“Xαρισματικές” χρεοκωπίες και “ακροδεξιές” κυβερνήσεις εκλεγμένες από τον λαό, σύμφωνα με άρθρο του κ. Μαρκέτου στο “Βήμα”

 

“Η ιστορία μας δίνει ένα διδακτικό παράδειγμα. Το 1932, με τον ελληνικό λαό πολύ πιο αμόρφωτο και ανοργάνωτο- και λιγότερο απαιτητικό από σήμερα- ο χαρισματικός πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, που είχε πρόσφατα επανεκλεγεί σαρώνοντας τους αντιπάλους του, εξανέμισε τη δημοτικότητά του αφαιμάσσοντας την οικονομία στη λεγόμενη Μάχη της Δραχμής. Όταν τελικά κήρυξε στάση πληρωμών, έπειτα από μερικούς μήνες αντίστασης δηλαδή, ήταν πια αργά. Το κόμμα του είχε διαλυθεί, η δημοκρατία εκτροχιαστεί, με τελικούς ωφελημένους τους Γλύξμπουργκ και τον Μεταξά. Η ειρωνεία είναι ότι, στη συνέχεια, σταθεροποιήθηκαν οι ακροδεξιές κυβερνήσεις ακριβώς επειδή η ελληνική οικονομία, διαψεύδοντας τους τότε γκουρού των αγορών, σημείωσε πρωτοφανείς ρυθμούς ανόδου.“

Τάδε έφη Σπύρος Μαρκέτος στο “Βήμα” της Κυριακής, επίκουρος καθηγητής Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
(Η σχετική υπερσύνδεση με όλο το βαρυσήμαντο κείμενο) http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=316473&ct=114&dt=21/02/2010

Στο παρελθόν έχουμε αναφερθεί στο θέμα της Βενιζελικής χρεοκοπίας του 1932  εδώ και μας προκαλεί έκπληξη (η μάλλον δεν μας προκαλεί τελικά και τόσο) η κακομεταχείρηση της Ιστορικής αλήθειας από τον κ. Μαρκέτο. Όσοι ασχολούνται έστω επιδερμικά με την Ιστορία άλλωστε, γνωρίζουν την αλληλουχία των γεγονότων. Μετά την πτώχευση, οι Βενιζελικοί χάνουν τις εκλογές τον Μάρτιο του 1933, τις οποίες κερδίζει το “Λαϊκό κόμμα” (αξιωματική αντιπολίτευση) του Παναγή Τσαλδάρη. Το βράδυ των εκλογών ο στρατηγός Πλαστήρας κάνει πραξικόπημα (αν συμμετείχε η όχι ο ίδιος ο Βενιζέλος είναι θέμα συζήτησης). Το κίνημα αποτυγχάνει, ο Πλαστήρας φυγαδεύεται στο εξωτερικό, γίνεται απόπειρα δολοφονίας εις βάρος του Βενιζέλου και μετά ακολουθεί το νέο μεγάλο κίνημα των Βενιζελικών το 1935 με αρχηγό τον ίδιο τον χαρισματικό κατά τον κ. Μαρκέτο, κρητικό ηγέτη.

Ποιες ακριβώς “ακροδεξιές κυβερνήσεις”.........

 

σταθεροποιήθηκαν; Το “Λαϊκό κόμμα” του Τσαλδάρη που κέρδισε τις εκλογές και κυβέρνησε τα επόμενα δύο χρόνια; Ποιος εκτροχίασε την Δημοκρατία παρά ανάμεσα στους άλλους, και ο ίδιος ο χαρισματικός κατά τον κ. Μαρκέτο, Ελευθέριος Βενιζέλος και οι Φιλελεύθεροι με 2 πραξικοπήματα εντός 2 ετών; Επίσης το “κόμμα των Φιλελευθέρων” δεν διαλύθηκε όπως ανακριβώς αναφέρει ο καθηγητής του Αριστοτελείου πανεπιστημίου. Για αυτό άλλωστε πέτυχε τον εκλογικό θρίαμβο του 1936 αποσπώντας ένα ισόπαλο εκλογικό αποτέλεσμα με το στρατό και το κράτος απέναντι του. Μάλιστα το κόμμα των “Φιλελευθέρων” συνέχισε να υπάρχει και μεταπολεμικά υπό τον Σοφοκλή Βενιζέλο λαμβάνοντας μέρος σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις.

Όσον αφορά την ωφέλεια για τους “Γλύξμπουργκ” που αναφέρει ο κ. καθηγητής, αυτή προφανώς δεν προήλθε από την Βενιζελική πτώχευση, αλλά από τα βενιζελικά πραξικοπήματα. Η παλινόρθωση της βασιλείας έγινε το 1935, τρία ολόκληρα χρόνια μετά την πτώχευση, όταν η οικονομία είχε ανανήψει αλλά το πολιτικό σκηνικό βρισκόταν υπό το κράτος του “δεύτερου Διχασμού”. Χωρίς την πόλωση δεν θα γινόταν παλινόρθωση.

