Μα για ποια Δημοκρατία μιλάμε….

  Ως μαθητής στην Στ΄ τάξη του Δημοτικού Σχολείου, διδάχθηκα το μάθημα της Αγωγής του Πολίτη, το οποίο ανέφερε για τις τρεις εξουσίες ή λειτουργίες και την διάκριση αυτών. Μετά από τόσα χρόνια αναρωτιέμαι για ποια Δημοκρατία μιλάμε…. Ο βαθμός δημοκρατικότητος ενός Πολιτεύματος είναι ταυτισμένος με το μέτρο διάκρισης των λειτουργιών της εξουσίας, της Νομοθετικής, της Εκτελεστικής και τη Δικαστικής. Η διάκριση επιτυγχάνεται με την ανάθεση σε τρία διαφορετικά Σώματα , αναδεικνυόμενα απ ευθείας από το Λαό, ώστε να αποκλείεται η συγκέντρωσή τους σε ένα μόνο πρόσωπο. Η ανάγκη εκδήλωσης της κρατικής εξουσίας προς τρείς κατευθύνσεις έχει επισημανθεί από την αρχή της επινόησης της Δημοκρατίας. Ο Αριστοτέλης έχει γράψει : Εστί δη τρία μόρια των πολιτειών πασών... έν μεν τι το βουλευόμενον περι τών κοινών, δεύτερον δε περί τας αρχάς .....τρίτον δε τι το δικάζον Ο Δημοσθένης αποδέχεται την αρχή της πλειοψηφίας, μόνο εφόσον τηρείται η διάκριση αυτών των διαδικασιών. Η διακήρυξη των δικαιωμάτων τού ανθρώπου και τού πολίτη το 1789, αναγράφει στο άρθρο 16 ότι : πάσα κοινωνία εις την οποία δεν περιορίζεται η διάκριση των εξουσιών δεν έχει Σύνταγμα. Ο Μοντεσκιέ τονίζει ότι για να υπάρχει πολιτική ελευθερία πρέπει η εξουσία να συγκρατεί την εξουσία μέσα στο κράτος. Οι λειτουργίες να ασκούνται ως εξουσίες από διακεκριμένα όργανα, εξισορροπούμενες, ώστε ουδέποτε να συγκεντρώνονται στο ίδιο πρόσωπο οπότε εγκαθίσταται ο δεσποτισμός. Στο σημερινό Ελληνικό Πολίτευμα έχουν συμβεί όλα τα απευκταία, έτσι που αν ένας αρχαίος Αθηναίος ζούσε στη χωλή και κωφή Δημοκρατία μας, θα αισθάνονταν όχι ως ελεύθερος πολίτης, αλλά ως υπήκοος πρωθυπουργικής σατραπείας. Ο Πρωθυπουργός καταλαμβάνει το αξίωμά του ως πρόεδρος, δήθεν, της κομματικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Στην ουσία, όμως, ως μονάρχης ενός από τα αυστηρώς αρχηγικά ελληνικά κόμματα, και κυβερνά με την ίδια δικτατορική νοοτροπία όπως και το κόμμα του. Είναι μια αντιδημοκρατική, αλλά νόμιμη, πραγματικότητα, που ξεκινά από το ίδιο το Σύνταγμα, το οποίο επιτρέπει τη συγκέντρωση τις εξουσίας σε ένα μόνο σώμα, τη Βουλή, και την ανάθεσή της σε αρχηγικά κόμματα, μη θεσμοθετημένης εσωκομματικής δημοκρατίας. Για τούς συντάκτες τού Συντάγματός μας και τούς Αντιπροσώπους μας, οι οποίοι το ψήφισαν, δυστυχώς, θεωρήθηκαν δημοκρατικές διαδικασίες τα εξής: - Να μην υπάρχει δεύτερο εκλεγμένο Σώμα για να νομοθετεί. - Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να μην έχει ρυθμιστικές αρμοδιότητες - Στη λειτουργία της Δικαιοσύνης να εμπλέκεται η Κυβέρνηση - Να μην είναι θεσμοθετημένη η εσωκομματική δημοκρατία - Οι αρχηγοί των κομμάτων να επιλέγουν τούς υποψήφιους βουλευτές - Ο εκλογικός νόμος να είναι μεταβαλλόμενος κατά το δοκούν των κομμάτων. - Η νομιμότητα των πράξεων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, να ελέγχεται από διοικητικούς παράγοντες και όχι από τη Δικαιοσύνη. - Τα συνδικάτα να μην έχουν συνταγματική υπόσταση - Να μην υπάρχουν θεσμοί συμμετοχής και πρωτοβουλιών πολιτών. - Να μην υφίσταται θεσμικά η κοινωνία πολιτών. Αυτή είναι η αντιδημοκρατική ελληνική πολιτειακή πραγματικότητα, που με τις συνεπι-γιγνόμενες δυσάρεστες πολιτικές επιπτώσεις, θα έπρεπε να γεννά θλίψη, ντροπή