«Η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα. Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα.» Nίκος Καζαντζάκης.
Χαμογέλα μιά καινούργια μέρα παντα αρχίζει, πές Καλημέρα !!! Χαμογελώντας ....... Έχεις κάτι να μας πείς ;..... Κάτι για να δημοσιεύσουμε ;..... Να διαμαρτυρηθείς για ένα δημοσίευμα δικό μας ή και άλλο θέμα ;..... Στείλε μας e-mail απο εδώ : catakravgi@gmail.com ή πάρε μας τηλ. 6 9 4 5 3 5 0 2 7 6 ".......Λένε πως το αιώνιο είναι στιγμές.. καλά φυλαγμένες στο "σφουγγάρι" της καρδιάς... ποτέ δε χάνουν, λένε, το άρωμα, ποτέ δεν αφήνουν την θάλασσα τον ήλιο ή την βροχή, να χάσουν την υφή τους... Κι όταν διψάμε, λένε, στα χείλη της ψυχής, το σφουγγάρι αυτό, ζωή ξαναδίνει...
Ένας παλιάτσος είμαι εγώ καλή σας μέρα Ξέρω να κλαίω, να γελάω, να πονώ ξέρω να λέω την αλήθεια πέρα ως πέρα γι' αυτό κι εγώ θα σας το πω... Τραγούδι λέω δυνατά ν' ακούσουν όλα τα παιδιά ν' ακούσει η πολιτεία κι απ' το τραγούδι μου αυτό παλιάτσοι άλλοι εκατό να βγουν στην κοινωνία Κι έτσι όλοι μαζί κι αντάμα να τραγουδάμε τα δίκια της ζωής να τραγουδάς κι εσύ απ' την πλατεία να μάθεις φίλε μου σωστά να ζεις Τραγούδι λέω δυνατά ν' ακούσουν όλα τα παιδιά ν' ακούσει η πολιτεία κι απ' το τραγούδι μου αυτό παλιάτσοι άλλοι εκατό να βγουν στην κοινωνία Ένας παλιάτσος είμαι εγώ καλή σας μέρα... ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΤΩ ΔΕΞΙΑ !!

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 12

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ…

books ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ.

Μια παρέα νεαρών παιδιών συζήταγε για τα απαγορευμένα ή ύποπτα βιβλία.  Αυτά που κρύβουν κάτι «σκοτεινό» στις σελίδες τους που έχει ξεφύγει από το πολύ κόσμο και το βρίσκουν μόνο μερικοί ψυλλιασμένοι.

Σαν παράδειγμα φέρανε το «φύλακα στη σίκαλη». Καθώς η συζήτηση προχωρούσε κατάλαβα πως κανένα από τα παιδιά δεν είχε διαβάσει το φύλακα, αλλά όλα είχαν διαβάσει με κάθε λεπτομέρεια αυτά που είχαν γράψει οι «ψυλλιασμένοι»


Κοίταξα το βιβλίο που βρισκόταν κοιμισμένο χρόνια σ΄ενα ράφι στη βιβλιοθήκη και σκέφτηκα πως αν ο Χόλντεν Κόλφιλντ, άκουγε τη συζήτηση, θάλεγε
«Μάγκα μου αυτή η λέξη –ψυλλιασμένοι- με πεθαίνει....»


Κι εγώ θα του απαντούσα, «όσο και να αντιστάθηκες στους κάλπικους » τελικά σε έκαναν αστικό μύθο. Δεν ξέρω αν σου ανεβαίνει λίγο το κέφι, αλλά κάθε φορά που στις  χολυγουντιανές ταινίες οι σουπερ-ντεντέκτιβ , οι ψαγμένοι προφάιλερ, ή ότι άλλο τέλος πάντων, θέλουν να φτιάξουν μια λίστα με τα ύποπτα βιβλία που κάποιος παιγμένος διαβάζει , κολλάνε και σένα σαν το κερασάκι. Φαντάσου πως ένα παιδί από τη παρέα φοβόταν να διαβάσει το βιβλίο μήπως του περάσει κάποιο επικίνδυνο μήνυμα υποσυνείδητο. Λες και τόση ερημιά δεν είναι μήνυμα από μόνη της...  Ηθελα επίσης να σου πω πως με μερικές παραλλαγές, οι άνθρωποι με τα γκρι κουστούμια και τα γιλεκάκια με τα καρό μοτίβα, είναι εδώ, μην ανησυχείς καθόλου.


