το άρθρο του μήνα

Υπάρχουν προοδευτικοί αρθρογράφοι ή μόνο υπάλληλοι της Αμερικανικής πρεσβείας σε αυτόν τον τόπο; Όταν κάποιος αρθρογράφος κάνει βαθυστόχαστες αναλύσεις για "εθνικιστές", "ακροδεξιούς" και "συντηρητικά αντανακλαστικά", είναι αριστερός;

Ίσως το παρακάτω άρθρο σας κάνει πιό σοφούς. Μόνο που δεν είναι μασημένη τροφή. Πρέπει να σκεφτείτε κι όλας:

Το δεύτερο κρούσμα εμφυλιοπολεμικής προπαγάνδας μετά το λίβελο Παπαχελά στην Καθημερινή, έρχεται από ένα σαφώς υποδεέστερο δείγμα στρατευμένης πένας ενός δευτεροκλασάτου “σχολιαστή” επί παντός επιστητού που έμελε να μείνει πάντα δευτεροκλασάτος, πλην των δέκα λεπτών δημοσιότητας που του πρόσφεραν κάτι καμμένοι εθνικοφασίστες, όταν τους κατηγόρησε ότι συμμετείχαν στις παρακρατικές ομάδες των Σέρβων κατά τη διάρκεια του Γιουγκοσλαβικού εμφυλίου. Αναφέρομαι στον εθνολόγο-ερευνητή-σχολιαστή-ανανεωτικοαριστερο-εκσυγχρονιστικοδεξιό Τάκη Μίχα και το πόνημά του στη Wall Street Journal όπου ούτε λίγο ούτε πολύ φαντασιώνεται μέρες ’46 σήμερα στην Ελλαδα, όμως από την πλευρά των εθνικοφρόνων που τόσο υποτίθεται ότι μισούσε.

Τι σχέση όμως έχουν όλα αυτά με την κόρη του Κων/νου Μητσοτάκη, πρώην σύζυγο του Παύλου Μπακογιάννη, νυν του Ισίδωρου Κούβελου και αεί πολιτική παρθένο; Κάντε λίγη υπομονή και διαβάστε πρώτα αυτό το σχετικά μεγάλο απόσπασμα του άρθρου του Τάκη Μίχαστην Wall Street Journal.

