Άγει δε προς φώς την αλήθειαν χρόνος.

Άγει δε προς φώς την αλήθειαν χρόνος
(Ο χρόνος φέρνει την Αλήθεια στο φώς)
Μένανδρος

Ολοι θα συμφωνήσουνε με θαυμασμό ότι η αλήθεια είναι μία….. διαφορετική για τον καθένα. Το ίδιο και το ψέμα.

Αλήθεια εκ του ἀλήθεια – αληθής – α + λήθη

Ουσιαστικό, και ώ τι παράξενο γένους θηλυκού. Τελικά το θηλυκό γένος είναι υπεύθυνο για όλα τα καλά και όλα τα άσχημα σε αυτή τη ζωή. Δίνει ζωή , παίρνει ζωή , προσφέρει ευεξία αλλά και θάνατο… Το αρσενικό και το θηλυκό λειτουργούν συλλογικά και όχι σε αντιπαράθεση ή ανατρεπτικά. Με υποστηρικτικούς ρόλους και όχι κατηγορηματικούς.

Η αλήθεια αναδεικνύεται πάντα από το συνδυασμό της κατανόησης των πράξεων που θα την ακολουθήσουν, με την πραγματικότητα της χρονικής στιγμής την οποία εξετάζουμε. Αναδεικνύεται από το εάν το γεγονός για το οποίο γίνεται λόγος, όντως συνέβη ή συμβαίνει ή με σιγουριά θα συμβεί. Αυτό το σημείο είναι το κομβικό στην Α-λήθεια. Πως ο καθείς εκλαμβάνει την σιγουριά… πως ο καθείς νιώθει αυτή την βεβαιότητα και την πραγματεύεται…

Ψέμα με ρίζα το ψεῦσμα, γένους ουδετέρου.
Κάτι ήξεραν οι Αρχαίοι μας πρόγονοι… σου λένε κάντο ουδέτερο, κάτι από αρσενικό και από θηλυκό. Ταιριάζει με όλα. Κάτι που δεν είναι αλήθεια, ή περίπου αλήθεια ή παραποίηση της αλήθειας. Αλλά ποιος νοιάζεται σιγά μήπως και το ψέμα αφορά εμάς; Ποτέ… Αφορά τους άλλους. Οι άλλοι το λένε, οι άλλοι το κάνουν να φαίνεται αληθινό.

Εμείς τι είμαστε ; Πρωτοπόροι της αλήθειας… είμαστε;

Θα φανεί στην πορεία…. Διότι ο χρόνος είναι αμείλικτος και στο διάβα του, είτε το θέλουμε είτε όχι, μας παρουσιάζει την πραγματικότητα όπως ΕΙΝΑΙ και όχι όπως μορφοποιημένα μας βολεύει να είναι. Είμαστε αυτό που είμαστε και όχι αυτό που δείχνουμε.

Μπροστά σε αιώνες σκλαβιάς, τι είναι 200 χρόνια, ελευθερίας κι αυτής κολοβής; Μια μέρα και μια νύχτα!

Έχει περάσει στο DNA μας η τροποποίηση της αλήθειας και η εναρμόνισή της κατά το δοκούν για τους περισσότερους. Προσαρμόσαμε όλα τα γένη και εγκλίσεις, ρήματα και ουσιαστικά κατά το δοκούν και κατά πως μας βολεύει. Ετσι λοιπόν ένα ταξίδι προς τα πίσω ίσως μας παρουσιάσει την πραγματικότητα, (εντέχνως δεν λέω «αλήθεια»), για την οποία κάποιοι εκ των προγόνων μας μίλησαν.

Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης μίλησαν περί γνώσεως ανάμεσα σε άλλα. Η γνώση όμως τι είναι ; αν δεν είναι η αλήθεια…

Στην “Πολιτεία” του Πλάτωνα και συγκεκριμένα στο απόσπασμα που αφορά την αλληγορία του Σπηλαίου αναφέρεται ένα παράδειγμα:
Οι άνθρωποι στο σπήλαιο γνωρίζουν και αντιλαμβάνονται μόνο τις σκιές των αντικειμένων, που βλέπουν στον τοίχο που βρίσκεται μπροστά τους, μιας και είναι γυρισμένοι με πλάτη σε αυτά, με αποτέλεσμα να μην βλέπουν τα ίδια τα αντικείμενα. Αν λοιπόν θεωρήσουμε ότι αυτό είναι η αλήθεια γι αυτούς,  τότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ζουν σε μια ψευδαίσθηση η οποία δημιουργήθηκε και εδραιώθηκε από διάφορες αισθήσεις και που γι αυτούς είναι αληθινή. Αν λοιπόν ξαφνικά όλους αυτούς τους ανθρώπους που  τόσα χρόνια είναι δεμένοι και αναγκασμένοι να βλέπουν μόνο σκιές τους λύσουμε δίνοντας τους την δυνατότητα να μπορούν να αντικρύσουν την αλήθεια κατάματα ποια αίσθηση θα τους δημιουργηθεί;
Χαρά, γιατί ανακάλυψαν την αλήθεια και απελευθερώθηκαν από τα χρόνια δεσμά ενός ψέματος;
Ευγνωμοσύνη, για την ευκαιρία που τους δόθηκε ;
Λύπη, γιατί τόσα χρόνια ζούσαν σε ένα ψεύδος που τους ανάγκαζε να λειτουργούν υπό διαφορετικές από τις πραγματικές;

Στην αντίπερα όχθη, είναι προφανώς χρέος του γνώστη της αλήθειας να ενημερώσει όλους τους άλλους για την διαφοροποίηση της.

Ποιάς αλήθειας όμως από τις δύο;
Εκείνης που βιώνει τώρα ελευθερωμένος από τα δεσμά, ή εκείνης που νοούσε ότι  ζούσε, γιατί και τότε  τα μάτια του δεν ήταν δεμένα;

Όταν ο γνώστης ενημερώσει τους εναπομείναντες δέσμιους  για την πραγματικότητα που είναι σε πλήρη αντίθεση με αυτά που ζούνε εκείνοι πως θα αντιδράσουν άραγε;

Θα μπορέσουν μέσα στην ψευδή ελευθερία που τους δίνει η μερική όραση να αντιληφθούν τη λάθος προσέγγιση στην αλήθεια; ή θα λειτουργήσουν αρνητικά θέτοντας το φόβο της άρνησης σαν τείχος μπροστά σε μια φωτισμένη αλήθεια…

Αλήθεια και εγωισμός .
Εγωισμός και φόβος.
Φόβος και ψέμα ή αλλιώς ψευδαίσθηση.

Ερμηνεύοντας λοιπόν την αλληγορία αυτού του παραδείγματος από τον Πλάτωνα, βλέπουμε ουσιαστικά αυτό που θέλει και ο ίδιος να δείξει, αλλά και που είναι μια αναμφισβήτητη αλήθεια. Φαίνεται δε μόνο όταν κάποιος δεν έχει αποφασίσει να υψώσει τοίχο στο μυαλό και κουρτίνα στα μάτια της ψυχής. Η αλήθεια είναι πέρα από αυτά που βλέπουμε και νιώθουμε. Μπορεί να είναι πέρα από οτιδήποτε εμείς θεωρούμε ως δεδομένο επειδή την συγκεκριμένη στιγμή τα γεγονότα αυτό μας υποδεικνύουν, επηρεάζοντας την αντικειμενικότητα του πνεύματός μας. Ετσι λοιπόν ο έχων το χρέος να μεταφέρει την αλήθεια που βίωσε μετά την αποκάλυψή της, είναι υποχρεωμένος να φτάσει στην υπέρτατη θυσία για να αποκαλύψει και στου έτερους δεσμευμένους την αλήθεια…