Σκέφτηκα να ρωτήσω τα παιδιά γιατί δεν διαβάζουν το κανονικό βιβλίο να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα, αλλά μετά θυμήθηκα πως ,
πλέον, διάβασμα είναι η περίληψη που κάποιος έφτιαξε σε κάποια ψαγμένη σελίδα.  Η απόσπασματική γνώση με την επέλαση του διαδικτύου έγινε θεσμός.  Εκείνες οι διακόσιες, τριακόσιες, πεντακόσιες σελίδες ενός βιβλίου, ξαφνικά μετατρέπονται σ΄ενα προσωπικό συμπέρασμα κάποιου.

Φοβάμαι πολύ, πως δεν θα χρειαστούν ειδικές αστυνομίες να καίνε τα βιβλία όπως είχε οραματιστεί ο Μπραντμπερυ στο Φαρενάιτ 451... τα βιβλία μάλλον θα αυτοκτονήσουν αρνούμενα να καταντήσουν μαζικοποιημένες περιλήψεις…


Ο φύλακας ήθελε να σταθεί στην άκρη στο γκρεμό και να προλαβαίνει όλα τα παιδιά του κόσμου που θα κινδυνεύουν να πέσουν – σπρωγμένα από το χέρι κάποιου κάλπη....-  δεν ξέρω αν είχε δει στα τρελλά όνειρά του πως στο μέλλον δεν θα υπάρχει καν γκρεμός, όλα θα είναι σε ένα επίπεδο , κι άνθρωποι σαν κι αυτόν που θα προεξέχουν από τη μονοδιάστατη πραγματικότητα θα κατατάσσονται σε λίστες «ατόμων προς διευρεύνιση...»


Διάβασα πάλι μετά από χρόνια το φύλακα στη σίκαλη. Το ενοχλητικό συναίσθημα του να ακούς τόσες αλήθειες μαζεμένες , χωρίς αναισθητικό, ευτυχώς έμεινε αναλλοίωτο. Και λέω ευτυχώς γιατί  μάλλον δεν άλλαξα πολύ από τότε που το έσκασα από το συμβατικό σχολείο. Κι ακόμα τρέχω...
Ομως χιλιάδες παιδιά δεν τα κατάφεραν, δεν το έσκασαν.... 


Σκέφτηκα μια λίστα. Μια λίστα με βιβλία που βρέθηκαν στο δρόμο μου τη κατάλληλη στιγμή. Αλλά δεν μπορώ να τη φτιάξω μια τέτοια λίστα. Γιατί βούταγα ότι έβλεπα μπροστά μου. Χωρίς σκέψη. Χωρίς καν να έχω ακούσει κάτι για το βιβλίο που διάβαζα. Θυμάμαι στην εφηβεία πέρναγα ώρες σε κάτι παλιά βιβλιοπωλεία (λες κι εκεί ήμουν εξασφαλισμένη πως εκεί δεν θα μπαίνουν άσχετοι πελάτες) και διάλεγα βιβλία βάζοντας τυχαία το χέρι σε ένα ράφι, και πιάνοντας εκείνο που θα μου έκανε κλικ ο τίτλος . Δεν είχε σημασία αν ήταν περίεργος ή εντελώς απλοΪκός αρκεί να έκανε κλικ.
Σήμερα παρελάζουν νέα παιδιά από το σπίτι (λόγω των παιδιών μου) κοιτάζουν τις βιβλιοθήκες και λένε «α τι ωραία...» και το επόμενο λεπτό όλα αυτά τα βιβλία γίνονται ανύπαρκτα. Μια συνήθεια προσωπική που δεν μεταδίδεται αν δεν έχεις το ζιζάνιο μέσα σου.


Πως να εξηγήσω τώρα πως το κλικ σε ένα ράφι παλιού βιβλιοπωλείου απέχει μια άβυσσο από ένα κλικ στο δίκτυο.  Το πρώτο φωνάζει είμαι εδώ για να με ανακαλύψεις ολόκληρο. Το δεύτερο λέει απλά, μην κουράζεσαι, κουράστηκαν άλλοι πριν από σένα, εσύ απλά διάβασε τη περίληψη.
Κάλπικο μάγκα μου, κάλπικο, όπως θάλεγε κι ο Χόλντεν.


Υπάρχει ένας κίνδυνος μεγαλύτερος από το να διαβάσεις ένα βιβλίο ιδιαίτερο. Το να μην το διαβάσεις.

                                       

buzz it!

Blog Widget by LinkWithin

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Τα σχόλια για ενα Μπλογγερ,είναι οπως λέει και ο Aaton ,οτι είναι το χειροκρότημα για τους καλλιτέχνες.Αφήστε το σχόλιό σας το χρειαζόμαστε.

www.olympia.gr