Το δεύτερο ερώτημα που μου έρχεται στο μυαλό πρέπει να είναι πιστεύω αρκετά εύλογο σε πολλούς από εσάς. Πως είναι δυνατόν η ελληνική οικονομία να σημείωσε “πρωτοφανείς ρυθμούς ανόδου” από μόνη της και μετά μάλιστα από πτώχευση; Βρισκόταν στον αυτόματο πιλότο; Γιατί αν πιάνει το κόλπο αυτό σύμφωνα με τις ιστορικές γνώσεις του διαπρεπούς καθηγητή, ας το κάνουμε και σήμερα. Η μήπως (λέω τώρα, μπας και) υπήρξε κάποιος “ακροδεξιός” πρωθυπουργός, ένας επίσης “ακροδεξιός” ικανός έμπειρος πολιτικός σύμβουλος οικονομίας, που σε συνεργασία με τον νέο τότε, “ακροδεξιό” διοικητή της τράπεζας της Ελλάδος και με δύο λαμπρούς οικονομολόγους (“ακροδεξιούς” προφανώς) “ξελάσπωσαν” την Χώρα;

Ένα τρίτο ερώτημα που έχω είναι το εξής: Αν αυτός που πτωχεύει την Χώρα (Βενιζέλος) με δικές του αποφάσεις και πρωτοβουλίες είναι χαρισματικός, αυτός που την “ξελασπώνει” τι είναι σύμφωνα με την ίδια κλίμακα αξιολόγησης; Πως πρέπει να αναγορεύεται; Κατά τον κ. Μαρκέτο δεν του αξίζει ούτε καν μια απλή αναφορά…

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί έχω την εντύπωση ότι η ελληνική επίσημη ακαδημαϊκή ιστορία με έναν υπεραπλουστευτικό και ισοπεδωτικό τρόπο ταξινομεί πλέον τα δρώντα ιστορικά πρόσωπα σε 2 μεγάλες κατηγορίες, κάτι σαν κατηγορίες θηλαστικών η εντόμων. Στους κακούς “ακροδεξιούς” και στους υπόλοιπους καλούς ανθρώπους. Οι “ακροδεξιοί” είναι οι συλλήβδην βασιλόφρονες, το Λαϊκό κόμμα, ο Μεταξάς του “ΟΧΙ”, ο Παπάγος, ο Μαρκεζίνης, ο Μάξιμος, ο Παναγής και ο Ντίνος Τσαλδάρης κτλ που διέλυσαν την οικονομία, την δημοκρατία και την Χώρα. Οι “καλοί άνθρωποι” είναι ο Βενιζέλος, ο Πλαστήρας, ο Σοφούλης, ο Παπαναστασίου και οι βουλευτές του ΚΚΕ που έφτιαξαν την δημοκρατία, την οικονομία, δεν έκαναν ποτέ πραξικοπήματα, δεν εκτέλεσαν ποτέ τους πολιτικούς τους αντιπάλους, δεν πτώχευσαν την χώρα, δεν προήγαγαν την στρατοκρατία στην πολιτική ζωή, δεν έταζαν τμήματα της επικράτειας της Ελλάδας σε ιδεολογικούς τους συνεταίρους, και τελικά έκαναν ότι μπορούσαν καλύτερο για όλους μας. Αμήν.

Το προπαγανδιστικό αυτό σχήμα, που ο νεώτερος και πλέον ανερχόμενος πανεπιστημιακός διακινητής του είναι ο κ. Μαρκέτος (από τους πρώτους διδάξαντες ο παλιός καθηγητής μου κ. Ρήγος), ίσως να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για τον κ. Τσίπρα και τους βουλευτές του Σύ.ρι.ζα στις πρόσφατες “ιστορικές” τους αναδρομές στην βουλή, αλλά ας μην γελιόμαστε, Ιστορία δεν είναι. Εξυπηρετεί μια πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα, γεμίζοντας με μισθούς, πτυχία, δημοσιεύσεις και πανεπιστημιακές έδρες τους ακροαριστερούς θιασώτες της. Σε τριάντα χρόνια από τώρα όμως (τόσο θα κρατήσει η πνευματική αριστερή “χούντα”), οι ιστορικοί του μέλλοντος θα διαβάζουν τα “παραμυθάκια” αυτά με τον κακό “ακροδεξιό” δράκο και τον καλό “κεντροαριστερό” πρίγκιπα και θα γελάνε….

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ

"http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=22429&enthDate=19052007"
(Εδώ ο διαπρεπής καθηγητής πανεπιστημίου “περιποιείται” καταλλήλως την μνήμη του Γεωργίου Γρίβα “Διγενή”, χρησιμοποιώντας ένα άκρως επιστημονικό υβρεολόγιο που περιλαμβάνει τους όρους “ημιπαράφρονας” “φανατικός” και “γελοίος”. Αλλά εκτός όλων αυτών των επιστημονικών όρων που είναι εμφανώς απαλλαγμένοι από προσωπικές πολιτικές προτιμήσεις, πάθη και πολιτικό καιροσκοπισμό, εισάγει και έναν νέο ιστοριογραφικό όρο σε παγκόσμια πρωτοτυπία και αποκλειστικότητα που δεν είχε καταγραφεί ως τώρα (τουλάχιστον δεν τον ήξερα εγώ). Ο νέος αυτός όρος είναι η “δημοκρατική ανάγνωση της Ιστορίας”. Εύηχος και εμπορικός όρος.

Έχω μια αμυδρή υποψία τι περιλαμβάνει. Περιλαμβάνει σφαγές στην Σμύρνη που ήταν “συνωστισμοί”, μάχες στην Πίνδο με τους Ιταλούς που “απομακρύνθηκαν”, χρεοκοπίες που έγιναν από “χαρισματικούς” πολιτικούς, “φασιστικοί” αγώνες της ΕΟΚΑ κατά των καλών Άγγλων και των καλών πατριωτών του ΑΚΕΛ, πραξικοπήματα που διακρίνονται σε “φασιστικά” και “δημοκρατικά” ανάλογα με τον πολιτικό αυτουργό τους, ακροαριστερή βία που είναι απόλυτα δικαιολογημένη (αν όχι καθαγιασμένη), “ακροδεξιά” βια που είναι καταδικαστέα και ωμή.

Λίγο χιούμορ, ακόμα και χαμηλής ποιότητος, σε δύσκολους καιρούς ποτέ δεν έβλαψε κανέναν…)

Ι. Β. Δ.

Δημοσιεύθηκε από olympiada