Οι 11 Διαστάσεις

Ο Χριστός ο Λυτρωτής (foto: Wikipedia)

Κεφάλαιο 4. Ή μήπως 3; Τι σημασία έχει;

 Πάει καιρός τώρα που περιφέρομαι στη πόλη ψάχνοντας, μάταια όπως αποδείχτηκε, ποιος θα είναι ο επόμενος σταθμός. Τα ‘χουν αυτά οι παλιοί ντετέκτιβ. Χάνονται στις υποθέσεις και δεν ξέρουν πως να βγουν. Είναι κι’ ένα όνειρο που βλέπω κάθε βράδυ και περιπλέκει τα πράγματα. Κάθε νύχτα το ίδιο λες και χάλασε η ταινία όπως στα παλιά σινεμά στο Ρίο που είχα μείνει 1-2 χρόνια αλλά, ήταν σαν να μεγάλωσα εκεί. Στο μυαλό μου έχει μείνει η εικόνα του αγάλματος του Χριστού του Λυτρωτή, που θεωρείται ένα από τα 7 θαύματα του κόσμου.

Ακόμα θυμάμαι εκείνο το δείλι που, έστησα την παλιά μου Nikon F2 στο περβάζι του αγάλματος και άφησα τον φακό ανοιχτό για περισσότερα από 2 λεπτά με ένα 64άρι φιλμ. Στο σλάϊντ μπορούσα να δω ακόμα και στο εσωτερικό των δωματίων των μεγάλων ξενοδοχείων στη Κοπακαμπάνα. Αν το ’ξερα θα φωτογράφιζα το δικό μου δωμάτιο στο  Copacabana Palace ένα απ’ τα καλύτερα της πόλης. Η δουλειά που είχα αναλάβει πρόβλεπε παραμονή σε first class hotel και άδραξα την ευκαιρία. Αργότερα άρπαξα τον Πέπε, ένα τύπο που πούλαγε όπλα στις συμμορίες του Ρίο. Από το άγαλμα βλέπεις τη πόλη, τις αμουδιές της Κοπακαμπάνα και τις φαβέλες που, από μακρυά φαίνονται όμορφες  αλλά, από κοντά καλύτερα μη σας πω. Αν δεν συνοδεύεσαι από οπλισμένους μποντιγκάρντς είναι καλύτερα να μείνεις μακρυά. Το άγαλμα έχει ύψος 39 μέτρα (με τη βάση) ζυγίζει 1000 τόνους και είναι τοποθετημένο στη κορφή του λόφου Κορκοβάντο. Ο Χριστός στέκεται με τα χέρια ανοιχτά, σαν να ατενίζει τη πόλη από ύψος 730 μέτρων. Ποτέ μου δεν τα πήγα καλά με τους θεούς και τους υιούς τους αλλά, αυτός ο Χριστός μάλλον με τράβηξε κοντά του. Τόσο που, εκείνο το απόγευμα δεν έλεγα να ξεκολήσω και, με την δικαιολογία ότι φωτογράφιζα την πόλη, έμεινα μέχρι την ώρα που έκλεισε για τους επισκέπτες.

Τέλος πάντων. Πάω απ’ το ένα στο άλλο αλλά, όπως είπα στην αρχή, οι παλιοί ντεντέκτιβ ζουν στα όνειρα τους και δεν δέχονται την πραγματικότητα. Το φαινόμενο συναντάται σε όλους τους χάρτινους ήρωες κι’ εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Με ενοχλεί που βλέπω το ίδιο όνειρο. Η μοναδική εξήγηση που δίνω είναι πως δεν είναι δικό μου αλλά του δημιουργού μου, του ανθρώπου που με φαντάστηκε και σχεδίασε. Κι’ αυτό το λέω γιατί, όλοι οι ήρωες της pulp fiction έχουμε πάνω απ’ το κεφάλι ένα συνεφάκι που μέσα του οι κομίστες γράφουν τι λέμε και τι σκεπτόμαστε, πολλές φορές και τι ονειρευόμαστε. Μάταια προσπάθησα να γράψω κάτι δικό μου. Πάντα υπερίσχυε η σκέψη του κομίστα. Τέλος πάντων υπ’ αριθμ 2 γιατί, μ’ αυτές τις σκέψεις τα έχω βρει σκούρα. Ο δικός μου για παράδειγμα έχει ψώνιο με τον Όμηρο και τους αρχαίους Έλληγνες. Δεν είναι λίγες οι νύχτες που τον πιάνω να λαγοκοιμάται στο σχεδιαστήριο διαβάζοντας την Ιλιάδα αφήνοντας με το χέρι ατέλειωτο ή χωρίς να φοράω το τρέντς κόουτ με τον σηκωμένο γιακά. Όλα παίζουν ρόλο ακόμα και το γεγονός ότι, ένα βράδυ τον άκουσα να διαβάζει φωναχτά ένα στοίχο απ’ την Ιλιάδα που έλεγε πως ο Δίας έστειλε τον Όνειρο στον ύπνο του Αγαμέμνονα με την μορφή του Αχιλλέα για να του πει πως αύτριο ήταν μία καλή μέρα για τους Αχαιούς να καταλάβουν την Τροία. Ο δημιουργός μου είχε ψώνιο με το παρελθόν κι’ εγώ με το μέλλον. Σ’ όποια πόλη της Γης κι’ αν βρέθηκα πολεμώντας το έγκλημα, ο νους μου ήταν στο Διάστημα. Όταν μάλλιστα άρχισαν οι πρώτες τροχιακές αποστολές έπαθα ένα φλιπάρισμα και, από Ντετέκτιβ Χ ήθελα να γίνω αστροναύτης!

Του το ’λεγα αλλά, δεν καταλάβαινε. Πάντα οι Χάρτινοι Ήρωες έχουν πρόβλημα συννενόησης με τους δημιουργούς τους. Πάρτε σαν παράδειγμα την Λάρα Κροφτ. Από την στιγμή που οι χαρακτήρες στα video games έφυγαν απ’ τις δύο και πέρασαν στις τρεις διαστάσεις και απόκτησαν τεχνητή νοημοσύνη άρχισαν τα προβλήματα. Αλλού έλεγαν οι Προγρμματιστές να πάνε αλλού πήγαιναν αυτοί. Θυμάμαι σε ένα παιχνίδι που, το Πρόγραμμα έλεγε πως η Λάρα έπρεπε να πυροβολήσει πρώτα τον κακό αριστερά και αυτή σκότωσε τον δεξιό. Πυρ και μανία ο Προγραμματιστής. Φάγανε ένα μήνα να συζητάνε πως γίνεται και, οι Ψηφιακοί Ήρωες γίνονται πιο έξυπνοι απ’ τους Χάρτινους. Η συζήτηση συνεχίζεται κόμα στη Κοιλάδα του Πυριτίου. Η αλήθεια είναι πως, μόλις είδα τα κατορθώματα της Κροφτ προσπάθησα να κάνω κι’ εγώ τα ίδια. Να βγω απ’ το τετραγωνάκι μου βρε αδερφέ, να πω μία δική μου φράση κι’ όχι αυτή που μου κόλαγε στο συννεφάκι ο δικός μου. Μάταια. Κανείς δεν μπορούσε να φύγει απ’ το πλαίσιο. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φιλοσσοφία για να καταλάβετε πως αισθάνομαι αιχμάλωτος. Και που πάει ένας τρόφιμος της φυλακής; Στο παρελθόν θα πείτε. Λάθος. Αυτός ο κρατούμενος παει στο μέλλον. Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο μπροστά πάω λες και, δεν είμαι πια ιδιωτικός επιθεωρητής αλλά, Time Traveler, ταξιδιώτης στο χρόνο. Έχοντας λίγη δουλειά (η συνάντηση με τον τύπο που σας είχα πει δεν έγινε ποτέ ίσως επειδή οι εργοδότες του άλλαξαν γνώμη και δεν θέλουν να έχουν καμία δουλειά στην ή με την Ελλάδα), μου μένει αρκετός χρόνος για διάβασμα και περιπλάνηση στις σελίδες του κόμικ. Όταν λέω «περιπλάνηση» δεν εννοώ ότι φεύγω απ’ το κόμικ αλλά, μόνο απ’ το πλαίσιο μου κι’ αυτό με τη φαντασία μου και όταν ο άλλος κοιμάται ή λείπει. Ώρες είναι να φανεί ξαφνικά και να δει ότι έχω πάει σε κάποιο άλλο πλανήτη ή, ακόμα χειρότερα, σε κάποιονμακρυνό Γαλάξία. Μ’ αρέσει να ταξιδεύω μένωντας ακίνητος κάτι που, πρέπει να σας πω, δεν είναι και τόσο παράξενο αφού, οι τελευταίες θεωρίες για το Σύμπαν λένε ότι όλα συμβαίνουν σε μία  Μεμβράνη της οποίας όλα τα σημεία του Χωροχρόνου είναι …ένα! Πως γίνεται αυτό όταν οι επιστήμονες λένε πως το Σύμπαν έχει 11 διαστάσεις; Όποιος βρει την απάντηση έχει βρει και την Μεγάλη Ενοποιημένη Θεωρία που, δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο απ’ ότι θα δει το πρόσωπο του Θεού! Μη ρωτάτε με αν υπάρχει Θεός. Και βέβαια ΔΕΝ υπάρχει! Φαντάζεστε έναν συμπαθητικό υπερήλικα να κάθεται στο γραφείο και να παίζει με τους Γαλαξίες και τα κβάντα; Χλωμό. Τότε τι είναι αυτό που ορίζει τους πλανήτες, τους γαλαξίες, τις τροχιές τους και τις τροχιές των μειονίων, των νετρίνων και εκείνου του αόρατου σματίδειου Higgs που, κάποιοι αποκαλούν και Σωματίδιο του Θεού με την έννοια ότι αν το ανακαλύψουν στο CERN ή στο Tevatron θα έχουν πραγματικά αντικρίσει το Πρόσωπό Του. Μη μου βάζετε δύσκολα αποκλείεται να απαντήσω. Μπορεί να βρίσκομαι στο μέλλο  αλλά όχι τόσο ώστε να ξέρω τι υπήρξε πριν απ’ τη Μεγάλη Έκρηξη που, μεταξύ μας, πιστεύω ότι, σαν θεωρία, είναι μία μπούρδα και μισή. Θα ρωτήσετε, τότε πως ξεκίνησαν όλα; Και θα απαντήσω πως η άποψη μου είναι πως τίποτα δεν ξεκίνησε ποτέ και αυτό που βλέπετε είναι ένα Ολόγραμμα σαν αυτό που βλέπει η Λάρα. Το παράκανα; Ίσως αλλά, αν το σκεφτείτε λιγάκι τα στοιχεία που σχηματίζονται στην οθόνη για να μπορώ εγώ να τα γράφω και εσείς να τα διαβάζεται στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν! Τα γράμματα δεν είναι παρά ηλεκτρικά πεδία γύρω απ’ ένα ιδεατό σημείο που δεν ξέρουμε τις συντεταγμένες  αφού δεν γνωρίζουμε σε ποιο Σύμπαν ανήκει. Το ίδιο με το Big Bang. Λένε κάποιοι ότι, ξαφνικά, απ’ το Τίποτα γεννήθηκε μία υπέρθερμη «σούπα» πλάσματος και απ’ αυτή τη σούπα προέκυψε το Σύμπαν. Πίπες μπλε. Προτιμώ το Ολόγραμμα όπου ο Προγραμματιστής έχει σχεδιάσει τους χαρακτήρες και το εικονικό περιβάλλον μέσα στο οποίο «ζείτε». Με εμένα τα πράγματα είναι -λίγο- πιο σύνθετα μια και, στην  πραγματικότητα δεν υπάρχω. Γεννιέμαι κάθε φορά που ο δικός μου έχει όρεξη για δουλειά. Τρόμος με πιάνει όταν σκέφτομαι τι θα γίνει όταν πεθάνει. Προφανώς θα χαθώ κι’ εγώ όπως έγινε πρόσφατα με τον Ιζνογκούτ (Συνεχίζεται)