Το γάλα των παιδιών μου Ρεε !

Είμαι στη μέση της βάρδιας μου.Απ τις δώδεκα παρά χθές στο πόστο μου τώρα είναι η ώρα πού ’χουν όλα ησυχάσει.Οι “ξενύχτες” απο ώρα μαζεύτηκαν για ύπνο ,δευτέρα ξημερώνει γαρ ,αρχή της νέας εβδομάδας.Οι γαλατάδες με τα φορτηγά σε λίγο θα αρχίσουν να έρχονται στο απέναντι  εργαστήριο-φούρνο αρτο-ζαχαροπλαστικής ένας-ένας.Είναι η “ώρα” τους   4 τα χαράματα.Προχθές που ήμουν απογευματινός συνάντησα τον φούρναρη και γνωριστήκαμε.”Παλιά πιάναμε δουλειά απ τις  12:00” μου είπε ,”για να έχουμε νωρίς το πρωί ψωμί τυρόπιττες κλπ, τώρα ξεκινάμε 4:00 και πάλι νωρίς είναι.Δεν μπορούν τα γαλατάδικα να έρθουν αργότερα με τα φρέσκα.Έχουμε πάντα απόθεμα να δουλέψουμε και στήν αρχή με την πτώση ανοίγαμε στις 6:00.Τα άφηναν απ έξω στο πλάι της πόρτας.Και πρίν χρόνια γινόταν το ίδιο και στην παραλαβή τους να έλειπαν ένα δυο.Οι δραχμούλες όμως ήταν πάντα στη θέση του κενού.Τώρα όμως στην παραλαβή βρίσκαμε σημαντικό έλλειμμα  και ούτε ευρώ στα κιβώτια.Έχουμε καλούς γείτονες αλλά με την ανεργία που βιώνουμε τι να γίνει , σηκώνονται χαράματα για το γάλα των παιδιών τους” μου πε γελώντας. ”Αναγκαστικά σηκωνόμαστε και μείς απ τις 4:00 για το γάλα των δικών μας παιδιών ,άλλως τε είμαστε μαθημένοι.” Χαμογέλασα και τον χαιρέτησα με ένα  γλυκόπικρο συναίσθημα να αναβλύζει απο βαθειά μέσα μου.
Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια ,τότε που οι γαλατάδες με το χύμα αγνό φρέσκο γάλα γυρνούσαν ακόμα στις γειτονιές μοιράζοντάς το   στίς μανάδες με το κατσαρολάκι  που τους περίμεναν στις πόρτες τους τα πρωϊνά . Θα ‘μουνα 6~7 χρονώ ,όταν εμφανίστηκε το πρώτο παστεριωμένο γάλα σε γυάλινη φιάλη εδω στη δυτική Θεσσαλονίκη.Η εποχή που λανσαρίστηκε και το πρώτο γάλα-κακάο σε ένα μικρό γυάλινο μπουκαλάκι ,όμοιο στο σχήμα με το μεγάλο και με καπάκι απο μαλακό αλουμίνιο. Αμέσως άλλαξαν συνήθειες και τρόπο εργασίας οι γαλατάδες. Σταμάτησαν να κουβαλούν πλέον το τεράστιο αλουμινένιο πιθάρι με  το φρέσκο γάλα στη πλάτη τους τα πρωϊνά . Πήραν ποδήλατα ή και τρίκυκλα μηχανάκια , φορτώναν μερικά κιβώτια με τα γυάλινα μπουκάλια απο το ΑΓΝΟ του ενός λίτρου και του μισού.Στην αρχή ξεκινούσαν την διανομή το πρωϊ αλλά σταδιακά γινόταν νωρίς  το  βράδυ.Τώρα το παστεριωμένο γάλα “κρατούσε” μέχρι και τρείς μέρες εκτός ψυγείου εε! παγονιέρας ήθελα να γράψω. Πως δεν γνωρίζεται τι είναι αυτό ; Θα σας ενημερώσω στην επόμενή μου ανάρτηση. Το γάλα λοιπόν ,δεν ήθελε βράσιμο ,έγινε πιο βολική η χρήση του και άλλαξαν και οι νοικοκυρές – μάνες  “χούγια”. Οταν τέλειωνε το γάλα ,βγάζαν νωρίς το απόγευμα δίπλα στην πόρτα του διαμερίσματος στις πρώτες οικοδομές κλουβιά (είχαμε ήδη αρκετές απο αυτές ) ,αλλά και στις μονοκατοικίες με τους μεγάλους κήπους στην καγκελόπορτα ,το γυάλινο μεγάλο μπουκάλι  και αν ήταν “άνετοι” οικονομικά το μικρό ή τα μικρά για το γάλα κακάο ανάλογα με το πόσα παιδιά είχε το κάθε σπίτι.Ήταν τα ωραία χρόνια τα παιδικά μου ξένοιαστα αλλά και φτωχικά αν τα συγκρίνουμε με το σήμερα.
