Μας ενημέρωσαν κάποιοι “φίλοι” πως η φωτό απ το προηγούμενο άρθρο μας , απεικονίζει ένα Τούρκο παππούλη απ τους παλαιότερους σεισμούς…. Λες κ’ έχει διαφορά … Οι “κοτρώνες” από νεοταξικά σκατά , τα βάζουνε με τα αγέρωχα Βράχια μας. Σε απάντησή τους το παρακάτω άρθρο……
----
ΔΑΚΡΥΣΕ ΕΝΑΣ ΒΡΑΧΟΣ.
Γύρισα στο σπίτι και με περίμενε η μάνα μου με μια μούρη μέχρι το πάτωμα.
Τρόμαξα. Τη ρώτησα αν συνέβη κάτι.
Τι παραπάνω θέλεις να συνέβη από τις εικόνες που έδειχναν από το Σύνταγμα σήμερα, μου είπε.
Την κοίταξα καλά, είδα τα μάτια της να είναι κλαμένα. Είναι 81 χρονών, κι είχα πάρα πολύ καιρό να τη δω έτσι...
Είδα συνομίλικές μου ανάμεσα στο κόσμο , μου είπε, και σκέφτηκα πως ίσως ήταν τα ίδια παιδιά όπως κι εγώ που μαζεύαμε σκουπίδια το χειμώνα 
του 41 για να ζήσουμε, κι αν τα βρίσκαμε κι αυτά. Θυμήθηκα τα δυο μου αδέλφια που πέθαναν από τη πείνα στη κατοχή. Γύρισα πολύ πίσω σ΄ εκείνες τις φριχτές μέρες που προσπάθησα χρόνια να βγάλω από το μυαλό μου και δεν τα κατάφερα. Κα τώρα βλέποντας τους ανθρώπους να περιμένουν στην ουρά για πατάτες και ντομάτες, έτσι υποταγμένοι σαν να υπάρχουν γύρω στρατεύματα που τους απειλούν με όπλα αντί να μπουκάρουν όλοι μαζί και να τους πετάξουν όλους έξω, ένοιωσα μια μαχαιριά στη καρδιά, μου είπε.
Κι είδα κι εκείνο το νεαρό που μίλησε που τον είχε στείλει η γιαγιά του να πάρει πατάτες για να έχουν φαί... και σκέφτηκα πως εβδομήντα χρόνια, εβδομήντα ολόκληρα χρόνια σε τούτο εδώ το βασανισμένο τόπο δεν σταθήκαμε ικανοί να φροντίσουμε να φτιάξουμε μια πατρίδα που να εξασφαλίσει τουλάχιστον στα εγγόνια μας το φαί. Το καταλαβαίνεις αυτό που σου λέω? Δεν αξίζουμε μια πεντάρα, δεν αξίζουμε τίποτα.
Ηταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πόσο καλά έκρυβε τη φρίκη μέσα της τόσα χρόνια. Χιλιάδες φορές είχα ακούσει να διηγείται πράγματα από τότε αλλά έμοιαζε σαν να τα λέει κάποιος τρίτος, σαν να διηγόταν μια ταινία που κάποτε είχε δει....
Και σήμερα, ένοιωσα για πρώτη φορά εκείνο που ένοιωθε...
Στην Ελλάδα άρχισαν να δακρύζουν και τα βράχια, γιατί η μάνα μου ξέρετε είναι βράχος.
εβδομήντα χρόνια, εβδομήντα ολόκληρα χρόνια σε τούτο εδώ το βασανισμένο τόπο δεν σταθήκαμε ικανοί να φροντίσουμε να φτιάξουμε μια πατρίδα που να εξασφαλίσει τουλάχιστον στα εγγόνια μας το φαί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Ελλάδα άρχισαν να δακρύζουν και τα βράχια, γιατί η μάνα μου ξέρετε είναι βράχος...
πολύ πικρή η διαπίστωσή σου Περίοπα... μα είναι πέρα για πέρα αληθινή...
Υ.Γ. Σε συνάντησα τυχαία στης Μαρίας το face book απόψε και θέλησα να σου πω μια καληνύχτα κι από εδώ... και να σου ευχηθώ καλή χρονιά!! Με δύναμη και αντοχές στον ...αγώνα σου...
Δεν ειναι δικη μου διαπιστωση Marianaonice ,αλλα του vasiliskou ,ακριβως επειδη ειναι αληθινη και συμφωνω το αναρτησα και σε μενα..
ΔιαγραφήΥσ.Κι εγω τυχαια σε συναντησα εκει και σου εστειλα το add,ευχαριστω για την αποδοχη και τις ευχες σου .Καλη σου Χρονια κοριτσι μου.Οσο για τον "αγωνα" μου ,δεν συγκρινεται απο οτι με μεγαλη μου λυπη εμαθα με της Μαριας.Να εχει αντοχη και κουραγιο η κοπελλα να αντεξει..Ειχα οχι τοσο ομως ισχυρους πονους για ενα μηνα μεχρι να "δουν" τι φταιει και την καταλαβαινω..αλλα δεν ξερω τι αλλο να της πω..
Καληνυχτα..
Tα λόγια σε τέτοιες τιτάνιες μάχες είναι περιττά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ ξέρεις τι είναι καλύτερο και τι χειρότερο σε τέτοιες περιπέτειες ζωής... εμένα απλά επέτρεψέ μου να σιωπήσω με σεβασμό και εκτίμηση και να σ' ευχαριστήσω που με τιμάς με τη @φιλία σου...
καλό ξημέρωμα και χαίρομαι πολύ που σε @ξαναβρήκα...
:))