Η χώρα βρίσκεται στο έλεος μαχητικών ακτιβιστών, οι οποίοι καθοδηγούνται κυρίως από την άκρα Αριστερά. Οι πιο μαχητικοί είναι το ΚΚΕ, η αναρχοσταλινική Συμμαχία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (Σύριζα) που αποτελείται από τους Οικοσοσιαλιστές, την ακροαριστερή ομάδα “Ρόζα” και τη Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ), για να αναφέρουμε μερικές. Οι οπαδοί τους, σε πλήρη ασυδοσία, έχουν αναλάβει να παρενοχλούν τους πολίτες, να καταστρέφουν δημόσια περιουσία, ακόμη και νακαταλαμβάνουν ολόκληρα χωριά (σ.σ. αναφέρεται στην Κερατέα).
Οι άμεσες φυσικές επιθέσεις τους γίνονται κυρίως σε πολιτικούς και δημοσιογράφους που υποστηρίζουν τις ανοιχτές κοινωνίες και την οικονομία της αγοράς. Σε μία περίπτωση, ένα χρόνο πριν, ένας κεντροδεξιός πρώην υπουργός της ΝΔ (σ.σ. Χατζηδάκης), χτυπήθηκε άσχημα από μαχητικούς διαδηλωτές, μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Δεν έγιναν συλλήψεις. Σε μία άλλη περίπτωση, Έλληνας δημοσιογράφος (σ.σ. Παπαχελάς) πλευρίστηκε από ομάδα κακοποιών την ώρα που έτρωγε σε ενα εστιατόριο. Ένα παρόμοιο περιστατικό συνέβη πριν ένα μήνα, με θύμα αυτή τη φορά υπουργό του ΠΑΣΟΚ (σ.σ. εννοεί τον Πάγκαλο). Ούτε τότε έγιναν συλλήψεις.
Αυτοί οι “ακτιβιστές” κυνηγούν επίσης ανθρώπους που δεν συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και απεργίες. Το Μάιο του 2010, τρεις υπάλληλοι της Μαρφίν πέθαναν από ασφυξία, όταν μία ακροαριστερή συμμορία έριξε βόμβα στα γραφεία της τράπεζας κατά τη διάρκεια ταραχών. Και πάλι, καμία σύλληψη.
Επίσης υπάρχουν και τα διάφορα “κινήματα ανυπακοής”, οργανωμένα από ελληνικές ομάδες της άκρας Αριστεράς. Αυτά περιλαμβάνουν το κίνημα “Δεν πληρώνω” (…) Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε, ότι οι πράξεις κλοπής και βανδαλισμού αυτών των ομάδων παρμένουν ατιμώρητες. (…) Χθες βράδυ ένας ελεγχτής πυροβολήθηκε δύο φορές στο στομάχι από επιβάτη λεωφορείου, και παραμένει σε κρίσιμη κατάσταση (σ.σ. αν και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, ο ελεγχτής λεωφορείων δέχτηκε πυρά στα πόδια, οι σφαίρες εξοστρακίστηκαν και νοσηλεύθηκε μόνο για προληπτικούς λόγους).
(…)
Κατά συνέπεια, απορεί κανείς όταν ολόκληρες περιοχές της Ελλάδας δεν βρίσκονται πλέον υπό εθνική κυριαρχία; Μία τέτοια περιοχή και η πόλη της Κερατέας δίπλα στο διεθνές αεροδρόμιο της Αθήνας. Οι κάτοικοι της περιοχής, υποστηριζόμενοι από αναρχικούς “πολεμιστές της ελευθερίας” της ευρύτερης μητροπολιτικής περιφέρειας, βρίσκονται εδώ και δύο μήνες σε καθημερινό πόλεμο με την αστυνομία, χρησιμοποιώντας μολότοφ, πέτρες και μπάζα. (…) “Αν το μοντέλο Κερατέας γίνει αποδεκτό ως μέθοδος διαμαρτυρίας”, γράφει ο δημοσιογράφος Αλέξης Παπαχελάς στην εφημερίδα Καθημερινή, “η χώρα θα εισέλθει σε μία πολύ ταραγμένη περίοδο – μία φάση όπου το ρίσκο της εμφύλιας σύγκρουσης δε θα πρέπει να γελοιοποιείται ως τελειολογική πρόβλεψη. Ούτως ή άλλως, μερικοί άνθρωποι εκεί έξω θα ήθελαν να δουν την Αθήνα να μετατρέπεται σε μία μεγάλη Κερατέα”.
Ορισμένοι πιστεύουν ότι η ελληνική αποσύνθεση οφείλεται στην κυβερνητική πολιτική λιτότητας. Αυτό φαίνεται αμφίβολο. Αυτή η κατάρρευση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το προϊόν μίας προσπάθειας της ολοκληρωτικής αριστεράς, να εκμεταλλευθεί την παρούσα οικονομική κρίση και να γκρεμίσει τους δημοκρατικούς και οικονομικούς θεσμούς. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι μία κάθοδος προς το χάος, αλλά προς την οργανωμένη ανομία. Σύμφωνα με την ανάλυση Ελλήνων σταλινικών, η πρόκληση φασαρίας και το σπρώξιμο της χώρας προς τη χρεοκοπία θα φέρει πιο κοντά τη στιγμή που η Ελλάδα θα ακολουθήσει το φωτεινό δρόμο της Β. Κορέας και της Βενεζουέλας του Τσάβες.
(…)
Το πρόβλημα εντοπίζεται στην πολιτική και ιδεολογική παθητικότητα των κομμάτων που αντιπροσωπεύουν την ευρύτερη μεσαία τάξη της Ελλάδας. Ηανοχή που δείχνουν αυτοί οι δημοκράτες στους οπαδούς του ολοκληρωτισμού, έχουν επιτρέψει στους δεύτερους να παίζουν κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση του δημόσιου λόγου. Μπορούν να φανταστούν την ανταπόδοση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, σε περίπτωση που αυτή ήταν στα πράγματα; Δε νομίζω.

