Πάνω στην άμμο την ξανθή...

Ξαπλωμένη μπρούμυτα πάνω στην άμμο. Ώρα 11 το πρωί, μόλις βγήκα απ' τη θάλασσα...

Πάνω σε μια πετσέτα κι όχι έτσι απ' ευθείας, όπως παλιά. Ωχ είπα παλιά. Δε θα το ξαναπώ.

Γυρισμένη στο ένα πλευρό, με μισόκλειστα μάτια χαζεύω τις θαλασσινές σταγόνες έτσι όπως κατηφορίζουν απ' τα μαλλιά μου, πριν λαίμαργα τις καταπιεί η διψασμένη άμμος. Η άμμος η ξανθή, κομμάτι γης, του τόπου μου.

Είπα «μου;» Είναι ακόμα τόπος «μας» η Ελλάδα; Ωχ! δε θα το ξαναπώ.

Ο ήλιος αρχίζει να με χαϊδεύει διακριτικά, στοργικά, σαν χέρι μάνας, και το θαλασσόνερο συνεχίζει να κυλάει απ' τα πλαϊνά του σώματός μου. Τα μαλλιά μου σκεπάζουν το εκτεθειμένο, μισό πρόσωπο. Με κρύβουν απ' τον ουρανό, απ' το αλμυρίκι, από οτιδήποτε έξω από μένα που θα μπορούσα να δω και να βαλθώ να ερμηνεύω... κι έτσι αφήνομαι στην ά-νοια

παραδομένη μπρούμυτα επιτρέποντας στο σώμα μου να βουλιάζει όλο και περισσότερο στη γη την πασπαλισμένη με την άχνη-άμμο.

τι αποτύπωμα σχηματίζει το σώμα μου; Δεν ορίζω τη μορφή του. Και που την ώριζα;

Αφήνω να βυθιστεί κι η όποια σκέψη εισβάλλει ξεδιάντροπα να μου χαλάσει αυτήν την ευχάριστη απερίγραπτη αίσθηση.

Είμαι χύμα. Κάτω από μια γλυκιά, συνειδητή παραίτηση. Μια διαλεγμένη, εποικοδομητική παράδοση

Είμαι γεμάτη ευεξία.

Περιγράφεται με λόγια η ευεξία; Η πηγή μιας ακράτητης, πλεονάζουσας, διάφανης ζωής από όπου θέλει να ξεπεταχτεί προς κάθε κατεύθυνση, να διασταλεί το σώμα και να φτάσει η επίγνωση στο απροχώρητο;

Ζηλεύει η ψυχούλα μου. Ζητάει το δικό της μερτικό. Στην ευεξία. Της το οφείλω. Ίσως είναι το μόνο που οφείλω και στον μόνο που θα οφείλω για πάντα.

Που είναι η ψυχή του σώματος; Πού το σώμα της ψυχής; Ποιο κρατάει τις σημαντικότερες πληροφορίες; Ποιο κουβαλάει προγονικά μυστικά; Ποιο απ' τα δυο είναι περισσότερο ύλη;

Κυλάω λίγο πιο κάτω, έτσι που τα πόδια μου να βρέχονται απ' το κύμα.

Είναι λοιπόν τόσο απλή, τόσο εύκολη η ευτυχία; Έτσι ήταν από πάντα; Πώς τα καταφέρνουμε και της κρυβόμαστε; Και τη σνομπάρουμε; Και την αποφεύγουμε; Και την προδίδουμε; Και, κατά τα άλλα, την κυνηγάμε με το μυαλό και τα ποδάρια μας μέχρι τελικής πτώσης!!

Μήπως δεν μας χρωστάει αλλά εμείς της χρωστάμε συγνώμες, για τους παντελώς άσχετους τόπους όπου συνεχίζουμε να την ψάχνουμε, υποτιμώντας την;

πηγή