«Μισή ντροπή δική μας, μισή ντροπή δική τους» ή ...

... Η απειλή της Επιτροπείας

(Scream, Edvard Munch, 1893)

του Γεωργίου I. Αναστασόπουλου*
Έχει υπερπαραγωγή «εθνικά υπερήφανων» τούτη δω η χώρα. Από κάθε πλευρά του πολιτικού φάσματος. Μόνο που η υπερηφάνεια τους είναι επιλεκτική. Και συνήθως με γνώμονα την διασφάλιση της πρόσβασης στην κρατική «κουτάλα». Τα εθνικά αισθητήρια κέντρα όλων αυτών των όψιμων εθνικιστών διεγείρονται κάθε φορά που τίθεται σε κίνδυνο η κρατικοδίαιτη φύση της εξουσίας τους.
Μία από τις περιόδους αυτές ζούμε και σήμερα. Η κυβέρνηση, κατά γενική ομολογία, απέτυχε να εφαρμόσει όλες τις μεταρρυθμιστικές διατάξεις της συμφωνίας της με τους δανειστές μας. Όλες αυτές, δηλαδή, που είτε απελευθερώνουν τις δυνάμεις της αγοράς, είτε μειώνουν το μέγεθος του αδηφάγου, σπάταλου κράτους. Αντίθετα, πλειοδοτούν σε μέτρα που σφαγιάζουν την αγορά, μαστιγώνουν μισθωτούς και συνταξιούχους και οδηγούν την χώρα σε βαθιά ύφεση.
Τα αίτια αυτής της πολιτικής επιλογής είναι απλά και γνωστά: Οι εξαρτήσεις της εξουσίας από το βαθύ κράτος του ΠΑΣΟΚ (και όχι μόνο), το οποίο η ίδια κανάκεψε, στα γόνατά της, και μεγάλωσε με στοργή και φροντίδα εδώ και 3 δεκαετίες. Το βαθύ αυτό κράτος, που σιτίζεται ανελλιπώς και αδιαλείπτως στα δημόσια μαγειρεία και απαρτίζεται από χιλιάδες κομματικούς εγκάθετους που μετατράπηκαν με τον καιρό σε μικρούς σατραπίσκους, αργόμισθους κρατικοδίαιτους συνδικαληστές, βολεμένους σε συνεχή χειμερία νάρκη δημοσίους «λειτουργούς» και καλοθρεμμένους «εθνικούς προμηθευτές», που ανακυκλώνουν το δημόσιο χρήμα, ανατροφοδοτώντας τα πολιτικά γραφεία μέσω παχυλών λογαριασμών σε Ελβετίες ή εξωτικές off-shore. Έτσι, το «τέρας» ζεί και βασιλεύει, αναπαράγεται από γενιά σε γενιά και συντηρείται απομυζώντας τον όποιο εθνικό πλούτο, κι επειδή αυτός δεν έφτανε, ξεκοκάλισε και τις πλούσιες δόσεις των πακέτων στήριξης και επειδή κι αυτές δεν αρκούσαν προχώρησε σε άναρχο δανεισμό τεραστίων ποσών υποθηκεύοντας το μέλλον της ίδιας της χώρας και των επομένων γενεών.
Η όποια, λοιπόν, εθνική προδοσία έχει συντελεστεί την περίοδο...
όπου οι κυβερνήσεις διόγκωναν το κράτος χωρίς να έχουν τους πόρους να το «θρέψουν», όταν κατασπαταλούσαν τους εθνικούς πόρους σε «προγραμματικές συμβάσεις» αγοράζοντας προϊόντα και υπηρεσίες σε τιμές υπερπολλαπλάσιες από αυτές τις διεθνούς αγοράς για να πριμοδοτήσουν «φίλους» επιχειρηματίες, μηντιάρχες, μεγαλοεργολάβους και λοιπούς επιτήδειους, όταν κατασπαταλούσαν τις πλούσιες κοινοτικές επιδοτήσεις σε χιλιάδες μαϊμού δηλώσεις-παραγωγές για να ικανοποιήσουν στρατιές απατεώνων (χωρίς εισαγωγικά) συμπολιτών μας ψηφοφόρων τους, ώστε να διασφαλίσουν την άνετη επανεκλογή τους. (Για όσους αμφιβάλλουν, μελετείστε τις προγραμματικές συμβάσεις του ΟΤΕ και λοιπών ΔΕΚΟ και, επίσης, απευθυνθείτε στους σταφιδοπαραγωγούς, βαμβακοπαραγωγούς, ελαιοπαραγωγούς να σας «εξηγήσουν το ποίημα»).
Η όποια εθνική προδοσία έχει ήδη συντελεσθεί όταν οι άφρονες κυβερνώντες επέλεγαν συνειδητά να υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών μας γιγαντώνοντας το δημόσιο, ιδρύοντας κι άλλους δημόσιους φορείς, ινστιτούτα, οργανισμούς, για να τακτοποιήσουν τα δικά μας ρουσφέτια, με μοναδικό αυτοσκοπό την επανεκλογή του κόμματος και την, μέσω αυτού, δική τους παραμονή στα οφίκια της εξουσίας. Με ενέργειες και επιλογές που διέφθειραν τους πολίτες, οι οποίοι ξέμαθαν να παράγουν, αφού το δημόσιο προσέφερε πολλαπλές επιλογές καλοπληρωμένων αργομισθιών, ενώ ταυτόχρονα για τους πιο «μπασμένους» στα κόλπα, ευκαιρίες για γρήγορο πλουτισμό μέσω της διαφθοράς, του χρηματισμού και της δωροδοκίας, που επέτρεπαν αρκετές θέσεις ευθύνης στον γιγαντωμένο μηχανισμό του. (Για όσους αμφιβάλλουν, ερευνείστε πόσο κόστιζε η εξαγορά μιας θέσης ευθύνης ελεγκτή σε εφορία και αναρωτηθείτε το γιατί).
Και όλα αυτά εις βάρος όσων δεν είχαν την δυνατότητα να ενταχθούν στον προνομιακό αυτό μηχανισμό διαφθοράς, κυρίως λόγω έλλειψης προσβάσεων ή διαφορετικών πολιτικών «πιστεύω», καθώς και λίγων ρομαντικών «ηλιθίων» που πίστεψαν στην αγορά και στις δυνατότητές τους για δημιουργία. Οι δύο τελευταίες κατηγορίες πολιτών είναι αυτές που και σήμερα ακόμη τιμωρούνται μέσω της εξοντωτικής φορολογίας, της ύφεσης και της ανεργίας. Αποτελούσαν και αποτελούν τα υποζύγια επί των οποίων άγονται και φέρονται οι εξουσιαστές της κρατικοδίαιτης αριστοκρατίας όπως ακριβώς οι Οθωμανοί χρησιμοποιούσαν τους χριστιανούς ραγιάδες επί τουρκοκρατίας.
Το παρασιτικό αυτό κράτος και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι είναι αυτοί που διαχειρίζονται και σήμερα την χρεοκοπία της χώρας και προφανώς με τις ενέργειές τους δεν κάνουν άλλο τι παρά να επιταχύνουν την πορεία της χώρας προς την καταστροφή. Στην φύση δεν υπάρχει παράσιτο που να αναγνωρίζει τον επερχόμενο θάνατο του ξενιστή του και να μειώνει την παρασιτική τους δραστηριότητα ώστε να επιβιώσουν και οι δύο. Αντίθετα, παράγει συνεχώς και άλλα παράσιτα-απογόνους που απομυζούν με τον ίδιο ενθουσιώδη ρυθμό όλο και περισσότερο αίμα από το ατυχές θύμα τους. Και μόνο όταν ο ξενιστής εξοντωθεί τότε τα παράσιτα ψάχνουν για άλλον, νέο, ξενιστή-θύμα, αλλιώς κι αυτά αποθνήσκουν από ασιτία. Με τον σκληρό, είναι αλήθεια, αυτό τρόπο η φύση ελέγχει τον αριθμό και την εξάπλωση των παρασίτων.
Την κρίσιμη τούτη ώρα τα δικά μας παράσιτα αρνούνται να αναγνωρίσουν πως στέρεψε το αίμα που ρουφούν. Τα δάνεια των ξένων παρέχονται πλέον με φειδώ και ίσα που αρκούν για την αποπληρωμή των παλαιοτέρων υποχρεώσεων, ενώ η τροφή του παρασιτικού κρατικού τέρατος συντηρείται με τις συνεχώς αυξανόμενες δόσεις φορολογίας, εκτάκτων εισφορών, περαιώσεων και λοιπών απίθανων χαρατσιών, που το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να καθηλώνουν όλο και περισσότερο τον αποκαμωμένο και εξουθενωμένο ιδιωτικό τομέα, που είναι και ο μόνος που παράγει κάποια προστιθέμενη αξία σε τούτην δω την χώρα. Όσες επιχειρήσεις μπορούν μεταναστεύουν στο εξωτερικό για να αποφύγουν τον θανατηφόρο εναγκαλισμό του κρατικού παρασίτου, ενώ πλέον το ίδιο πράττουν, κατά ορδάς, και οι νεώτεροι παραγωγικοί πολίτες μας, δημιουργώντας, έτσι, ένα νέο μεταναστευτικό κύμα. Το μόνο που απομένει στην χώρα είναι τα κουφάρια των επιχειρήσεων που έβαλαν λουκέτο, οι χιλιάδες των συνταξιούχων, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, οι ΔΕΚΟ και οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Η «εθνικά υπερήφανη» πολιτική, που ακολουθήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια, οδήγησε την χώρα στον οικονομικό μαρασμό, την ηθική κατάπτωση και τον διεθνή διασυρμό. Αν αυτή η πολιτική δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «εθνικά μειοδοτική» τότε τι παραπάνω κακό θα περιμέναμε να μας βρει; Μόνο μια εθνική καταστροφή λείπει για να επικυρώσει το μέγεθος της κατρακύλας μας και της μαζικής τύφλωσης που δεν μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε την κρισιμότητα της κατάστασης αλλά και τα αίτια που μας οδήγησαν σε αυτή.
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οι χοντρόπετσοι κρατικοδίαιτοι εξουσιαστές ευαισθητοποιούνται και ξεσηκώνονται στο άκουσμα της πιθανότητας να μονιμοποιηθεί η παρουσία της τρόικας στην Αθήνα. Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους μόνο με την ιδέα ότι υπάρχει πιθανότητα να διακόψει κάποιος το ατελείωτο φαγοπότι τους. Εθισμένοι στην εικόνα του «κουτόφραγκου» δανειστή, αναμένουν ότι οι δόσεις των δανείων θα συνεχίζονται στο διηνεκές, ώστε να απολαμβάνουν αυτοί τα γλυκά προνόμια της εξουσίας εις βάρος του ιδρώτα των ευρωπαίων φορολογούμενων. Έχουν μάθει στα τσάμπα γεύματα και νομίζουν πως το παραμύθι τους θα συνεχίσει να γίνεται πιστευτό.
Και ξάφνου ανακαλύπτουν πως τα κορόιδα ξύπνησαν, και κινδυνεύουν να αποκαλυφθούν.
Και ξεσηκώνονται, με λάβαρο την κατ’ επανάληψη βιασθείσα, από τους ιδίους, εθνική υπερηφάνεια!
Τολμούν και μιλούν…
Την ύστατη αυτή ώρα!
Την στιγμή που η Ελλάδα βρίσκεται προ του γκρεμού, που οι ίδιοι, επιμελώς, επί δεκαετίες, την οδήγησαν!
Για να μην διαταραχθεί το λουκούλλειο γεύμα τους!
Για να μην διακυβευθούν τα προνόμια των κρατικοδίαιτων αφισοκολλητών τους!
Για να μην διακινδυνεύσουν οι καλοζεσταμένες θεσούλες τους!
Γιατί όχι θα μου πείτε;
Η θρασύτητα αποτελούσε πάντα προνόμιο των προδοτών.
*Ρομαντικός, «ηλίθιος», ξενιστής. (blog ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΔΥΝΑΜΙΣ: ganast.blogspot.com)