και αγανάκτηση σε όλους μας, μια που κανένας δεν ζητά την αλλαγή και βελτίωσή της. Όλες οι άλλες ,όμως, ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν φροντίσει να συμπεριλάβουν θεσμούς στα Συντάγματά τους που να κατοχυρώνουν τη διάκριση των λειτουργιών. Ως παραδείγματα αναφέρονται, Αυστρία, δύο Σώματα, Πρόεδρος εκλεγόμενος με άμεση ψηφοφορία και 9 Περιφέρειες με δική της Βουλή η κάθε μία. Βέλγιο, δύο Σώματα , Συνταγματικός Βασιλιάς – Πρωθυπουργός, και 9 ημιαυτόνομες Επαρχίες. Γαλλία, δύο Σώματα, Πρόεδρος άμεσα εκλεγόμενο. Γερμανία, δύο Σώματα, Πρόεδρος, Καγκελάριος, δέκα κρατίδια με τοπικές Βουλές. Ιταλία, δύο Σώματα, Πρόεδρος-Πρωθυπουργός και 20 Περιφέρειες με τοπικές Βουλές. Επισημαίνεται ότι, στις υπόλοιπες Δυτικοευρωπαϊκές χώρες, υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη διασπορά της εξουσίας., αλλά με περισσότερο σύνθετες διαδικασίες. Στην Ελλάδα της εκμηδενισμένης Λαϊκής Κυριαρχίας, της μιας Βουλής, της πλειοψηφίας που εκλέγει τον Ανώτατο Άρχοντα, που νομοθετεί, που κυβερνά, που ορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης και καθιστά τον Πρωθυπουργό παντοδύναμο διαχειριστή της εξουσίας, κατά τη διάρκεια των 4 χρόνων της κυβερνητικής του θητείας, έχει έρθει ο καιρός για βασικές πολιτειακές αλλαγές. Υπάρχει ένα χρέος προς τον Ελληνικό Λαό, τον πολιτικά αναβαθμισμένο, για ένα αντάξιό του, δημοκρατικότερο Πολίτευμα. Θα ήταν μάταιο να συμπεριλάβουμε και τούς πολιτικούς στους χρεώστες. Ως ιδιαίτερη φυλή διαχειριστών της εξουσίας, φρόντισαν στις Αναθεωρήσεις, που πραγματοποίησαν, να αφήσουν άθικτο το υπάρχον καθεστώς της συγκέντρωσης της εξουσίας, το οποίο εκμηδενίζει την εταιρεικότητα τού πολίτη με την εξουσία. Καμιά προσπάθεια διάκρισης, σκιώδους έστω, των λειτουργιών της, που να προστατεύει τούς πολίτες από την παντοδυναμία της κυβερνώσης πλειοψηφίας. Ισχύει, όμως, το χρέος, για τούς πνευματικούς ανθρώπους, τούς δημοσιογράφους των Μ.Μ.Ε., τα στελέχη των κομμάτων και όλους εκείνους τούς ενεργούς πολίτες, που ενοχλούνται από την παραχαραγμένη δημοκρατία που βιώνουμε. Η παράδοση και η πίστη τού Ελληνικού λαού στη Δημοκρατία, επιτρέπει να αντληθεί όποιος δημοκρατικός θεσμός υπάρχει στα δυτικά πολιτεύματα και να γεννηθεί μια νέα αμεσότερη Δημοκρατία. Ένα νέο Πολίτευμα δομημένο πάνω στις στέρεες βάσεις των σύγχρονων δημοκρατιών, τη δυαδική αντιπροσώπευση και τη σαφή διάκριση των λειτουργιών. - Σε μια πρώτη προσέγγιση θα μπορούσε η Αναθεώρηση να περιλαμβάνει Εκλογή 50 Γερουσιαστών οι οποίοι μόνο να νομοθετούν. - Εκλογή 100 Βουλευτών, από την πλειοψηφία των οποίων θα σχηματίζεται η Κυβέρνηση. - Πρόεδρο της Δημοκρατίας με άμεση εκλογή και με ουσιαστικές ρυθμιστικές αρμοδιότητες. - Θεσμοθέτηση Πρυτανείας της Δημοκρατίας, η οποία θα επιλαμβάνεται μόνον θεμάτων εύρυθμης λειτουργίας τού Πολιτεύματος. - Ο ορισμός των Προέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων και η όλη λειτουργία της Δικαιοσύνης να είναι μέριμνα της Γερουσίας. - Για σοβαρά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά θέματα να γίνεται δημοψήφισμα. Είναι καιρός να μην αρκούμεθα στην επίκριση και στην απόρριψη των πολιτικών, αλλά και να προχωρήσουμε στην απόφαση θέσπισης μιας ποιοτικής Δημοκρατίας, αντάξιας τού Λαού μας.

Έγραψε ο GEORGE KARAS σε σχόλιό του.