Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΤΩΝ (ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΚΑΙ ΜΗ) ΗΛΙΘΙΩΝ

Γράφει ο ΜΑΚΗΣ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΣ

«…Η μεγαλύτερη ανακάλυψη όλων των εποχών είναι ότι τα ανθρώπινα όντα μπορούν να αλλάξουν  τη ζωή τους αλλάζοντας τη στάση τους…» Albert Schweitzer

Ήρθε η ώρα της σιωπής των πολύξερων: δημοσιογράφοι, αναλυτές, νταβατζήδες, πρακτορίσκοι, αριστεριστές, διανοούμενοι, πολιτευτές, βουλευτές των κερασμάτων και των πανηγυριών της γουρουνοπούλας, αρθρογράφοι χαρωποί σαν Μαρίες Μανταλένες του λάιφ στάιλ, σιωπούν…

Μαζί τους σιωπούν και αυτοί που νόμιζαν ότι «…αν κάτσουν φρόνιμα θα γίνουν νοικοκύρηδες…»

Οι τελευταίοι, άνδρες, γυναίκες και γκέι είχαν κάτι κοινό: διασκέδαζαν με τις ανησυχίες των άλλων επικαλούμενοι τα ομόλογα τους, τη θέση, το μισθό, την ουκρανή γκόμενα, τις τραπεζικές τους καταθέσεις, τις κομπίνες με τις πωλήσεις οικοπέδων.

Ίσως χειρότεροι όμως να ήταν αυτοί που ενώ δεν έβλεπαν να έχουν στον ήλιο μοίρα ή κατείχαν όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο Μάριος Χάκας «μια ασήμαντη θέση στην Τράπεζα» ειρωνεύονταν τους πάντες γύρω τους με την ισχυρογνωμοσύνη του ηλίθιου.

Όποιος «ψαχνόταν» έστω και λίγο, ήταν εξ ορισμού μαλάκας, που δεν κοίταγε την πάρτι του…Τώρα όλοι τρέχουμε.

Λυπάμαι για όσους στενοχωρήσω αλλά «άνεργος» στο κτήμα μου πρωινιάτικα σκεφτόμουν πόσο πολύ, όπως έλεγε ο Daniel Gilbert «… κόσμος είναι ένα μίγμα ωμής πραγματικότητας και παρηγορητικής ψευδαίσθησης. Δεν  μπορούμε να αφαιρέσουμε κανένα από τα δυο συστατικά. Η κάθε μια εικόνα ( η πραγματικότητα και η αυταπάτη ) εξυπηρετεί κάποιο σκοπό. Η καθεμιά θέτει ένα όριο στην επιρροή της άλλης. Η εμπειρία που τελικά έχουμε από τον κόσμο είναι ο έντεχνος συμβιβασμός στον οποίο καταλήγουν οι δυο αυτοί σκληροί διαπραγματευτές …»

Για αυτό και δεν θα γράψω σήμερα τίποτε δικό μου, αντιγράφοντας ανθρώπους με όμορφη ή έστω χρήσιμη  σκέψη κάτω από μία (χρησμοδοτούσα την αναμονή;) βελανιδιά:

«…Το χειρότερο που θα μπορούσε να πάθει σήμερα ο τόπος θα ήταν να υποκαταστήσει τη σοβαρή στρατηγική συζήτηση με αντεγκλήσεις μεταξύ εθνικιστών και ειρηνιστών ή «ευρωπαϊστών», με κυνήγι μαγισσών και με πνευματική τρομοκρατία προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Φοβούμαι όμως εντονότατα ότι αυτό ακριβώς θα συμβεί. Γιατί όπως ο Κύριος μωραίνει ον βούλεται απολέσαι, έτσι και ένας λαός χάνει την ικανότητα της στρατηγικής σκέψης ακριβώς όταν τη χρειάζεται περισσότερο.

Πηγή:http://kondylis.wordpress.com/2009/01/06/nationalstrategy/…»

Όταν έλεγε τα όσα έλεγε ο πονηρός αυτός τύπος, στα πέριξ του Κολωνακίου καφέ γελούσαν. Καλός-κακός ο κ. Νουριέλ Ρουμπινί ομιλεί πάντα σκεπτόμενος και –κυρίως-εγκαίρως:

