Έχω από την εφηβεία μου κιόλας ένα συγκεκριμένο ζήτημα που με απασχολεί. Το έχω κουβεντιάσει με αρκετούς ψυχαναλυτές φίλους μου, οι οποίοι όμως δεν με διαφώτισαν ποτέ οριστικά.
Και για να γίνω σαφέστερος, κατά καιρούς, εμφανίζεται στον ύπνο μου, ο ίδιος ο εαυτός μου, ντυμένος Τρελός. Ένα συμπαντικό ισοδύναμο, που μου επιτίθεται, με απαξιώνει και με μαλώνει ονειρικά.
Δεν είναι όμως «η φωνή της συνειδήσεως» όπως λέγανε οι παλιότεροι σχολιαστές. Ούτε μου συμβαίνει κάτι υποσυνείδητα που να σχετίζεται με την ψυχολογική μου κατάσταση για την οποία είμαι πολύ περήφανος. Οπότε, αναγκασμένος να «βαφτίσω» ετούτο το παράξενο οραματικό υλικό, το αποκαλώ έτσι λαϊκά και απλουστευμένα: «Ο Τρελός» μου..
Τις προάλλες λοιπόν, εμφανίστηκε πάλι, σκληρός, κάθετος, θεομπαίχτης και βωμολόχος, να μου καταστρέψει για μια ακόμα φορά το όνειρό μου το ωραίο, που νόμιζα λέει ότι βρισκόμουν σε άλλη χώρα και όλα τσουλάγανε γλυκά και η ζωή ήτανε τζάμι κι όλοι γύρω μου χαρούμενοι και τέτοιες άλλες σαχλαμάρες που φτιάχνει το υποσυνείδητο, όταν η συνείδηση απ το πρωί ως το βράδυ πιέζεται και συμπιέζεται από τη Σκύλλα της Ανοησίας και τη Χάρυβδη της Ανευθυνότητας όπως την βιώνουμε εσχάτως στον τόπο μας.
Σκάει μύτη λοιπόν ο Τρελός μου και μ' αρχίζει στο κατεβατό:
«Ποιος φταίει ρε μαλάκα για το έλλειμμα; Εσύ φταις; Από σένα με τις τρεις κι ογδόντα που ψευτοαμοίβεσαι, δουλεύοντας απ το πρωί ως το βράδυ, κινδυνεύει η εθνική κυριαρχία; Λέγε ρε θεόχαζε, λέγε, μη σε πλακώσω στις σφαλιάρες που θα πας κιόλας να πληρώσεις εσύ τη ζημιά, μαλάκα, ε μαλάκα!»
«Τι να σου πω…Άμα αρχίζουμε έτσι, τι να σου πω.…»
……….
«Εμ πώς αλλιώς θα αρχίσουμε ρε; Λέγε μου, τώρα εσύ φταις για τις μίζες, τα λαμόγια, τις αρπαχτές, τις κομπίνες και τις κολομπίνες, τα λαδώματα, τις φούσκες, τα παραμύθια, τα υπερτιμολογημένα έργα, τις αδήλωτες περιουσίες, τους χιλιάδες νόμους που καταστρατηγούνται καθημερινά, για την ξευτίλα των μεγάλων και τη μεγαλοσύνη των ξευτιλισμένων, την καθεβραδινή μαστούρα των Μίντια, τους ημέτερους και τους υμετέρους, το πουτανιλίκι που έγινε πολιτική και την πολιτική που έγινε πουτανιλίκι; Λέγε ρε; Εσύ φταις για όλα αυτά ρε; Λέγε! Γιατί άμα φταις εσύ, να σε κράξω στην Πλατεία Συντάγματος και να ηρεμήσει και το τηλεθεάμον κοινόν, να το πούμε ξεκάθαρα, για όλα φταίει ο Ποιητής! Και μαζί σου φταίει ο Φοιτητής και μαζί σας φταίει ο Υπάλληλος κι ο Βιοπαλαιστής κι ο Μικροεπιχειρηματίας κι ο Εμποράκος κι ο Άρρωστος κι ο Ξενιτεμένος κι ο Αγράμματος κι ο Αγρότης, εσείς λοιπόν φταίτε ρε; Γιατί αν φταίτε εσείς μαλακισμένα, άμα φάγατε εσείς τα τρισεκατομμύρια, αλήτες, να βγείτε να το πείτε και στους υπόλοιπους να σας περάσουμε απ τη μηχανή του κιμά να ξεβρομίσει ο τόπος και να ξαναγυρίσει η ηρεμία και η ηθική. Αλλιώς…»
