Το νόημα της 28ης Οκτωβρίου

Νέο ανάγνωσμα : "Οι μαύρες μέρες του Μνημονίου", και το ηρωικό «ΟΧΙ»

Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα.

Η 27η Οκτωβρίου και η 29η Οκτωβρίου δεν λένε και πάρα πολλά πράγματα.

Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Καλπακλής που τον λένε Δημήτρη και μένει δίπλα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη γιατί γιορτάζει και παίρνει πάρα πολλά δώρα και είναι πάρα πολύ τυχερός. Ενώ άμα σε λένε Θεοδοσία  δεν είσαι και πολύ τυχερή, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Θεοδοσίες. Κάποτε πρέπει να γιορτάζουν οι Θεοδοσίες, γιατί ένα κορίτσι που το λένε Θεοδοσία, μου είπε ότι κάποτε γιορτάζουν ακόμα και οι Θεοδοσίες, αλλά επειδή κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Θεοδοσίες, αυτό το κορίτσι είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν και οι μύξες του.

Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα άμα πέφτει Παρασκευή, γιατί έχουμε τριήμερο και πάμε εκδρομή στο χωριό της νύφης μου, την κολοπετινίτσα. Εκτός αν δεν πάμε, γιατί η νύφη μου δεν χωνεύει την μαμά του μπαμπά της, ενώ χωνεύει πάρα πολύ τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο γιός μου, οπότε μπορεί να μείνουμε και σπίτι. Εμείς οι Έλληνες είμαστε πάρα πολύ περήφανοι που έχουμε την 28η Οκτωβρίου. Γιατί πριν γίνει η 28η Οκτωβρίου, είχαμε να γιορτάζουμε μόνο την 25η Μαρτίου. Την 28η Οκτωβρίου όλα λειτουργούσαν κανονικά γιατί δεν υπήρχε 28η Οκτωβρίου. Δηλαδή υπήρχε 28η Οκτωβρίου, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα γιατί δεν είχανε μπει οι Γερμανοί. Έπρεπε πρώτα να μπουν οι Γερμανοί και μετά να γίνει μια μέρα της προκοπής.

Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνίδα. Νιώθω ένα ρίγος…..

Και μόλις το είπα στην  κόρη μου μου έβαλε θερμόμετρο και είχα 37,4 και μου έδωσε σιρόπι και μου πέρασε το ρίγος. Η γιαγιά μου ένιωθε  ένα ρίγος από μόνη της, γιατί εκείνη την είχε ζήσει  την 28η Οκτωβρίου και πρέπει να την πέρασε πάρα πολύ ωραία.

Η κυρία Χρυσάνθη, η δασκάλα μου (προ αμνημονεύτων χρόνων), μου είχε πει ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο Ιταλός πρέσβης στο σπίτι του Ιωάννη Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει πρώτα και τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουνε την Ελλάδα και να την έχουνε για δικιά τους σ' όλη του τη ζωή. Και ο Ιωάννης Μεταξάς τσαντίστηκε που τον ξυπνήσανε και είπε «ΟΧΙ». Κι αυτό το «ΟΧΙ» το είπε πολύ ηρωικά γι' αυτό κι εμείς το είπαμε κάποτε «το ηρωικό ΟΧΙ». Γιατί τώρα λέμε μόνο "ΝΑΙ".

Κι εμένα όταν ήρθε ο Θανάσης σπίτι μου, μου ζήτησε όλα μου τα cd και το βιβλίο μου, "Οι μαύρες μέρες του Μνημονίου", του είπα ηρωικά «ΟΧΙ» γιατί δεν είναι καθόλου ευγενικό αυτό που έκανε ο Ιταλός πρέσβης και o Θανάσης. Άμα θέλεις να χαρίσεις κάτι το κάνεις από μόνος σου, όπως ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου, που χάρισε την Ελλάδα στους Αμερικάνους. Κι ο κύριος Μεταξάς δεν ήθελε να χαρίσει τότε την Ελλάδα ούτε εγώ το βιβλίο μου "Οι μαύρες μέρες του Μνημονίου".

Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Δηλαδή, εγώ δεν τους πολέμησα γιατί δεν είχα γεννηθεί ακόμα. Ούτε οι συγχωρεμένοι οι γονείς μου. Η μαμά μου δεν ξέρω πότε είχε γεννηθεί, γιατί όποτε τη ρώταγα «μαμά, πόσων χρόνων είσαι;» μου απαντούσε «μήπως είδες το Βετέξ της κουζίνας;».

Και μετά πέρασε η 28η Οκτωβρίου και μπήκανε άλλοι μήνες άσχετοι και διώξαμε τους Ιταλούς και μπήκανε οι Τούρκοι. Όχι, λάθος, Γιώργο, πατάς delete; Μπήκανε οι Γερμανοί. Μπήκανε οι Γερμανοί και η γιαγιά μου έκλεισε τα παντζούρια για να μην τους βλέπει και τους έβλεπε κρυφά από τις γρίλιες και την έπιασε η μαμά της και την έδειρε. Κι άλλοι άνθρωποι κλείσανε τα παντζούρια γιατί τους σιχαίνονταν. Κι εγώ σιχαίνομαι το γάλα άμα κάνει πέτσα. Και όλοι οι Γερμανοί ήτανε χάλια, αλλά ο πιο χάλια απ' όλους ήτανε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Αυτός ήτανε από μητέρα Πατρινιά, πατέρα Γερμανό και το μικρό του όνομα ήταν «Παλαιών» και δεν ξέρω πότε γιορτάζει ούτε αν του φέρνανε δώρα. Αυτός πήγαινε μπροστά μπροστά και είχε μια ελληνική σημαία και την έσκισε και την πέταξε και την πάτησε και την έφτυσε. Και μετά πήρε μια γερμανικιά, πιο σιδερωμένη και μετά πήγε στην Ακρόπολη και την έβαλε στην Ακρόπολη.

Και ένα παιδί θύμωσε πάρα πολύ και πήγε με ένα φίλο του και την έβγαλε και την πέταξε στο κεφάλι ενός περαστικού, κι έβαλε την Αμερικάνικη. Και τον φίλο του τον λέγανε Πάγκαλο και το παιδί Γιώργο Παπανδρέου και μετά επειδή ήτανε τόσο γενναίος, οι άνθρωποι τον κάνανε πρωθυπουργό.

Και μετά δεν ήτανε πια 28η Οκτωβρίου και όλοι πεινάγανε και τρώγανε γάτες. Εμείς έχουμε μια γάτα τη Λουλού, αλλά δεν την τρώμε γιατί την αγαπάμε, αλλά γιατί είναι πολύ νευρικιά και τη φοβόμαστε. Κι εκτός από γάτες σκοτώσανε και τον αδελφό της γιαγιάς μου πάνω σε ένα βουνό που νομίζω ότι ήτανε ο Παρνασσός χωρίς τις πίστες. Και μετά περάσανε τα χρόνια και οι Γερμανοί δεν θυμάμαι πώς φύγανε. Ή τους διώξαμε ή μας βαρέθηκαν. Και τότε όλοι οι Έλληνες βγήκανε έξω και φιλιόντουσαν κι εμένα δεν μου αρέσει να με φιλάνε οι φίλες της μαμάς μου γιατί έχουνε σάλια. Αλλά εκείνη η μέρα ήτανε πολύ σπουδαία και δεν τους ένοιαζε τους ηρωικούς Έλληνες που σαλιώνανε ο ένας τον άλλον. Και τώρα, από τη χαρά μας βάζουμε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Όμως εμείς δεν βάζουμε την ελληνική σημαία, γιατί όταν μετακομίσαμε τη χάσαμε. Και κάθε 28 Οκτωβρίου ντρεπόμαστε πάρα πολύ, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο το ξεχνάμε και δεν πάμε να αγοράσουμε μια καινούργια. Αυτά και ελπίζω να μην ξανάρθουν οι Γερμανοί. Ελπίζω επίσης το Μνημόνιο να είναι τρεις σελίδες και ελπίζω μετά να πάμε στο Βίλατζ Σέντερ, γιατί δεν έχω δει ακόμα το The Social Network.

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου

Από Theodosia