Νήσος Ρω! Μιά απάντηση στην Αμφισβήτηση...των Τουρκων.

Η γυναίκα της μοναξιάς, της αντίστασης, σύμβολο αγνού πατριωτισμού και αγάπης για την Πατρίδα, η Δέσποινα Αχλαδιώτου.

ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ « ΣΗΜΕΡΙΝΗ » ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ 18 ΜΑΪΟΥ 2009 (ΣΕΛ. 31)

Θα φυλάει για πάντα τη σημαία ! 13 ΜΑΪΟΥ 1982 - 2009: 27 χρόνια από το θάνατο της κυράς της Ρω . Οι τουρκικές προκλήσεις δεν πτόησαν την ατρόμητη Κυρά της Ρω, που μόνη στο νησάκι της συνέχιζε ν’ ανεβάζει την ελληνική σημαία κάθε πρωί.

ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΦΩΤΙΑΔΗ*

Πέρασαν 27 χρόνια από τότε που η Δέσποινα Αχλαδιώτου, η γνωστή «Κυρά της Ρω», έφυγε για πάντα από κοντά μας. Η Ελληνίδα, σύμβολο αγνού πατριωτισμού, ηρωική μορφή που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία του 20ού αιώνα, έχασε την τελευταία μάχη της με το θάνατο. Στις 13 Μαΐου 1982 πέθανε σε νοσοκομείο της Ρόδου στα 92 της χρόνια, έχοντας παλέψει επί τρεις μήνες με το Χάρο, για να υποκύψει τελικά σε εγκεφαλικό επεισόδιο. Η τελευταία της επιθυμία ήταν να ταφεί στο νησάκι που κατοικούσε από το 1927, στην ακριτική Ρω. Μετά την κηδεία της, που πραγματοποιήθηκε...δημοσία δαπάνη, παρουσία του τότε υφυπουργού Άμυνας Αντώνη Δροσογιάννη στο Καστελλόριζο, η σoρός της μεταφέρθηκε στην έρημη πια Ρω, για να ταφεί κάτω από τη σημαία για πάντα.

Από το 1927

Η νησίδα Ρω, όπου ύψωνε την ελληνική σημαία η Δέσποινα Αχλαδιώτου επί σαράντα χρόνια κάθε πρωί, βρίσκεται σε απόσταση 3 περίπου ναυτικών μιλίων βόρεια του Καστελλόριζου και έχει έκταση μόλις 1.460 τ.μ. με μήκος ακτών 8.682 μ. Πάνω στο νησάκι υπάρχει ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο και μόλις δυο μικρά σπιτάκια με παράπλευρα κτίσματα, που τροφοδοτούνται σε βρόχινο νερό από το μοναδικό πηγάδι τους.

Το 1927 εγκαταστάθηκαν στη Ρω μόνιμα ο Κώστας και η Δέσποινα Αχλαδιώτου, για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία εντελώς μόνοι τους μέχρι το 1940. Τη χρονιά εκείνη, όμως, αρρώστησε βαριά ο Κώστας Αχλαδιώτης. Η φωτιά που άναψε η γυναίκα του, για να ειδοποιήσει με σινιάλα καπνού τους Καστελλοριζιούς και τους παραπλέοντες ψαράδες, δεν έγινε δυστυχώς εγκαίρως αντιληπτή. Ο Κώστας, μοναδικός σύντροφός της, μιας και δεν είχαν παιδιά, άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε μια ψαρόβαρκα που τον είχε παραλάβει καθυστερημένα, για να τον μεταφέρει στο γιατρό του Καστελλόριζου. Η κυρά της Ρω φρόντισε μόνη της για την ταφή του συντρόφου της. Έπειτα, γύρισε πάλι στη Ρω, αυτή τη φορά με τη γριά μητέρα της, όπου πέρασε τα δύσκολα χρόνια της κατοχής. Εκεί θα παρέμενε ακλόνητος φύλακας η κόρη της Ρω, όπως την αποκαλούσαν οι Καστελλοριζιοί, και θα προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες σε στρατιώτες του Ιερού Λόχου. Η λεοντόκαρδη γυναίκα, άφοβη, με τη βροντερή φωνή και τη γοργή περπατησιά, όπως την περιγράφει ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησάκι της, ακόμα κι όταν το Καστελλόριζο, που βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το 1943, ερήμωσε σχεδόν από τους κατοίκους του, που έντρομοι οι περισσότεροι εξαναγκάστηκαν στο δρόμο της προσφυγιάς.

Το τέλος του πολέμου

Μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου, τα Δωδεκάνησα και μαζί μ’ αυτά και το Καστελλόριζο και όλες οι παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, περιήλθαν στην Ελλάδα. Η μοίρα της Ρω ήταν λοιπόν αναπόσπαστα συνδεδεμένη μ’ αυτήν του Καστελλόριζου. Το ακριτικό μας νησί, η Μεγίστη, ο κοκκινόβραχος, πολιτογραφημένο με τη μεσαιωνική ονομασία ως Καστελλόριζο, προσαρτήθηκε μαζί με τα άλλα νησιά της Δωδεκανήσου. Η Μεγίστη, με έκταση 8,88 τ.χμ κείται στο μέσο σχεδόν των παραλίων της Λυκίας και απέχει στο ελάχιστο σημείο 800 μέτρα από τις μικρασιατικές ακτές, 75 ναυτικά μίλια από τη Λινδία Άκρα (Ρόδος).

Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1943 για πρώτη φορά ελληνικό αντιτορπιλικό, το «Παύλος Κουντουριώτης», μέσα σε μια συγκινητική ατμόσφαιρα υποδοχής κατέπλευσε στο Καστελλόριζο, που βομβαρδίστηκε τότε ανηλεώς μέχρι τις 19 Νοεμβρίου 1943 από γερμανικά στούκας. Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν πάλι να φύγουν με συμμαχικά πλοία είτε προς Κύπρο είτε προς τις μικρασιατικές ακτές. Μόνο η Κυρά της Ρω παρέμεινε στο βράχο της, να υψώνει κάθε πρωί την ελληνική σημαία, προσφέροντας τη βοήθειά της σε Ιερολοχίτες που βρήκαν καταφύγιο στο νησάκι της. Με τη λήξη του πολέμου, ορισμένοι κάτοικοι επέστρεψαν στο Καστελλόριζο κατά ομάδες.

Η τουρκική σημαία

Οι περιπέτειες για την Κυρά της Ρω δεν τελείωσαν με την απελευθέρωση. Τον Αύγουστο του 1975, ο Τούρκος δημοσιογράφος Ομάρ Κασάρ και δύο ακόμα άτομα, παρακολουθώντας τη Ρω και εκμεταλλευόμενοι την ολιγοήμερη απουσία της Δέσποινας Αχλαδιώτου για λόγους υγείας, αποβιβάστηκαν εκεί και τοποθέτησαν πάνω σ’ ένα κοντάρι 4 μέτρων τη σημαία τους (τα προεόρτια των γεγονότων με τα Ίμια). Η Κυρά της Ρω την κατέβασε αμέσως όταν γύρισε. Την 1 Σεπτεμβρίου 1975, κατάπλευσε στο Καστελλόριζο το ανθυποβρυχιακό σκάφος «Γ. Πεζόπουλος» για συμπαράσταση στην κυρά της Ρω. Όμως δεύτερη τουρκική σημαία τοποθετήθηκε αυτή τη φορά στη νήσο Στρογγυλή, απέναντι στα νότια του Καστελλόριζου.

*Ο Νικόλαος Φωτιάδης είναι Αντ/γος ε.α Επίτιμος Υδκτης Δ’ΣΣ.

(ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ: Περιοδικό «ΕΥΕΛΠΙΣ» , Τεύχη Σεπ-Δεκ. 1997, Βιογραφία του Κ. Χονδρού. Η Γυναίκα με τη Σημαία, Ρόδος 1992, Στρατιωτική Επιθεώρηση Σεπ.-Οκτ. 2002).

Μετάλλια και τιμές

ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ προκλήσεις δεν πτόησαν την ατρόμητη Κυρά της Ρω, που μόνη στο νησάκι της συνέχιζε ν’ ανεβάζει την ελληνική σημαία κάθε πρωί. Η γυναίκα της μοναξιάς, της αντίστασης, σύμβολο αγνού πατριωτισμού και αγάπης για την Πατρίδα, τιμήθηκε έκτοτε πολλές φορές από την Ακαδημία Αθηνών, με βραβείο που της επέδωσε ο τότε Πρύτανης Λούρος, ο Δήμος Ρόδου, η Εθνική Τράπεζα Ελλάδος, συμπατριώτες της στη Ρόδο και άλλοι φορείς. Το υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπία του Γ.Ε.Ν. στο Καστελλόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο, για την πολεμική περίοδο 1941-1944, για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της», όπως ανέφερε η απόφαση του υπουργού Εθνικής Άμυνας.«Μοναχή αλλά ορθή»Η «Κυρά της Ρω» αναπαύεται μόνη στο νησάκι κάτω από τη σημαία για πάντα, εδώ και 26 χρόνια. Ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, με τίτλο «Η γυναίκα με τη σημαία», γράφει: «-Τι να σου πω: Ξέρω τι νιώθεις και ξέρω ακόμη τι βάσανα τράβηξες όλα αυτά ταχρόνια της φωτιάς. Όμως ξέρε το ότι μας έδωκες ένα μάθημα εμάς τους πεισματάρηδες τους άνδρες. Πως η γυναίκα άμα θέλει, έχει τόλμη να υπερασπίζει όχι μονάχα τον εαυτό της και την οικογένεια, αλλά και την πατρίδα. Είσαι λεβέντισσα. Έχεις αλύγιστη ψυχή. Μοναχή αλλά ορθή».

Αναρτήθηκε από Διηνέκης στις 3:27 πμ