The times they are a-changing’…

… τραγουδούσε το 1964 o Bob Dylan κι εγώ,(σ. Περίοπα : λέει ο Δάσκαλος κι εγώ με τίς ίδιες σχεδόν (δεκαετίες στήν πλάτη ) ,διαβάζω τον και δέν χορταίνω τις αλήθειες του …  ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ  σε όλους μας !! ) έχοντας πίσω πολλές δεκαετίες, περισσότερες απ’ ό,τι θα ήθελα, ξανακούω τα λόγια του βάρδου της νιότης μου. Οι καιροί αλλάζουν λοιπόν και, από την Ισχυρή Ελλάδα του Σημίτη και την εικονική πραγματικότητα των Ολυμπιακών και των mega-σκανδάλων, φτάσαμε στον απόλυτο εξευτελισμό της εποχής του ΔΝΤ και του Μνημονίου. Ακούγοντας τις δακρύβρεκτες εκκλήσεις των Λομβέρδου, Μπακογιάννη, Βενιζέλου και, υποψιάζομαι Πάγκαλου για μία Συμμαχία των Προθύμων που θα βγάλει τη χώρα απ’ τη κρίση νοιώθω έντονη την ανάγκη να θυμηθώ μερικές από τις δεκάδες άρθρα που είχα γράψει στο Πρώτο ΘΕΜΑ και αλλού για τους κινδύνους που περίμεναν τον λαό αν συνέχιζε να ζει τον Μύθο του στην Ελλάδα. Σαν φωτεινή επιγραφή φάνταζε η πρόβλεψη, το 1988(!) συναδέλφου της “Herald Tribune” που ήταν χρόνια απεσταλμένος της εφημερίδας στην Ευρώπη. «Αν η χώρα σας συνεχίσει έτσι σύντομα θα πληρώσει σε χρήμα ή και σε αίμα». Το «έτσι» ήταν έλλειψη υποδομών, το πελατειακό κράτος, η οικογενειοκρατία και ο χαζοχαρούμενη «ανάπτυξη» με δανεικά –για να μην αναφέρω πάλι τις «μερσεντέ» και τις «μπέμπες ανά κάτοικο. Η χώρα «συνέχισε έτσι» μ’ αποτέλεσμα να φτάσει στο σημείο που βρίσκεται σήμερα….

Με τη δημοσίευση κάθε άρθρου στο οποίο πρόβλεπα τι θα γίνει, «βροχή» έπεφταν οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί. Γκρινιάρης, απαισιόδοξος, καταστροφολόγος …εθνικιστής, για να μην αναφέρω το «εραστής του γιωταχί», λες και ήμουν ερωτευμένος με τις λαμαρίνες των Χιουντάι! Ποιοι τους εκτόξευαν; Οι νεοφιλελεύθεροι, οι σοσιαλιστές (με τα Ρέϊντζ Ρόβερ), οι εκσυγχρονιστές με τις ροζ μεζονέτες, οι απόφοιτοι των τμημάτων …business administration αμερικάνικων πανεπιστημίων, οι (πρώην) συνδικαλιστές της Ισχυρής Ελλάδας και τα επιπλέοντα περιττώματα του βλάχο-αμερικάνικου life style. Σήμερα, ο εσμός έχει λουφάξει αλλά, για περισσότερες από τρεις δεκαετίες έκρωζε στα παράθυρα της τηλεόρασης, στις εφημερίδες των «συγκροτημάτων» και στα editorial των κρυπτοπορνοπεριοδικών. Το ωραιότερο ήταν πως, κάθε φορά που έκανα τις δημιουργικές προτάσεις πράξεις η ειρωνεία πήγαινε σύννεφο με αποκορύφωμα την διοργάνωση (στη Πολιτιστική Ολυμπιάδα) του αγώνα για τα οχήματα που κινούνταν απ’ το φως του ήλιου από την Αθήνα στην Ολυμπία και πίσω. Μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου έφτασε (που να μην) η αφεντιά μου! Με κάλεσε ο Καραμανλής και έπαθα ένα ντοβρουζά γιατί, ήταν η δεύτερη φορά στη ζωή μου που συναντούσα Πρωθυπουργό (ή πρώτη ήταν όταν είδα το Gollum της Ισχυρής Ελλάδας για την συμμετοχή της Ελλάδας στις ρώσικες διαστημικές αποστολές). Έδωσε –αυστηρές- εντολές, πήγα στους υπουργούς και τους Γενικούς Γραμματείς και ζήσαμε εμείς καλά, αυτοί καλύτερα και η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία να γίνει το Ευρωπαϊκό Κέντρο Έρευνας για τις Εναλλακτικές Πηγές Ενέργειας.

Επαναλαμβάνομαι; Έτσι έλεγαν και οι εκσυγχρονιστές. Ότι λέω «τα ίδια και τα ίδια». Τι να πω ρε; Πως θα αντιδράσει ο Ραφηνάτος στη πρόταση του Γοδεφρίγου που μεταφέρθηκε απ’ τον Wrestler που την άκουσε ο Mr. Fast B. Track, που πήγε για Αστακό και έφυγε με Ελληνικό, που μπήκε το Κατάρ και βγήκε η Ζίμενς;

Τη θέση των τίμιων και δημιουργικών ανθρώπων πήραν εκσυγχρονισμένα «τυριά» που σταματάνε τη «μερσεντέ» και αδειάζουν το τασάκι στην άσφαλτο, μπούρτζοι που διπλοπαρκάρουν «για ένα λεπτάκι», ακατοίκητες ξανθιές βίζιτες και λοιπά κοινωνικά κατακάθια. Η χώρα γέμισε με τύπους με παπούτσια χρώματος «σκατί», φελλούς που επιδεικνύουν τη ματαιοδοξία τους στο Parasite Beach και στα αυτοκίνητα – που αγοράζουν με leasing σις υπερχρεωμένες τους εταιρείες.

Οι καιροί όμως αλλάζουν και ήλθε η ώρα της αποπληρωμής. Όλα, από την εισβολή στο Ιράκ, Αφγανιστάν και Λιβύη μέχρι τις χιλιάδες των μεταναστών που εκβράζονται στις ακτές της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας και, τελευταία, της Πορτογαλίας, δείχνουν το δρόμο προς το μέλλον. Ζοφερό και άγριο, καθώς οι χορτασμένοι θα αρχίσουν να αισθάνονται την πίεση εκείνων που, έχοντας χάσει τα πάντα, δεν θα διστάσουν να στραφούν εναντίον των εκμεταλλευτών τους.

Σιγά-σιγά, μέσα απ’ την αδιαφορία και το «τι με νοιάζει εμένα;» καταφέραμε να μετατρέψουμε μια από τις ωραιότερες χώρες του πλανήτη σε απέραντο σκουπιδότοπο με εκατοντάδες ανεξέλεγκτες χωματερές και ένα «λαό» που -στην πλειονότητά του- έχει ξεχάσει όχι μόνο την ιστορία, αλλά και τη γλώσσα του. _ Κ. Κ. 

by   31/08/2011 in Πρώτο ΘΕΜΑ  15.05.11