«Αλλιώς τι;» αποπειράθηκα να διακόψω τον φιλιππικό του…
«Αλλιώς, να πάτε όλοι μαζί να φουντάρετε στο Φάληρο ρε, γιατί ούτε Έλληνες είσαστε πια, ούτε ΄Αντρες, ούτε Γυναίκες Ελληνίδες σας γεννήσανε, ανθρωπάκια μιζεριασμένα και φουκαριάρικα είσαστε, που σας πηδάνε καθημερινά και λέτε κι ευχαριστώ, αντί να τους πάρετε φαλλάγι ρε…»
«Ναι, μα δεν γίνονται πια επαναστάσεις», τόλμησα, να αντικρούσω... «Και οι επαναστάσεις, τώρα τα τελευταία χρόνια το μαθαίνουμε κι αυτό, ήτανε όλες στημένες απ τους μεγαλοφραγκάτους για να πάνε τις αγορές εκεί που γουστάρανε αυτοί…»
«Εμένα μη μου κάνεις το θεωρητικό ρε, για ποιές επαναστάσεις μιλάμε, σου είπα εγώ τίποτε για επαναστάσεις; Για απλή λογική σου μιλάω... Αφού δεν φταίτε εσείς, γιατί δεν στήνετε ένα βιολί της προκοπής για τιμωρήσετε αυτούς που φταίνε. Τόσο και έτσι, ώστε να μην ξαναφτιαχτούνε φταίχτες στον αιώνα τον άπαντα.»
«Και πώς θα γίνει αυτό ρε Τρελέ; Άμα δεν υπάρξουνε επαναστάσεις, πώς θα το διορθώσουμε το μαγαζί;»
«Με το μυαλό ρε. Να κόψτε την τοξική τηλεμαλακία. Να στήσετε καινούργια κόμματα. Αληθινά λαϊκά κι όχι πρακτοριλίκια του κάθε κερατά ανθέλληνα. Να αγαπήσετε τα Παιδιά σας και να μάθετε τη γλώσσα τους. Να αγαπήσετε τον τόπο, να μην παριστάνετε τους μαλακοέλληνες αλλά να γίνετε πατριώτες χωρίς να καταντήσετε εθνικιστές. Και προτού να βγαίνετε στους δρόμους να μάθετε πρώτα να ξαναμπαίνετε στα σπίτια σας και να ξαναστήσετε καθαρές οικογένειες κι όχι τηλεκατευθυνόμενες εταιρίες περιορισμένης ευθύνης…»
Αυτά μου είπε και έφυγε από το όνειρό μου. Και ξύπνησα ιδρωμένος. Αν και πολύ φοβούμαι πως ακόμη κάπου… κοιμάμαι κι εγώ... Όπως και όλοι μας, αδελφοί Συνέλληνες..
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ Πηγή : [ Ας μιλήσουμε επιτέλους ] Info Macedonia
Χρόνια σου πολλά Δημήτρη !
Xoirosima είπε
ΑπάντησηΔιαγραφήΟκτωβρίου 27, 2010 στο 11:50 μμ e
Ξέρουμε τι φταίει αλλά δεν δεχόμαστε να το αλλάξουμε με τίποτα.Γιατί είμαστε δέσμιοι μερικών υλικών πραγμάτων και όχι μόνο.
Έτσι με έμαθαν να δουλεύω σαν τον δούλο για να αποκτήσω ένα κωλοάμαξο,ένα κωλόδιαμέρισμα,να έχω τηλεόραση και βίντεο και μετά να βάζω κάγκελα,να το κάνω φυλακή ώστε να μην μου τα κλέψουν.
Μετά έβαλα και internet για να εγκλειστώ πιο μέσα στην προσωπική μου φυλακή και να φοβάμαι.
Με έπεισαν να φοβάμαι ότι θα χάσω τα πάντα και ουσιαστικά τίποτα.Τον δικό τους τρόμο τον έκαναν δικό μου.
Για να μην γκρεμοτσακιστούν οι αγορές και οι “γραβάτες”,τα κοινονικά παράσιτα οι τραπεζίτες και οι παρατρεχάμενοι μεσήτες τους,τον φόβο τους τον έκαναν μπαλάκι και μου τον σέρβιραν ως δικό μου φόβο.