Όλη η τσακαλοπαρέα αγόρια και κορίτσια κάθε απόγευμα στους δρόμους και στις αλάνες πού’χαμε τότε πολλές. Τον καλό καιρό  άνοιξη,καλοκαίρι και φθινόπωρο οι περισσότεροι ξυπόλητοι.Παπούτσια καινούργια ; μια φορά κάθε δεύτερο Πάσχα κι αν τα χαλούσες νωρίτερα ξύλο απ τη μάνα και τα φορούσες μέχρι να διαλύσουν εντελώς τρύπια ή σκισμένα.Μετά ξυπόλητος άσχετα εποχής.Τυχεροί/άτυχοι όσοι είχαν μεγαλύτερα αδέρφια.Είχαν πολλά ρούχα ( αυτά που δεν κάναν στους μεγαλύτερους,όλα μεταχειρισμένα μανταρισμένα και διορθωμένα απο την ίδια σου τη μάνα ή κάποια επιδέξια γειτόνισσα με SINGER ραπτομηχανή,αυτή με τα πετάλια !) αλλά καινούργια παπούτσια κάθε χρόνο. Τα παιχνίδια μας κυνηγητό ,εξερεύνηση κοντινών κήπων και  εγκαταλελειμμένων   κτιρίων  και  καϊκιών     στο κοντινό  λιμάνι –(μπλόκια τα λέγαμε)-.Εικονικές μάχες με  άλλες γειτονιές στην αερογέφυρα και στου “Βαγιούλη” την περιοχή. Ήταν το “μέρος” που πάρκαρε ο ΟΣΕ τα παντός είδους βαγόνια του που  ήθελαν   επισκευή ή καθαριότητα με τρύπια την περίφραξη……  οι “γραμμές”  στην τότε γλώσσα μας.Μπαίναμε μέσα καταλαμβάναμε κάποιο βαγόνι κι αν ερχόταν άλλη γειτονιά ή την βρίσκαμε εκεί ,πάντα έπαιρνε ή ήταν στο απέναντι βαγόνι –οχυρό.Επικές οι μάχες μας. Μη φαντάζεστε τίποτε “σφαγές” αν και κάπου κάπου έρρεε και λίγο αίμα.Καμιά πέτρα άνοιγε κάποιο κεφάλι , κάποια γάμπα σκίζονταν στις λαμαρίνες των βαγονιών.Τα όπλα πέτρες ,ξύλα και οι πιο ικανοί σφεντόνες και αυτοσχέδια τόξα.
Στη γειτονιά μας όμως  είμασταν ¨καλά παιδιά¨.Εκεί είχαμε άλλα παιχνίδια , ποδόσφαιρο τα αγόρια και “μήλα” τα κορίτσια όταν παίζαμε χώρια. ‘Ολοι μαζί  χαιρόμασταν το κυνηγητό ,εξέχουσα θέση προτίμησης είχε όμως το  “κρυφτό”!
Το κρυφτό με τα πρώτα καρδιοχτύπια που το παίζαμε μέχρι και τις  23:00~24:00….Ειδικά τα καλοκαίρια που μέναμε έξω μέχρι πολύ αργά αφού οι μάνες μας συνήθως ήταν όλες μαζεμένες στα σκαλοπάτια εξώπορτας του κάπως πιο κεντρικού σπιτιού τρώγοντας “σπόρια” πίνοντας καφέ και χασκογελώντας περιμένοντας τους συζύγους απ την πλατεία Επταλόφου.Και μείς οι μικροί αλλά και οι μεγαλύτεροι που καλοκοίταζαν καμιά γειτονοπούλα παίζαμε κρυφτό σαν τρελλοί.Όπου κρυβόταν …. η γειτονοπούλα και αυτοί/εμείς μαζί ,και ο νοών νοείτω.Στα πρώτα μας όμως όταν κρυβόμασταν στις εισόδους και τις σκάλες των οικοδομών και για να μη δίνουμε στόχο δεν ανάβαμε το φως ,σκοντάφταμε στα μπουκάλια με το γάλα. Οταν ήταν άδεια σηκώνοταν η οικοδομή στο πόδι ,βγαίναν οι νοικοκυραίοι και μας διώχναν.Μετά μάθαμε να πηγαίνουμε ψηλαφώντας απέναντι απ τις πόρτες για να μη ρίξουμε και τα μπουκάλια που ήταν δίπλα τους.
Μάθαμε  κι άλλα πράγματα όμως , κι αυτά μου θύμισε ο φούρναρης ο γείτονας.Είχαμε “σημαδέψει” σε ποιές πόρτες απ έξω είχε μικρά μπουκαλάκια για γάλα κακάο . Και με την ευκαιρία του “κρυψίματός” μας ,πηγαίναμε στρίβαμε λίγο το αλουμινένιο με τη  σφραγίδα καπάκι  χωρίς να το χαλάμε ,χαλάρωνε και βυζαίναμε κάνα δυο γουλιές γάλα-κακάο που ήταν για άλλο παιδί.Λίγο στην αρχή –να μη φαίνεται- ,αλλά ήταν τόσο γλυκό το άτιμο που πολλές φορές μας “ξέφευγε και κατέβαινε αρκετά η στάθμη του μπουκαλιού …… Και την άλλη μέρα ακούγαμε τη μάνα να μαλώνει τον γαλατά : 

“Το γάλα των παιδιών μου ,μου το ’φερες   λειψό !”