“…υπάρχει ο κίνδυνος αυτό το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα να είναι το δεύτερο στάδιο από το τι συνέβη στην παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929. Είχαμε μια σοβαρή οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση και μετά καθυστερήσαμε. Με ένα τέτοιο υπερβολικό χρέος στα νοικοκυριά, τις τράπεζες, τις κυβερνήσεις, δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα με ρευστότητα. Σε κάποια φάση όταν υπάρξει τόσο πολύ χρέος, για να το αντιμετωπίσεις, είτε επιλέγεις την ανάπτυξη – αλλά δεν πρόκειται να υπάρξει επαρκής οικονομική ανάπτυξη, είναι αναιμική – είτε επιλέγεις την αποταμίευση και την εξοικονόμηση – αλλά αν όλοι ξοδεύουν λιγότερα και αποταμιεύουν περισσότερα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα συμβαίνει το κεϋνσιανό παράδοξο της αποταμίευσης όπου όλοι αποταμιεύουν περισσότερο, υπάρχει μικρότερη ζήτηση, υπαναχωρείς στην ύφεση και αυτή η αναλογία μεγαλώνει – είτε επιλέγεις τον πληθωρισμό – αλλά αυτή η λύση προκαλεί πολλές παράπλευρες απώλειες. Έτσι αν δεν μπορείς να επιλέξεις την ανάπτυξη, την αποταμίευση ή τον πληθωρισμό για ν’ αντιμετωπίσεις το πρόβλημα ενός υπερβολικού χρέους, τότε χρειάζεσαι αναδιάρθρωση και μείωση αυτού του χρέους, για τα νοικοκυριά, για τις κυβερνήσεις για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, για τα ιδρύματα των επενδυτικών κεφαλαίων υψηλού κινδύνου. Και δεν κάνουμε τίποτε για αυτό. Αντίθετα δημιουργούμε ζόμπι νοικοκυριά, ζόμπι τράπεζες και ζόμπι κυβερνήσεις και έτσι οδηγούμαστε στην οικονομική ύφεση…”

Πάλι αντιγράφω:

«Η άνοδος του Δ’ Ράιχ: πώς η Γερμανία χρησιμοποιεί την χρηματοπιστωτική κρίση για να κατακτήσει την Ευρώπη» είναι ο τίτλος δημοσιεύματος της βρετανικής Daily Mail, ενώ οι Times υποστηρίζουν ότι προϋπόθεση για τη διάσωση της ευρωζώνης είναι η έξοδος της Γερμανίας από το ευρώ. Οι Financial Times, πάλι, μετά και την προχθεσινή πρωτοβουλία Μέρκελ – Σαρκοζί, γράφoυν πως η Γερμανία εδραιώνει διαρκώς τη θέση της στην Ευρώπη, την ώρα που η Γαλλία ευθυγραμμίζεται με αυτήν.

Ίσως έπρεπε να επικαλιστώ για πολλοστή φορά το αγαπημένο μου μαρξικό, σχετικά με την τελευταία λύση προς αντιμετώπιση μιας οικονομικής Κρίσης που δεν επιλύεται αλλοιώς:

“…«είναι η καταστροφή συντελεστών παραγωγής… Καταστροφή μέρους του κεφαλαίου, καταστροφή προϊόντων, υποδομών κτλ, και ασφαλώς καταστροφή μεγάλου τμήματος του εργατικού δυναμικού… Έτσι επιτυγχάνεται και έξοδος από την κρίση και μείωση των ανέργων…»

Υπάρχει διέξοδος; Ναι και προφανώς δεν είναι αυτή της  απολίτικης κυράς «…που καθαρίζει φρέσκα φασολάκια στη δροσερή αυλόπορτα…» ούτε του αυτάρεσκου λαικού μπάρμπα που δηλώνει κατ΄ επανάληψη βλακείες του στυλ  «…το μεγαλύτερο σχολείο της ζωής είναι το πεζοδρόμιο εκεί εσπούδασα και γω κορίτσι μου γλυκό και άκου τι θα σου πώ…»! Τα πράγματα είναι όντως ζόρικα και απαιτούν «δυνατούς λύτες»:

από το βιβλίο του Π.Κονδύλη “Μελαγχολία και πολεμική”.

«…Σε αυτό το σημείο χωρίζουν οι δρόμοι του μοναχικού προφήτη από εκείνους του πολιτικού επαναστάτη, ο οποίος είναι αναγκασμένος να στηριχτεί στη συλλογική δράση. Ανάλογα διαφοροποιείται και η κοινωνική αποβλεπτικότητα της μελαγχολίας. Αυτήν δεν τη γεννάει τώρα το θέαμα της γενικής ηθικής κατάντιας, που ενδεχομένως να κατέληγε σε μια εξ ίσου γενική θρηνολογία για την ανθρώπινη διαφθορά, αλλά μάλλον η σύγκριση ανάμεσα σε ό,τι θα μπορούσαν, και μάλιστα όφειλαν να είναι, αν είχαν μπορέσει να εξελιχτούν σύμφωνα με την αληθινή φύση και τον αληθινό προορισμό τους…»

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: φέτος δεν είναι ο περσινός καιρός…

                   ΜΑΚΗΣ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΣ