Ο μικρός μου γιος είναι 8 μηνών. Κάθεται στο παρκάκι του, με την πιπίλα του στο στόμα , παίζει με τα παιχνίδια του, βγάζει κάτι υπέροχους ήχους και όταν τα καταφέρνει και σηκώνεται όρθιος με κοιτάζει περήφανος. Τον κοιτάζω και εγώ και του γελάω. Δε γίνεται να μην γελάσω σε αυτό το υπέροχο προσωπάκι.Την ίδια ώρα όμως σκέφτομαι ότι τα φρούτα μου τελείωσαν, για αύριο δεν θα έχω να του δώσω φρουτόκρεμα. Πηγαίνω στην κουζίνα και κοιτάζω τι εναλλακτικές έχω. Η φαρίν λακτέ έχει τελειώσει, ίσως να μου φτάνει η κρέμα με τα δημητριακά. Πλέον δεν γελάω. Το έχω χάσει.
Σκέφτομαι ότι σήμερα μας έκοψαν το τηλέφωνο. Δεν με απασχολεί που δεν έχω τηλέφωνο, όσοι αγαπώ είναι μέσα σε αυτό το σπίτι. Κάτι θα γίνει , θα βρεθεί τρόπος, θα πληρωθεί ο λογαριασμός και σε λίγες μέρες θα έχουμε και πάλι τηλέφωνο. Σαν αστραπή περνά από το νου μου η σκέψη της δουλειάς. Δε ξέρω πόσα βιογραφικά έχω δώσει. Δεν με νοιάζει τι δουλειά θα κάνω. Ότι να ναι. Αρκεί να βγαίνουν λίγα έξτρα χρήματα για το σπίτι. Απάντηση δεν έχω από κανέναν.
Μπαίνει ο άντρας μου στο σπίτι. Με φιλάει αλλά τον νοιώθω σκυθρωπό. “Τι έχεις τον ρωτάω“. “Δε μας πλήρωσαν σήμερα μου απαντά. Είπαν ότι σε 10 μέρες θα μας έχουν δώσει τα χρήματα. “
Και στο μεταξύ σκέφτομαι. “Τι γίνεται;“Τρέχω σαν τη τρελή στην κουζίνα. Να δω τι προμήθειες υπάρχουν. ΝΑ μην λείψει κάτι στα παιδιά. Αυτή είναι η έγνοια μου. Δεν προλαβαίνω να κάνω καταμέτρηση στα ντουλάπια, μπαίνει σαν σίφουνας ο μεγάλος μου γιος , είναι 3,5 ετών, μόλις έχει γυρίσει από τον παιδικό.” Μαμά “φωνάζει ενθουσιασμένος, “κοίτα τη ζωγραφιά μου”. Το πρόσωπο του λάμπει. Δε μπορώ να μην του χαμογελάσω. Ξεκινά με όλο του τον ενθουσιασμό να μου αφηγείται πως τα πέρασε… και μιλάει, και γελάει και γελάω κι εγώ μαζί του και δεν σκέφτομαι…
Δεν σκέφτομαι τι με περιμένει αύριο, δεν σκέφτομαι πόσες περικοπές θα μας γίνουν ακόμη, δεν σκέφτομαι όλη την κοροϊδία που μας πετάνε στα μούτρα, δεν σκέφτομαι τον πατέρα μου που κι εκείνος δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα γιατί του πετσόκοψαν την σύνταξη, δεν σκέφτομαι τη αδελφή μου που είναι 2 χρόνια άνεργη, δεν σκέφτομαι το μνημόνιο, δεν σκέφτομαι τη οικονομική κρίση, δεν σκέφτομαι το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή, δεν σκέφτομαι αν θα μας δώσου την επόμενη δόση. ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ …
Δεν θέλω να σκέφτομαι αυτά που μου έχουν επιβάλει να κυριεύουν το μυαλό μου. Δεν θέλω να σκέφτομαι πως μαύρες μέρες περιμένουν τα παιδιά μου.Δεν θέλω να σκέφτομαι πως τα παιδιά μου δεν θα έχουν σχολεία να πάνε. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι μας οδηγείτε με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει απολύτως κανείς από τους 300 που βρίσκονται στο ελληνικό κοινοβούλιο που έχει στα αλήθεια κάτι να προτείνει, κάτι εφικτό, κάτι που να δίνει προτεραιότητα στην ζωή των πολιτών αυτής της χώρας κι όχι στον αργό τους θάνατο.
Δε θέλω να σκέφτομαι ότι η ζωή μου έχει γίνει μέρος μιας καλοστημένης απάτης εκείνων που πιστεύουν ότι ορίζουν την τύχη της ανθρωπότητας. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι υπάρχω μόνο για να εκτελέσω το ρόλο μου ως μια απογοητευμένη, ηττημένη, γυναίκα και μάνα που αναθρέφει δυο αγόρια για να τα παραδώσει σε αυτή την κοινωνία που βρωμάει από όπου κι αν την πιάσεις. Δυο αγόρια που κι αυτά με την σειρά τους θα κληθούν ως ενήλικες να μην ονειρεύονται, να σκύψουν το κεφάλι και να παραδώσουν ότι έχουν και δε έχουν.
Όχι δεν θέλω να σκέφτομαι. Βρωμόσκυλα της κάθε εξουσίας δεν θα με λυγίσετε δεν θα καταφέρετε να στερήσετε το χαμόγελο μου από τα παιδιά μου ότι και να κάνετε. Δεν θα σας δώσω την χαρά να με δείτε να «ευνουχίζω» τα αγόρια μου για να είναι η δική σας η δουλειά ευκολότερη. Δεν ονειρεύτηκα έτσι την χώρα μου, δεν ονειρεύτηκα την ζωή μου να παίρνει αυτή την τροπή, δεν ονειρεύτηκα τίποτε από όλα όσα μας ετοιμάσατε. Ερήμην μας ανάθεμα σας.
Και ξέρεις ποια είναι η δύναμη μου; Ότι δεν αισθάνομαι μόνη σε αυτό το δρόμο. Νοιώθω νοητά πολλούς συνανθρώπους μου που κι εκείνοι με την σειρά τους δεν έχουν να δώσουν γάλα στα παιδιά τους ή δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους ή κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα αλλά δεν τον βάζουν κάτω.
Κι είναι κι εκείνοι στον ίδιο παρονομαστή που λέει και το τραγούδι
«και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω»
Για αυτό σου λέω ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ
κωνσταντίνα Π. – Αναγνώστρια
Σχόλιο Περίοπα : Καλή μου Κωνσταντίνα, ο σωστότερος τίτλος ίσως θα ήταν : “Δεν "τους" σκέφτομαι , γι΄αυτό υπάρχω…” για να μήν έχουμε απαντήσεις όπως η παρακάτω.
Οκτωβρίου 12, 2011 στο 4:27 μμΜην σκέφτεσαι και κάτσε σπίτι σου μέχρι την στιγμή που δεν θα έχεις πια σπίτι για να μείνεις.
Πρέπει να σκεφτόμαστε, να οργανωνόμαστε, να δρούμε. Με την μοιρολατρία και τον ραγιαδισμό των τελευταίων 2 χρόνων φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Δεν λέω να αγωνιούμε και να τρέμουμε το αύριο, όπως θέλει να μας κάνει να νιώσουμε η τηλεόραση, αλλά να ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ.
Αυτό που φοβάται το καθεστώς είναι οι άνθρωποι που δρουν.
Οι μη σκεπτόμενοι και εσώκλειστοι στα σπίτια τους είναι τα δεκανίκια της χούντας που ζούμε.
ΘΘ είπε