Τάκης Μίχας

Παρατήρηση πρώτη. Η πένα του Μίχα δίπλα σε εκείνη του Παπαχελά θυμίζει παιδικό διαγωνισμό έκφρασης-έκθεσης πλάι στο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η εμφυλιοπολεμική προπαγάνδα, η κατασκευή πραγματικότητας, η ψευδολογία και η στρέβλωση, τον φέρνει σε επίπεδα νεροκουβαλητή του Γεωργαλά απέναντι στον Γκέμπελς αυτοπροσώπως.

Παρατήρηση δεύτερη. Η Wall Street Journal αποτελεί το ιδανικό θερμοκήπιο για την καλλιέργεια μίας τόσο χαμηλού επιπέδου αντικομμουνιστικής ρητορικής. Βούτυρο στο ψωμί των μουτζαχεντίν του καπιταλισμού, με τον Τάκη Μίχα πρόθυμο να το απλώσει σε μπόλικες δόσεις, πλην εντελώς άτσαλα, πασαλείβοντας αριστερά και… πιο αριστερά, αλλά και την ίδια του τη χώρα.

Παρατήρηση τρίτη (και φαρμακερή). Δεν πρόκειται για ένα αφελές, εμμονικό, μπουρδολογικό σχόλιο του Τάκη Μίχα, όπως τα δεκάδες που παράγει στην κρεατομηχανή του Protagon.gr, αλλά για την επίσημη γραμμή της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Του κόμματος της Ντόρας Μητσοτάκη-Μπακογιάννη-Κούβελου, η οποία διά της αναβαπτίσεως στα άσπιλα νερά του Ιορδάνη ποταμού, επιχειρεί να ξεπλύνει το πολιτικό της σαρκίο και να αναστήσει το σκουλικιασμένο πτώμα της εθνικοφροσύνης με φιλελεύθερο κοστουμάκι και ασορτί γυαλιστερό σκαρπίνι.

Ο Τάκης Μίχας δεν υπογράφει στο κομμουνιστοφοβικό αυτό άρθρο της Wall Street Journal ούτε ως δημοσιογράφος, ούτε ως αναλυτής, ούτε ως εθνολόγος-φιλόσοφος, αλλά με την πιο πρόσφατη ιδιότητά του. Αυτή του “γραμματέα διεθνών σχέσεων του νέου κεντροφιλελεύθερου κόμματος, της Δημοκρατικής Συμμαχίας”*.

Ο πρώην απηνής κυνηγός εθνικοφρόνων, ανανεωτικό πουλέν, επισκέπτης των σαλονιών του Μάνου και νυν κομμουνιστοφάγος, απέκτησε μία θεσούλα διεθνούς προπαγανδιστή στο νεότευκτο αυθαίρετο της κεντροδεξιάς, εκφράζοντας προφανώς την επίσημη άποψη της Δημοκρατικής Συμμαχίας και μάλιστα στα πέρατα του κόσμου. Η είδηση δεν είναι λοιπόν ότι ο επί χρόνια τυχάρπαστος Μίχας έγραψε μία εμφυλιοπολεμική αηδία ακόμη, αλλά ότι αυτή η εμφυλιοπολεμική αηδία που θα μπορούσε κάλλιστα να έρχεται από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας του τόπου στις δεκαετίες του ’40 και του ΄50, και -γιατί όχι;- από τα επιτελικά γραφεία των συνταγματαρχών της επταετίας, πλασάρεται ως “προϊόν ιδεολογικού διαφωτισμού” της Ντόρας.

Μόνο που κυρία Μητσοτάκη-Μπακογιάννη-Κούβελου, πριν βάλετε τις τριτοκλασάτες πένες στη δούλεψή σας και σε υπερατλαντικές αποστολές, καλό θα ήταν να σκέφτεστε καλά τι εύχεστε. Γιατί καμιά φορά μπορεί οι επιθυμίες σας να γίνουν πραγματικότητα και -εξ όσων γνωρίζω- δεν καταργήθηκαν τα… κονσερβοκούτια.

(*) Mr. Michas is the international secretary for Greece’s new centrist-liberal party, the Democratic Alliance, founded last year by former Minister for Foreign Affairs Dora Bakoyannis.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

“Tι θέλουν οι αναρχοσταλινικοί;”, η ελληνική παραλλαγή του άρθρου της WSJ στοProtagon.gr

του Γαλαξιάρχη