Όμως μέσα από όλα τι μπορούμε να συμπεράνουμε; Ποια είναι η αλήθεια; Τι είναι η αλήθεια;

Μια απλή έννοια η οποία εκφράζεται κατά το δοκούν του καθενός ή η έκφραση των εμπειριών και πως ο καθείς τις βιώνει, και εξηγεί; Αρα μήπως τελικά ο γνωρίζων την αλήθεια είναι εκείνος που πέρασε μέσα από την ψευδαίσθηση αυτής για να εξηγήσει την πραγματική ουσία που ήρθε μέσω της αλλαγής της εμπειρίας δέσμιος – ελεύθερος.

Μήπως λοιπόν, όταν βιώσουμε για το ίδιο γεγονός τις αντιφατικές εκφράσεις του, μπορούμε να γνωρίζουμε πάντα πια είναι η τελική αλήθεια, η οποία και θα μας απελευθερώσει δίνοντάς μας την δυνατότητα να την μεταλαμπαδεύσουμε στους μένοντας πίσω δέσμιους;

Άρα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως η αλήθεια βρίσκεται πίσω από την αντικειμενικότητα των γεγονότων, που παρά την εκ διαμέτρου αντίθετη όψη τους, δείχνουν το δρόμο προς τον διαφωτισμό.

Συνοψίζοντας, η αλήθεια έρχεται από την εμπειρία και την διαφορετικότητα αντιμετώπισης της. Μέσω αυτής και της μάθησης μπορούμε να υπερβούμε την ψευδαίσθηση της ψευδούς αλήθειας, αγνοώντας τον εγωισμό και τον φόβο που θολώνει την κρίση και την αντιμετώπιση.

Αυτά κατά τον Πλάτωνα…. Όμως τι είμαστε εις θέση να δεχτούμε και να πράξουμε ; Με πιο κόστος και ως πιο σημείο;

Δύσκολο… Ας πάμε πάλι πίσω:

Αλήθεια λοιπόν σημαίνει θυσία. Ποιος όμως υπερβαίνει τον φόβο του για να καταστήσει το ψεύδος αληθινό και να αποκαλύψει μέσω αυτού την ισοπέδωση παντός είδους σκιάς;

Ο ενάρετος, γένους αρσενικού! Πως δένει τελικά το συμπλήρωμα του αρσενικού και του θηλυκού… Ενάρετος, αρετή ….

Πολλά συμπεράσματα θα μπορούσαν αναγραφούν, όμως το πιο ανατρεπτικό όλων θα μπορούσε να είναι η συσχέτιση της αλήθειας και του ψέματος με το αρσενικό και το θηλυκό, την αέναη και διαρκή μάχη της ισορροπίας χωρίς επιβολή.

Αν μπορούσαμε να δούμε και να συγκεράσουμε την ανάγκη σύμπραξης και συνύπαρξης με αλληλοσυμπλήρωμα των δύο, τότε η αλήθεια θα φώτιζε τις σκιές τους ψέματος και η ανάγκη για το “καλλίτερο” θα υπερέβαινε τον εγωισμό.

Η αλήθεια του ψέματος θα ισορροπούσε και με ευθύ βλέμμα θα μπορούσαν οι άνθρωποι να επικοινωνούν χωρίς να χρειάζονται τις γκρίζες ζώνες των κατ’ ανάγκη ψεμάτων…

Είμαστε αυτό που νιώθουμε, βιώνουμε, χτίζουμε στο χρόνο,  χωρίς να υπάρχει ανάγκη να δείχνουμε κάτι άλλο για να γίνεται αποδεκτό.

*Εικόνα από την wikipedia  : François Lemoyne: “Ο Χρόνος σώζει την Αλήθεια από την ψευτιά και τον φθόνο”.

Άρθρο της Χριστίνας  μέσω  Αβέρωφ ! Το διαδυκιαό πειρατικό !