Διαίρει και βασίλευε

Το γνωστό «διαίρει και βασίλευε» είναι η εγνωσμένης αξίας και αποτελεσματικότητας πρακτική που έχει ευρύτατο πεδίο εφαρμογής. Έτσι και στην άσκηση πολιτικής εξουσίας το «διαίρει και βασίλευε» είναι το απόλυτο όπλο, όταν μια  κυβέρνηση θέλει να εφαρμόσει δυσάρεστες για τους πολίτες αποφάσεις της.

Το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα, από την παλινόρθωση του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, έχει «ζηλέψει» τα έργα και τις ημέρες ενός άλλου κινήματος, του γνωστού πανελληνίου σοσιαλιστικού κινήματος, και αποδέχεται αδιαμαρτύρητα τις εξοντωτικές αποφάσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που πλήττουν αδιακρίτως μισθωτούς και συνταξιούχους.

Σαλαμοποιείον ο ενάρετος συνδικαλιστής

Είναι τόσο εμφανής και προκλητική η παθητική στάση των λεγομένων συνδικαλιστών απέναντι στην κυβέρνηση, που ακόμη και ο πλέον καλοπροαίρετος πολίτης απορεί, πως είναι δυνατόν οι ίδιοι συνδικαλιστές που πριν μερικά  χρόνια, στο άκουσμα και μόνον κάποιων προθέσεων της τότε κυβέρνησης, παρέλυαν με τις κινητοποιήσεις τους την χώρα, η πρωτεύουσα καιγόταν από τους συνήθεις υπόπτους και οι έμποροι του κέντρου των Αθηνών ήταν αναγκασμένοι κάθε τρείς και λίγο να δαπανούν μεγάλα ποσά για να επιδιορθώσουν τις προθήκες των καταστημάτων τους. Τότε αυτή ήταν η εικόνα του «περήφανου» συνδικαλιστικού κινήματος, με το «αδούλωτο» φρόνημα και τις «αδιαπραγμάτευτες» κόκκινες γραμμές.

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει καταφέρει να «σαλαμοποιήσει» τις τάξεις των εργαζομένων, απομονώνει την κάθε μία ξεχωριστά στην γωνία και η επίθεση αρχίζει με αιχμή του δόρατος την παραπληροφόρηση των Μ.Μ.Ε. και χρυσή εφεδρεία τον τραβεστί συνδικαλισμό. Μπορεί η οικονομική συγκυρία να είναι κακή, μπορεί η οικονομική κατάσταση να είναι ακόμη χειρότερη, όμως το συνδικαλιστικό κίνημα έχει χρέος να στηρίζει την ανάπτυξη της χώρας αλλά και να υποστηρίζει ταυτόχρονα τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Όμως, με δεδομένη την απαράδεκτη  στάση ορισμένων τουλάχιστον συνδικαλιστών έχω κάθε δίκιο να πώ πως στην χώρα μας έχουμε πλέον «τραβεστί» συνδικαλισμό, που έχει μετατρέψει τις «κόκκινες γραμμές» του, σε κόκκινα φανάρια… ανοχής  και ύποπτων συναλλαγών. Πληροφορούμαστε «έκπληκτοι» ότι εργατοπατέρες είναι κύριοι πανάκριβων ακινήτων, ασχολούνται με την τοκογλυφία, και ουδείς διαμαρτύρεται ἤ έστω αντιδρά. Και το κερασάκι στην τούρτα, είναι η επιβράβευση της συνδικαλιστικής προσφοράς προς την κυβέρνηση, είναι η εφήμερη υπουργική θέση σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα.

Μαζί τα φάγαμε ἤ μόνον αυτοί τα έφαγαν όλα;;

Οι πολίτες παρακολουθούν αμήχανοι να καθυβρίζονται οι διάφορες επαγγελματικές οργανώσεις, ως «συντεχνίες», «κλειστά επαγγέλματα» κλπ. Θυμηθείτε χθές ήταν οι αγρότες, οι μεταφορείς, οι λιμενεργάτες, οι συνταξιούχοι, σήμερα είναι οι γιατροί, οι φαρμακοποιοί, οι δικηγόροι, οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς,  αύριο θα είναι ο καθένας από εμάς.

Όλη η Ελλάδα, κατά την σοσιαλιστική κυβέρνηση, κατοικείται από συντεχνιαζομένους. Όλοι οι Έλληνες είναι δυσαρεστημένοι από κάποια συντεχνία, του φίλου, του γνωστού, του συγγενούς τους. Και πάνω στην γενικευμένη αναταραχή με σύνθημα όλοι εναντίον όλων ἤ αν προτιμάτε διαίρει και βασίλευε, ο κατά περίσταση αρμόδιος υπουργός πιάνει στασίδι νυχθημερόν στα «πρόθυμα» κανάλια και εξηγεί πως και γιατί μια χούφτα εργαζόμενοι, μια μοχθηρή συντεχνία, άρμεγε 50 χρόνια τους Έλληνες πολίτες. Την επομένη εβδομάδα ένας άλλος υπουργός θα επαναλαμβάνει το ίδιο ακριβώς σενάριο, αλλά με διαφορετικούς συντεχνιακούς πρωταγωνιστές. Και η ζωή συνεχίζεται. Δεν είμαι βέβαιος αν οι Έλληνες πολίτες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει, και υπνωτισμένοι από το δόγμα Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε», έχουν λουφάξει αισθανόμενοι ενοχές. Είναι όμως επιτακτική η ανάγκη να συνειδητοποιήσουν ότι οι 200 λογαριασμοί με τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που «ανακάλυψε» το ΣΔΟΕ στην Ελβετία, δεν ανήκουν σε αυτούς αλλά σε μια συντεχνία που επάξια φέρει την ονομασία «μόνο εμείς τα φάγαμε».

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΡΑΒΙΓΚΑΣ