Α ρε κακούργα ανάγκη. Να κοπανήσεις το κεφάλι σου ή να δοξάσεις τον Θεό;

 

Έφυγα απο το σπίτι μου στις 8 το πρωί.

Επέστρεψα στο σπίτι μου στις 8.45 το βράδυ.

Δεν νιώθω τα πόδια μου απο τον πόνο λέμε.

Δεν σκέφτομαι σε καμία περίπτωση που πήγαν τα πτυχία μου, οι σπουδές μου, τα προσόντα μου αν θα έπρεπε να βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι, γιατί άλλα λαμόγια κονομάνε ενώ ξύνονται, τι άδικη που είναι η ζωή κλπ κλπ κλπ. Το μόνο που ξέρεις είναι οτι τέλος του μήνα θα έχεις τουλάχιστον λεφτά να πληρώσεις το νοίκι σου. Δεν ξέρεις όμως αν τον επόμενο μήνα θα είσαι στην θέση σου.

Η δουλειά δεν τραβάει, το προϊόν δεν πουλάει, ο κόσμος δεν αγοράζει, δεν έχει λεφτά, δεν θέλει να δώσει λεφτά, απλά κοιτάει, χαζεύει, ξοδεύει τον χρόνο σου για μικροπράγματα ασήμαντα που εσύ πρέπει να κάθεσαι να ακούς με το χαμόγελο του ηλίθιου, για να φύγει μετά με άδεια χέρια. Δίκιο έχουν και αυτοί, δίκιο έχεις και εσύ.

Και έχεις τους απο …..

πάνω να σε πρήζουν, να σε πιέζουν. Κατέληξαν στο συμπέρασμα οτι δεν φταίει η κρίση που τα ποσοστά έχουν πιάσει πάτο, φταις εσύ που δεν πουλάς. Λες και μπορείς να πιάσεις τον πελάτη με το δίκαννο ή να του κάνεις τούμπες για να αγοράσει μικροπράγματα, να αγοράσει με το ζόρι. Και αρχίζει η πίεση και οι έμμεσες υπόνοιες οτι θα πέσουν κεφάλια. Κατέβα απο το καλάμι σου και έλα εσύ εδώ να τα δεις μόνος σου ρε χαρτογιακά.

Δεν υπάρχουν γιορτές, δεν υπάρχουν αργίες, δεν υπάρχει ανάσα, δεν υπάρχουν ωράρια. Τώρα με τον κόσμο να παρακαλάει για δουλειά θα μας πηδήξουν με κάθε τρόπο. Πόσες δουλειές είναι έτσι; Πόσοι άνθρωποι είναι έτσι; Και αναρωτιέσαι και απο την μία βαράς το κεφάλι σου και απο την άλλη λες Δόξα τω Θεώ που θα έχεις δουλειά έστω και την επόμενη ημέρα. Υποτίθεται οτι η γενιά μας θα ήταν σε μια καλύτερη μοίρα απο τους γονείς μας που δούλευαν μέρα νύχτα σαν τα σκυλιά για να έχουμε ένα καλύτερο αύριο που για πολλούς όχι μόνο δεν έχει έρθει, αλλά προβλέπεται και ακόμα χειρότερο. Αυτοί πρόλαβαν και έκαναν κάτι με όλη αυτή την δουλειά, εμείς μάλλον δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε τίποτα. Θα λέμε απλά ευχαριστώ που ίσα ίσα βγήκε ο μήνας. Δεν είναι οτι δεν υπάρχει η θέληση για δουλειά και θυσίες, είναι που η γενιά μας νιώθει οτι αυτό δεν θα δημιουργήσει τίποτα άλλο απο την ανάγκη για επιβίωση με κάθε τρόπο. Επιβίωση του μήνα και τίποτα παραπάνω.

Fuck you very much!

Posted on March 24, 2010 by Πολίτης της Μπανανίας