(Λιακαδίτσα το Αναδημοσιεύω χωρίς την αδεια σου,πιστευω δεν εχεις αντιρρηση ;-)) )
Το φετινό αφιέρωμα , ακολουθεί το πνεύμα λιτότητας των ημερών μας.
Τα γεγονότα των ημερών του Πολυτεχνείου εδώ κι εδώ εξιστορούνται απλά και κατανοητά γι αυτό και δεν θα τα επαναλάβω κι εγώ. Την ιστορία του και την εξέληξη, τη σύντομη εξέληξή του, θα προσπαθήσω να τη διανθίσω μονάχα με λίγες φωτογραφίες
και με ένα ποίημα του Γιάννη Ρϊτσου ( από το Ημερολόγιο μιας Εβδομάδας, 16 Νοεμβρίου 1973) .
17 Νοέμβρη 1974
«Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια,
ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων
όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,
έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι,
- πώς μεγαλώνει το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου»!!!
Eδώ Πολυτεχνείο
ηχούσε με τη φωνή της Δαμανάκη και του Παπαχρήστου
η φωνή του ραδιοφωνικού σταθμού
των ελεύθερων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων…
και κάποιοι κατέγραφαν κομμάτια ίστορίας σε ποιήματα :
“Ως τότε δεν γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον
και μες στο σπίτι μας ακόμη.
Ως εκείνη τη μέρα του Νοέβρη,
δεν ξέραμε ποιος κάθεται στο διπλανό διαμέρισμα.
Και ξαφνικά,
συναντηθήκαμε στο ασανσέρ με τον συνταξιούχο του τρίτου,
συναντηθήκαμε στην είσοδο με τη νοικοκυρά του πρώτου,
συναντηθήκαμε στην πόρτα με έναν εργάτη,
με έναν πρώην υπουργό,
συναντηθήκαμε στο δρόμο με τους απέναντι
και κατεβήκαμε την Πατησίων.
Και ξαφνικά χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλον,
κι απλώσαμε τις αντένες μας στα ίδια κύματα:
1050 χιλιόκυκλοι.”
Πριν 35 χρόνια τέτοιες μέρες … Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» ήταν τα βασικά συνθήματα… που φώναζε η γενιά μας με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα , και μάτια θολωμένα από τα δακρυγόνα.
και φτάσαμε στο σήμερα με το ίδιο σύνθημα …διαχρονικό και επίκαιρο ΄((
Στη μνήμη αυτών που έπεσαν για κάποια ιδανικά…
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να έχω συμμετοχή στο πανηγυράκι που έντεχνα στήνουν κάποιοι … γνωστοί ή άγνωστοι της επαναστατημένης νιότης μας…
Σε αυτούς, καθώς και σε όλη την πολιτική υποκρισία φτύνω κατάφατσα, το στίχο τούτο του Ματρόζου:
«Αν οι ζητιάνοι σαν κι αυτούς δεν έχυναν το αίμα,
οι καπετάνιοι σαν εσέ δεν θα φορούσαν στέμμα»!
……..
Αυτή είναι η θλιβερή της γενιάς μας η αλήθεια, και όποιος θέλει την αποδέχεται!
Τα ιδανικά δεν είναι κάτι που θυμάσαι μόνο στις εκλογές και όταν αγοράζεις εφημερίδα την Κυριακή, είναι τρόπος ζωής, και σκέψης και συμπεριφοράς…
Η κοινωνία μας η ίδια,( εμείς ) έχει και αυτή τις δικές της ευθύνες, που δεν φρόντισε
ή το πως ελειπώς φροντίσε για το τι θα πει η ιστορία μας για αυτά τα γεγονότα μετά από πολλά χρόνια…για το ότι δεν φρόντισε ή δεν φρόντισε σωστά τη σημερινή μας νεολαία!
_______________________________________________________________
ΥΓ. Αφιερωμένο, όπως και η περσινή και η προπέρσινη ανάρτηση μου ,
σε αυτούς, που το Πολυτεχνείο δεν το “εξαργύρωσαν” …
που απλά το έζησαν…
Στους πάντα νέους …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια για ενα Μπλογγερ,είναι οπως λέει και ο Aaton ,οτι είναι το χειροκρότημα για τους καλλιτέχνες.Αφήστε το σχόλιό σας το χρειαζόμαστε.