Είδες ο παππούς ; Κανελόριζα ; Το … Metaxa μετά

Το «Όχι» για το Μεταξά…                                  Από τη σελίδα της Τζένης !

Το φως της τηλεόρασης φώτιζε ασταθώς το δωμάτιο, άλλοτε εντονότερα και άλλοτε ασθενέστερα, ανάλογα με το πλάνο. Γι’ αυτό και περιμέναμε τις στιγμές που η εικόνα ήταν πιο φωτεινή για να στοχεύσουμε με το κουτάλι στην καρδιά του πιάτου και να φορτώσουμε σουπίτσα. Τη μεταφορά της σουπίτσας μπορούσαμε να την κάνουμε και με λιγότερο φως, ακόμα και στις σκηνές δηλαδή που ήταν νύχτα στην οθόνη, καθότι γνωρίζαμε όλοι πού είναι το στόμα μας. Δεν πά’ να ’ναι Κατοχή… Κανείς δεν ξεχνά ποτέ πού είναι το στόμα του. Όπως δεν ξεχνά το ποδήλατο και το σεξ.

Η μάνα είχε παρασκευάσει έναν ζωμό βοδινού με λαχανικά και κρουτόν. Αυτή ήταν η πρόθεσή της. Κι ως γνωστόν, ο δρόμος προς την πείνα είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Ακόμα και το να γλυτώσουμε από την πείνα ήταν κάποτε μια καλή, ορεκτική πρόθεση στη θεωρία κάποιου. Αλλά, όπως ήδη έχετε καταλάβει, καθόλου δεν γλυτώσαμε…

δεδομένου ότι η πείνα είναι ένα αίσθημα που τοποθετείται στην κοιλιά και όχι στη θεωρία. Έτσι η μάνα απόψε χρειάστηκε να επικαιροποιήσει τη συνταγή του Master Chef και να βράσει τον ζωμό μόνο με το ζουμί του. Θρυμμάτισε ωστόσο σαν τη Σάρον Στόουν, με το βασικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης στο μάτι, μια περσινή βαλσαμωμένη μπομπότα κι έριξε στα πιάτα μας μπόλικα κρουτόν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο σερβίρονται εδώ και κάμποσο καιρό τα περισσότερα φαγητά στο σπίτι. Χωρίς τα βασικά συστατικά και με μπόλικα θραύσματα μπαγιάτικου ψωμιού. Έχουμε γίνει όλοι γιαλατζιτέριαν.

Καθόμασταν γύρω από το τραπέζι, υπό το φως της άφωνης TV και ρουφάγαμε εκ περιτροπής σουπίτσα εκτελώντας για μία ακόμα βραδιά με απόλυτη επιτυχία το κονσέρτο για πέντε ψωμόλυσσες. Μόνο ο παππούς έχανε λίγο τον συγχρονισμό του γιατί, όπως πάντα, άρχιζε να ρουφάει πριν ακόμα στρίψει η κουταλιά και μπει στην τελική ευθεία. Λες και θα κατάφερνε να προκαλέσει ανάποδο τσουνάμι στο κουτάλι και να φέρει το φαγητό μία ώρα αρχύτερα στη στοματική του κοιλότητα. Τι τα θες; Διπλό, στερεοφωνικό κατοχικό σύνδρομο. Ένα απ’ το 1940 κι άλλο ένα από το 2010. Διαμπερής έγινε απ’ την κακουχία. Έτσι άπληστα πίνει και τον καφέ του (ζουμί από φακές) ο παππούς. Κανείς δεν του κάνει όμως την παρατήρηση, γιατί είναι ο μόνος απ’ τους πέντε μας που παίρνει κάθε τρία με τέσσερα χρόνια, πριν από τις εκλογές, έκτακτο επίδομα. Τον πηγαίνουμε λάου - λάου και με το καλό, για να μας λυπηθεί και να τα επενδύσει σε κουραμάνες.

«Δεν μπορώ… αρρώστησα μ’ αυτό το ημίφως που έχει πάρκινσον. Θέλω σήμερα που είναι και 28η Οκτωβρίου να ανάψω το κεντρικό φως!» είπε δυνατά ο αδελφός μου και όρμησε κατά τον διακόπτη. «Μηηη! Λογικέψου, παιδάκι μου…» του φώναξε η μάνα. «Με την τηλεόραση έχουμε και φως και αναψυχή ταυτόχρονα. Εξάλλου έχουμε ξεμάθει τις φωταψίες. Θα πάθουνε τα μάτια μας. Και θα ανέβει ο λογαριασμός πάλι πάνω από το ψυχολογικό όριο των 400 ευρώ… Δεν βγαίνουμε, αγόρι μου…» κατέληξε μισοκακόμοιρα η μάνα, που από μέσα της αυτοκακοτυχιζόταν επειδή τα παιδιά της τα έχει βαρέσει στο κεφάλι η ανεργία και ου γαρ οίδασι τι ποιούσι… Αλλά αμέσως μετά συμμάζεψε το ύφος της και την κατάσταση και είπε επιτακτικά: «Καθίστε κάτω. Θα φέρω να καθαρίσω τα νεράντζια που μάζεψε ο πατέρας σας απ’ την Πανεπιστημίου και θα δούμε τη διακαναλική… Ναι;»

«Βρε ουστ! Κάθε βράδυ διακαναλική… Βαρέθηκα! Από τότε που βγήκαν οι διακαναλικές χάθηκε το φιλότιμο…» είπε ο παππούς κι έκλεισε το μάτι στον αδελφό μου. «Έλα, πες μας τι διάβασες στην παράνομη εφημερίδα που έκρυβες το απόγευμα στον κόρφο σου…»

«Ένας εγγονός του Τσώρτσιλ, μόδιστρος, που έρχεται και ράβει τους τροϊκανούς, είπε ένα ωραίο παππού… Μέχρι σήμερα λέγαμε ότι οι Έλληνες φυτοζωούν σαν πεθαμένοι. Από τώρα και στο εξής θα λέμε ότι οι πεθαμένοι φυτοζωούν σαν Έλληνες…»

«Χε χε… Καλά τα λέει ο μπαγάσας ο γκέι… Μωρή Κανέλλα, φέρε εκείνο το Μεταξά που έχεις φυλάξει από τη βραδιά του μιλένιουμ να πιούμε ένα σφηνάκι με τον εγγονό μου…»

«Όχι το Μεταξά! Όοοχιιι! Το ’χω για τη μέρα που θα λήξει η επιτήρηση…» στρίγκλισε η μάνα.

Κι ο παππούς καμώθηκε.

Η μεγαλοσύνη εις τα Έθνη δεν μετριέται με της καρδιάς το πύρωμα και με το αίμα.

Μετριέται με το στρέμμα… (Κωστής Παλαμάς, επικαιροποιημένος και επενδυτικός)