Μην καταστραφεί το τραπεζικό σύστημα γιατί πάμε χαμένοι λένε!!!
Μην και δεν ψηφίσω γιατί θα χαλάσει η Δημοκρατία τους,λένε!!!
Τρόμος και τρομολαγνεία.
Τέλος φτάνει,σωτήρες και λύσεις δεν υπάρχουν έτοιμες,ούτε βρέχει ο ουρανός λύσεις.
Κάθε γειτονιά,χωριό,κοινότητα,ομάδα πρέπει να προσαρμόζει τις λύσεις και τις πληροφορίες που υπάρχουν στις συγκεκριμένες ανάγκες του.
Αυτοοργάνωση-Αξιοπρέπεια-Αλληλεγύη.
Τι μου θυμίζει αυτό??Όχι τις μαλακίες των αναρχικών των Β.Π και της μεζονέτας πάντως.
Πριν όχι πολλά χρόνια περίπου το 50′ ένα μικρό χωριό στην Αρκαδία,άγονο και άγριο λειτουργούσε με αυτές τις 3 λέξεις.Φυσικά δεν ήταν όλα αγγελικά πλασμένα ούτε αυτό είναι το νόημα.
Μιλάμε για ένα μικρό ορεινό χωριουδάκι που είχε δικό του σύστημα κοινωνικής πολιτικής με βασικές διαφορές με το δίπλα χωριό που τους χώριζαν μόνο 4Km!!!Δύσκολα χρόνια και με πολύ κόπο όλα τα αγαθά.
Αλλά τα αγαθά με κόπο τα αποκτείς.Δρόμο άνοιγαν όλοι μαζί,το σπίτι του γείτονα το έχτιζαν όλοι μαζί,θέριζαν όλοι μαζί,γλένταγαν όλοι μαζί,έκλαιγαν όλοι μαζί.ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!!!!Μέχρι και τον εμφύλιο ξεπέρασαν!!Αν και άφησε πολλές πληγές που αιμοραγούν ακόμα.Ο διχασμός πρέπει να τελειώσει κάποτε.
Φαντάζομαι όλα τα χωριά πάνω κάτω ήταν έτσι όπως αυτό το μικρό χωριό.
Μήπως ταιριάζει η ιστορία με το δικό σας έρημο χωριό??Το δικό μου ερήμωσε το κατάπιε η εξέλιξη,τα φώτα της πόλης των Αθηνών,μετά ο Καποδίστριας,τώρα ο Καλλικράτης το εξαφανίζει από τον χάρτη και μαζί και την πατρίδα μου.
Γιατί για μένα πατρίδα είναι τα παραμύθια της γιαγιάς,η μυρουδιά από το θυμάρι,το κρασάκι με τον φίλο,η ντοπιολαλιά,το μέλι με το βούτυρο,το γαϊδουράκι,η γειτονιά,τα στραβά και τα ανάποδα μας,αυτά που με χαλάνε και αυτά που με πορώνουν.Η πατρίδα είναι μέσα μου και την κουβαλάω μαζί μου όπου και αν πάω.Χωρίς υστερίες,χωρίς κομπλεξισμούς.
Ας κάνουν όχι μια αλλά 40 παγκοσμιοποιήσεις,τους γυρνάμε την πλάτη και επιστρέφουμε στο χωριό,στο θυμάρι,στο ρέμα,στην δυσκολία να κάνεις την πέτρα χώμα,χωρίς καναπέ,χωρίς freddo,χωρίς βιτρίνες και Ερμού,χωρίς αυτοκίνητο,χωρίς φυλακή διαμέρισμα αλλά με σκύλο ελεύθερο και όχι σκύλο “αρκουδάκι”,με καθαρό αέρα,νερό,δέντρα,χώρο για δημιουργία και αυτοοργάνωση.
Τέλος η δικτατορία της “γραβάτας” και οι αποτυχημένες ιδεολογίες της ανεργίας και της δουλείας,του κρεμαστού καρότου.
Έξω η σκουριά από τα πράγματα.
Θέλουμε πίσω την πατρίδα μας και θα την πάρουμε,χωρίς εκλογές και σωτήρες παρά μόνο με εργασία και όραμα για δημιουργία.Παγκοσμιοποίηση αυτοί?Χωριατοποίηση εμείς. :)