Αλλά, δυστυχώς, το βύθισμα στα σκοτάδια της παρακμής τράβηξε μέσα του πολλούς ανθρώπους του λεγόμενου «καλλιτεχνικού - πνευματικού χώρου». Γιατί ο τόπος τώρα έχει ανάγκη τις καθαρές και διαφορετικές φωνές.

Ανήκω σε μια γενιά που έζησε στο μεταίχμιο δύο κόσμων: του παλιού, που με μικρές βελτιώσεις ξεδιπλωνόταν σχεδόν ίδιος εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια, τον οποίον γνωρίσαμε στην πρώτη μας νιότη, και του νεότερου, με τις κοσμογονικές ανατροπές και προόδους σε τεχνολογία, πληροφορική και επικοινωνία, που μας αντάμωσε στα χρόνια του '80 και εξελίσσεται με εκρηκτικό τρόπο.

Εδώ, κατά τη γνώμη μου, οφείλεται η μεγάλη μας σύγχυση, η οποία αποτυπώθηκε σε όλο της το μεγαλείο όταν άρχισαν να έρχονται τα ευρωπαϊκά κονδύλια και να ζούμε την ψευδαίσθηση της ευμάρειας.

Προέρχομαι από μια αντιφατική και αινιγματική γενιά, στερημένη από τη φτώχεια, ταλαιπωρημένη από τους πολιτικούς φανατισμούς και τραυματισμένη από το δικτατορικό καθεστώς. Εν τούτοις, καλλιέργησε στα πρώιμα χρόνια της αληθινά οράματα, ιδέες και ευαισθησίες για το μέλλον και την προκοπή του τόπου.

Δεν μπόρεσε, όμως, να ισορροπήσει μέσα της αρμονικά το παλιό με το καινούργιο, και από εδώ αρχίζει ο κατήφορος: η αποδόμηση αρχών και η πλήρης ανατροπή του αξιακού και αισθητικού κώδικα. Εγκατέλειψε η γενιά μου όλον τον συναισθηματικό πλούτο και τον ρομαντισμό του παρελθόντος, ασπαζόμενη χωρίς όρια την «ιδεολογία» του χρήματος (για την απόκτηση του οποίου επιτρέπονται όλα τα μέσα) και του άκρατου καταναλωτισμού, δίνοντας έτσι το χειρότερο παράδειγμα στις νεότερες ηλικίες.

Δεν κράτησε ούτε κάποια στοιχειώδη ποιοτικά χαρακτηριστικά της νεότητάς της. Οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, αυτοί που διαχειρίστηκαν εξουσία και δημόσιο χρήμα, υπήρξαν όχι μόνον ανεπαρκείς, αλλά αρκετοί εξ αυτών επέδειξαν μειωμένο ήθος, στέλνοντας τα πιο αρνητικά σινιάλα στην ελληνική κοινωνία. Με την εμπλοκή των παιδιών της ηλικίας μου στα δημόσια και ιδιωτικά πράγματα, που σήμερα κρατούν τα σκήπτρα σε όλες τις δράσεις της ελληνικής κοινωνίας, προέκυψαν τα πιο αποκρουστικά και απαίσια φαινόμενα σήψης.

Σε αυτό το απύθμενο χάος, ούτε η τέχνη ούτε ο πολιτισμός ούτε η παράδοση ούτε οι αρχές και το ήθος έχουν καμιά σημασία. Ολα ακυρώνονται, μέσα στη νεοπλουτίστικη βαρβαρότητα.

Αν εξαιρέσω αυτούς που πρέπει να εξαιρέσω, οι οποίοι αποτελούν την άλλη πλευρά όλων αυτών που περιέγραψα, γιατί δεν θέλω να αδικήσω όλους τους λίγο-πολύ συνομήλικούς μου, πρέπει να πω: δυστυχώς, αυτή είναι η ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ.